Μάλφελιν

8.

Η Κλέρι άνοιξε τα μάτια της και βρήκε τον εαυτό της πεσμένο στο πάτωμα ενώ δίπλα της απλωνόταν περίπου πέντε χοντρά βιβλία που έμοιαζαν σχολικά.

Έβαλε δύναμη με τα χέρια της και κατάφερε να καθίσει ώστε να περιεργαστεί τον χώρο γύρω της. Βρισκόταν σε έναν μακρύ διάδρομο που έμοιαζε ατελείωτος. Το πάτωμα, πάνω στο οποίο ήταν καθισμένη, ήταν καλυμμένο από άσπρα γυαλιστερά πλακάκια, σαν κάποιος να τα είχε μόλις γυαλίσει. Γύρω της, οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σε γαλάζιο και άσπρο, δύο χρώματα που είχε την εντύπωση ότι τα είχε ξαναδεί μαζί.

Πέρα από αυτά, οι λάμπες φθορίου στο ταβάνι έδιναν ένα υπερβολικά έντονο λευκό φως, σαν τις λάμπες στα χειρουργεία, και έκαναν τα μάτια της Κλέρι να πονάνε.

Πανικόβλητη παρατήρησε ότι οι τοίχοι δεν ήταν εντελώς άδειοι. Κάθε δέκα μέτρα περίπου ξεπρόβαλε μία ξύλινη πόρτα που διέκοπτε τον ατελείωτο τοίχο αριστερά και δεξιά της Κλέρι.

Και τότε ακριβώς ήταν η στιγμή που κατάλαβε τι της θύμιζαν τα χρώματα στους τοίχους, τα έντονα άσπρα φώτα και τα γυαλισμένα πλακάκια.

Βρισκόταν στο σχολείο της, πίσω στο Βανκούβερ.

Σηκώθηκε αμέσως όρθια ανασαίνοντας κοφτά και πήρε και τα βιβλία μαζί της. Κοίταξε γύρω της για να βρει εκείνο το περίεργο μαύρο σημάδι σε μία από τις πόρτες αλλά δεν βρήκε τίποτα.

Αυτό ήταν, σκέφτηκε, μπήκα κάπου που δεν ξέρω πώς να βγω μόνο και μόνο επειδή μου το είπε ένας άσχετος που τον λένε Τέιλορ. Πως μου ήρθε να το κάνω;

Κοιτάζοντας επιφυλακτικά γύρω της, η Κλέρι άρχισε να περπατάει αργά προς το μέρος όπου ο διάδρομος έστριβε σε έναν άλλον, παρόμοιο.

Πολύ ησυχία έχει εδώ μέσα, σκέφτηκε, συνήθως γίνεται χαμός από τα παιδιά στους διαδρόμους. Μήπως είναι ακόμα νύχτα; Μήπως είναι Σαββατοκύριακο;

Αλλά τελικά, αυτός είναι ο φόβος μου; Να βρεθώ στο παλιό μου σχολείο. Εντάξει, θα μπορούσε να ήταν και χειρότερο. Το μόνο που έχω να βρω είναι μία καταραμένη πόρτα και να βγω... ούτε και εγώ ξέρω που θα βγω! Ένας Θεός ξέρει αν θα είναι πιο ασφαλή εκεί από ότι εδώ!

Και πάνω που είχε αρχίσει να πιστεύει ότι όντως δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα, έστριψε στον διάδρομο και βρέθηκε μπροστά σε όλους τους συμμαθητές της. Όλα εκείνα τα άτομα που της έκαναν τη ζωή δύσκολη.

Και το πιο τρομακτικό από όλα ήταν ότι την κοιτούσαν όλοι λες και την περίμεναν να έρθει εκεί. Μερικοί είχαν μία έκφραση που δεν γνώριζε έλεος, πράγμα που η Κλέρι ήξερε πολύ καλά.