Μάλφελιν

32.

Αργά εκείνο το απόγευμα, η Άλισον όρμησε στο δωμάτιο της Ρόζι χωρίς να κάνει τον κόπο να χτυπήσει την πόρτα. Προς έκπληξή της, το βρήκε άδειο, παρόλο που η κυρία και ο κύριος Στιούαρντ της είχαν πει ότι θα την έβρισκαν εκεί.

Χωρίς να ξανακλείσει την πόρτα του δωματίου, η Άλισον κοίταξε τον διάδρομο γύρω της. Ο διακόπτης του μπάνιου ήταν κλειστός -αυτό το είχε μάθει από τις τόσες επισκέψεις στο σπίτι των Στιούαρντ πριν και μετά την εξαφάνιση της Κλέρι- και έτσι αποκλείονταν η Ρόζι να βρισκόταν εκεί μέσα. Άλλωστε φοβόταν το σκοτάδι.

Τότε έπεσε στην αντίληψή της μία λεπτή λωρίδα φωτός που ξέφευγε από την πόρτα του δωματίου της Κλέρι και έπεφτε στο γυαλισμένο ξύλινο πάτωμα του διαδρόμου.

Προχώρησε προς τα εκεί αθόρυβα και άνοιξε διάπλατα την πόρτα. «Ποιος έχει γενέθλια σήμερα;», φώναξε ενθουσιασμένη και κράτησε μπροστά της ένα μεγάλο σε μέγεθος καπκέικ με ένα χρωματιστό κεράκι πάνω του.

Η Ρόζι καθόταν κουλουριασμένη στο περβάζι κοιτάζοντας το δάσος, όπως συνήθιζε να κάνει η Κλέρι πριν τους αφήσει. Με το που είδε την Άλισον να μπαίνει γύρισε απότομα το βλέμμα της τρομαγμένη και την περιεργάστηκε για λίγα δευτερόλεπτα.

«Θεέ μου Άλισον, με τρόμαξες!», είπε χωρίς να κατέβει από το περβάζι, «για μία στιγμή νόμιζα πως ήσουν η Κλέρι!».

«Θα μπορούσε, αλλά δεν θα το είχαν πάρει οι γονείς σου, που βρίσκονται στο σαλόνι;», ρώτησε η Άλισον και κάθισε προσεκτικά στο κρεβάτι της φίλης της. Παρόλο που είχαν περάσει σχεδόν δύο βδομάδες από τότε που είχε φύγει, η Φιόνα είχε το δωμάτιό της πάντα τακτοποιημένο και το κρεβάτι στρωμένο. Ήταν μάλλον ο δικός της τρόπος να δηλώσει την άρνησή της για την εξαφάνιση της μεγαλύτερης κόρης της.

«Γιγαντιαίο καπκέικ είναι αυτό;», ρώτησε η Ρόζι και για πρώτη φορά το ενδιαφέρον της στράφηκε ολοκληρωτικά στην Άλισον.

«Ναι, είπα να σου κάνω έκπληξη και μου αρέσει να πρωτοτυπώ», είπε εκείνη και της το πρόσφερε, «χρόνια σου πολλά λοιπόν! Χαρούμενα δέκατα τέταρτα γενέθλια!».

«Ευχαριστώ», είπε η Ρόζι και το πήρε στα χέρια της.

«Δεν θα βγεις με τους συμμαθητές σου;», ρώτησε η Άλισον προσπαθώντας για μία φορά να αποφύγει το θέμα της Κλέρι.

«Πήγα με κάτι φίλους μου σε εκείνο το ωραίο καφέ μετά το σχολείο αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και πολύ όρεξη τελικά».