Μάλφελιν

33.

Όταν η Κλέρι μπήκε τρέχοντας στο δωμάτιο της Λόρεν, με τα μαλλιά της και τα ρούχα της να στάζουν νερά από την βροχή, αγνοώντας το περίεργο βλέμμα της Μάγια, βρήκε την φίλη της να κάθεται χαλαρή στο κρεβάτι της και να διαβάζει ένα μικρό βιβλίο με μπλε εξώφυλλο.

«Λόρεν», είπε η Κλέρι λαχανιασμένα, «σε παρακαλώ, πες μου ότι δεν τα έχω χάσει ακόμα», είπε και στάθηκε ακίνητη απέναντι στην φίλη της, χωρίς να νοιάζεται για το πλέον βρεγμένο πάτωμα γύρω της.

«Καλύτερα να μην πάρω θέση σε αυτό το θέμα», απάντησε η Λόρεν σοβαρά, χωρίς να πάρει τα μάτια της από το βιβλίο που διάβαζε.

«Έλα τώρα Ρεν!», είπε η Κλέρι εκνευρισμένη, «είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα!», συμπλήρωσε και κοίταξε την πόρτα για να βεβαιωθεί ότι ήταν καλά κλειστή. «Χθες το βράδυ φίλησα τον Τέιλορ».

Τελικά, όταν το έλεγε κανείς φωναχτά, ακουγόταν ακόμα πιο περίεργο από ότι ήταν, και η Κλέρι το συνειδητοποιούσε εκείνη τη στιγμή με φρίκη.

Η Λόρεν την κοίταξε για πρώτη φορά από την στιγμή που είχε μπει στο δωμάτιο. «Ο Τέιλορ το ξέρει;», ρώτησε και την κοίταξε πίσω από τους φακούς των γυαλιών της.

«Τι πράγμα;», ρώτησε εντελώς μπερδεμένη η Κλέρι, «τι στο καλό εννοείς; Λόρεν, εδώ έχουμε πρόβλημα, όχι αστεία πράγματα!».

«Εννοώ ότι είμαστε εκατό τοις εκατό σίγουρες ότι αυτό έγινε στην πραγματικότητα και ότι δεν το είδες στον ύπνο σου ή είχες παραισθήσεις λόγω του αλκοόλ;», ρώτησε η Λόρεν και σηκώθηκε από το κρεβάτι με κατεύθυνση το μπάνιο.

«Εντελώς. Μόνο που δεν το θυμόμουν, παρά μόνο μέχρι πριν από μισή ώρα», φώναξε η Κλέρι προς τον τοίχο που χώριζε το δωμάτιο από το μπάνιο.

Η Λόρεν γύρισε πίσω κρατώντας μία μεγάλη αφράτη πετσέτα που έδωσε στην Κλέρι. Μετά κάθισε ξανά στο κρεβάτι της κοιτάζοντας αόριστα το πάτωμα, χωρίς να λέει τίποτα. Στιγμιαία δάγκωνε τα χείλη της, πράγμα που σήμαινε ότι σκεφτόταν πυρετωδώς.

«Σίγα Ρεν, μέχρι εδώ ακούγονται τα γρανάζια μέσα στο κεφάλι σου που τρίζουν!», είπε η Κλέρι σκουπίζοντας τα βρεγμένα της μαλλιά με την πετσέτα, «θα το εκτιμούσα αν ήσουν λίγο πιο παραγωγική από 'μένα!».

«Σκέφτομαι!», διαμαρτυρήθηκε η Λόρεν, χωρίς να σταματήσει να κοιτάζει το πάτωμα, «λοιπόν, έχεις δύο επιλογές, και λυπάμαι που στο λέω αλλά είναι τα δύο άκρα».