It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.9

Seff pov.

Met een zucht plof ik op de stoel naast het bed waar mijn zusje in ligt. Het is nog steeds raar om te beseffen dat ze mijn zusje is... maar ook weer niet.... En ik schaam me echt dat ik haar niet op het eerste moment geloofde toen ze zei dat ze mijn zusje was, maar het was dan ook nogal heel erg onverwachts. Ik ben er eigenlijk pas achtergekomen dat ze écht mijn zusje is toen ik haar pijn door mijn lichaam heen voelde. Alleen broers en zussen die dan ook beide geestenwandelaars zijn, voelen dat. Het is wel erg zeldzaam want de laatste vrouwelijke geestenwandelaar was.... vijfhonderd jaar geleden? Iets in die richting. Plots maakt mijn zusje een superzacht geluidje en direct schiet ik overeind. Hoopvol kijk ik naar haar gezicht maar er gebeurd niks. Na twee minuten wil ik weer op de stoel zakken maar dan pas vallen de rare paarse dingen in de zijkanr van haar nek me op. Voorzichtig veeg ik haar haar aan de kant en kantel haar hoofd zodat ik het beter kan zien. Het zijn kleine paarse bolletjes die als gekken heen en weer schieten in haar hals. Zodra ik ze herken word ik woedend, nee razend. Hoe durven ze?! Die vuile schoften! Ik vermoord ze! Mijn zusjes levensenergie een beetje uit haar zuigen! Stelletje smerige klootzakken! Ik merk pas dat mijn zusje is wakker geworden als ze haar hand op mijn hand legt. Met haar blauwe ogen kijkt ze me haast nieuwsgierig aan, alsof ze niet meer weet wie ik ben. Plots heb ik het ijskoud. Ze zouden toch niet alles wat haar aan geestenwandelaars doet denken verwijderd hebben? 'Seff...' krast ze dan en ik krijg een belachelijk grote glimlach op mijn gezicht. 'Wat... doe jij... hier?' 'Jou bezoeken.' 'Waarom?' 'Omdat je mijn zus bent.' 'Je... gelooft me...' Haar ogen glinsteren enthousiast. Ik knik. 'Ja, ik geloof je.' Zeg ik terwijl ik in haar hand een kneepje geeft. Duidelijk met veel moeite geeft ze een kneepje terug, terwijl ze waterig naar me glimlacht. Waarom gedraag ik me zo? Normaal gedraag ik me nooit zo! 'Je gedraagt je zo vanwege jullie band als broer en zus. Je kan niet alleen haar pijn voelen, jullie zijn automatisch ook closer dan wie dan ook.' Verteld Ethan, mijn wolf, me. 'Mag... mag ik wa... water?' 'Oh, ja tuurlijk.' Snel schenk ik wat water uit de kan in het glas, die beide naast het bed op het nachtkastje staan. Voorzichtig help ik haar overeind en zet het glas aan haar lippen en kantel het een beetje zodat het water in haar mond komt. Gulzig drinkt ze het water en binnen no time is het glas leeg en zet ik het weer op het nachtkastje. 'Je hebt dezelfde ogen.' Zegt ze concluderend terwijl ze me onderzoekend bekijkt. 'En dezelfde kleur haar en neus.' 'We hadden een tweeling kunnen zijn.' Zeg ik glimlachend. 'Misschien zijn we dat wel.' Zegt ze mysterieus. Lachend ga ik op de rand van haar bed zitten. 'Misschien wel ja.' Plots begint ze te gapen en ze doet duidelijk moeite om haar ogen open te houden. 'Ga maar slapen.' 'Ga je... niet weg?' vraagt ze gapend. 'Nee, ik zal niet weggaan.' Ze knikt en draait zich dan op haar zij maar onderdrukt direct een schreeuw van pijn en ik grijp naar mijn zij. 'Laat eens zien.' Zeg ik haast bevelend terwijl ik de dekens wegtrek zodat ik haar zijn kan zien. Ik til het wijde shirt een stukje op en mijn ogen vergroten zich. In haar zij zit een fors aantal hechtingen waar de huid omheen helemaal rood is. 'DIE VUILE BENWARS!' barst ik uit. 'Seff, rustig. Het is niks.' 'Niks? Niks?! Sophie, kíjk er is naar en zeg dan nog maar een keer niks!' 'Seff, rustig! Kom.' Zegt ze terwijl ze haar armen naar me uitsteekt. Zuchtend laat ik me door haar knuffelen. Ze gaan hier voor boeten, die klootzakken! Zomaar een meisje dat zichzelf níét kan verdedigen aanvallen! Ze vragen er gewoon om de oorlog te hervatten! Mijn zusje heeft me nog steeds niet los gelaten en verbaasd kijk ik op haar neer. Zo lekker knuffel ik nou ook weer niet! Dan pas valt haar rustige ademhaling me op, ze slaapt. Voorzichtig probeer ik me los te maken maar haar greep lijkt alleen maar steviger te worden. Uiteindelijk geef ik het op en ga ik naast haar liggen, wachtend tot ze weer wakker word.

Maaike pov.

Het gesprek bij Calums vader ging verrassend goed. Zijn vader heeft toegezegd dat onze Roedels moeten samenwerken om Sophie tegen die Benwars en ander geboefte te beschermen. 'Gaan we nu terug naar Sophie?' 'Ja, we gaan al terug naar Sophie en Seff. Ik vind het nog steeds raar dat hij haar broer is. En hoe zou hij het eigenlijk weten? Zijn ouders zijn al een hele tijd geleden gestorven. Ik heb zelf de lijken gezien en hij ook.' 'Ik weet het niet, maar loop eens door!' 'Ik loop al! Ik loop al!' Als we (eindelijk) bij de ziekenboeg aankomen, komt dezelfde jongen weer naar ons toegelopen, alleen nu veel rustiger en met een kalme uitdrukking op zijn gezicht. 'Ivo! Eindelijk, ik zie dat je niet meer zo gestresst bent dan zo net?' Zegt Calum vriendschappelijk tegen de jongen terwijl ze elkaar een klap op de rug geven. 'Ja, we krijgen niet elke dag een Rogue en een zwaargewond mens op bezoek. Die Rogue wou de hele tijd persé weten hoe het met dat meisje ging. Hij ligt nu eindelijk te slapen.' Calum begint te lachen. 'Maar ik ga weer naar dat mens.' 'Alweer? Waarom? Het is maar een mens!' 'Zij is haar beste vriendin en ze mag nergens alleen heen want ze is een Omega.' 'Aha.' 'En Seff is daar en die wil ik nog even spreken.' 'Sorry dat ik hem niet kon tegenhouden.' 'Maakt niet uit. Vanaf nu is hij bevoegd om het mens te zien want zij is zijn zusje.' Ivo knikt. 'Ik zal het noteren zodat de anderen het ook weten.' 'Helemaal top. Ik zie je nog wel.' 'Ik jou ook.' Calum begint weer te lopen en snel volg ik hem. Als we voor Sophies deur staan, hoor ik geen gepraat of zoiets, dus of Sophie is nog bewusteloos of Seff is vertrokken. Calum opent de deur en direct schiet ik langs hem heen de kamer in. Als mijn blik land op het bed waar Sophie in ligt, blijf ik versteld staan. Seff ligt bij haar in bed en heeft zijn armen om haar heengeslagen en zij bij hem. 'Krijg nou wat...' mompelt Calum zodra hij naast me staat. 'Het ziet er wel schattig uit.' Zeg ik uiteindelijk terwijl ik maar naar het tweetal blijf staren. 'En toch is het apart want normaal gaat Seff nooit zo om met meisjes.' 'Maar dit is dan ook zijn zusje hè.' '...Klopt.' 'Wacht, slaapt hij nou ook?' 'Hè? Ja. Oké, waarom heb ik het gevoel alsof ik plots iets heel intiems of iets in die richting heb verstoord?' 'Omdat ik datzelfde ongemakkelijke gevoel heb.' 'Laten we dan maar gaan.' 'Ja.' Ongemakkelijk kijken we elkaar aan terwijl we naar buiten schuifelen en zachtjes de deur dichtdoen. 'Dát-' 'was echt-' 'heel erg-' 'ongemakkelijk.' 'Jep.'

Zooo, weer een nieuw hoofdstukje! Hope you like it! En Sophie had wéér gelijk! En Ivo and Seff are back! Jeej! @ElfLunawithoutAlpha en ik hebben op ons duo-account (MoonLunas) ons eerste verhaal geupload genaamd: Twisted Mates! Neem zeker een kijkje ;)

Keep dreaming!
Me.