Μάλφελιν

24.

Η Κλέρι προσπαθούσε να πάρει τα πράγματά της που ήταν πεταμένα μέσα στην βαλίτσα, να τα βάλει σε τάξη και να τα τακτοποιήσει μέσα στην ντουλάπα στο δωμάτιό της στην σοφίτα όταν άκουσε τον Τέιλορ να ανεβαίνει τις σκάλες.

«Ακόμα ξύπνια;», την ρώτησε και κάθισε στο κρεβάτι της.

«Ήμουν έτοιμη να ρωτήσω το ίδιο ακριβώς πράγμα», απάντησε η Κλέρι και σταμάτησε την δουλειά της για να τον κοιτάξει.

«Δεν σε πειράζει που κάθομαι στο κρεβάτι σου, έτσι;», ρώτησε ο Τέιλορ για επιβεβαίωση. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να αναστατώσει την Κλέρι περισσότερο και γι' αυτό πρόσεχε πολύ τις κινήσεις του.

«Όχι», απάντησε η Κλέρι, «εννοώ, κάθισε. Δεν υπάρχει πρόβλημα», συμπλήρωσε και πήρε μία ακόμα στοίβα με μπλούζες για να την τοποθετήσει μέσα στο συρτάρι.

«Είσαι καλά;», ρώτησε ο Τέιλορ επιφυλακτικά μετά από λίγο.

«Αν εννοείς τον πόνο στην πλάτη μου, ναι, είμαι καλά. Δηλαδή, δεν έχω νιώσει τίποτα από την στιγμή που φύγαμε από...».

«Δεν εννοώ αυτό και το ξέρεις», την διέκοψε ο Τέιλορ κοιτάζοντάς την επίμονα.

«Εντάξει», είπε η Κλέρι και παραδόθηκε, «δεν είμαι καλά».

«Θέλεις να μιλήσουμε για αυτό;».

«Όχι», απάντησε απότομα η Κλέρι, σίγουρη για την απάντησή της. Μπορεί να εμπιστευόταν τον Τέιλορ σε έναν βαθμό αλλά δεν είχε δεθεί τόσο μαζί του ώστε να του μιλάει για αυτά που σκεφτόταν πραγματικά. Θα γινόταν και αυτό κάποτε, αλλά όχι εκείνη την ημέρα.

«Εντάξει, το ξέρω ότι δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για να μιλήσεις αυτή τη στιγμή αλλά μπορείς τουλάχιστον να το συζητήσεις με την Λόρεν;», ρώτησε ο Τέιλορ.

Η Κλέρι σταμάτησε για μία ακόμη φορά στη μέση της διαδρομής της προς το μπάνιο και τον κοίταξε. «Γιατί είναι τόσο σημαντικό για 'σένα;», τον ρώτησε αλλά αμέσως μετά κατάλαβε ότι είχε ακουστεί κάπως επιθετική.

«Συγγνώμη», μουρμούρισε αμέσως, «δεν ήθελα να το κάνω να ακουστεί σαν προσβολή. Αυτό που εννοώ είναι ότι μπορώ να το χειριστώ και μόνη μου αυτό το θέμα».

«Κοίταξε Κλέρι, αν είναι ένα πράγμα που έχω μάθει για τα έντονα συναισθήματα, είναι ότι δεν πρέπει να τα κρατάς μέσα σου», απάντησε ο Τέιλορ, «πρέπει να τα αφήνεις να φεύγουν, γιατί όσο τα κρατάς εγκλωβισμένα, τόσο περισσότερο αδημονούν να βγουν έξω και στο τέλος σε καταστρέφουν, χωρίς καν να το καταλάβεις».