Zła krew

Rozdział XXXVI

Miesiąc później...

Siedzę przy stole, tępym wzrokiem wpatrując się w talerz. Mój brat uwija się przy kuchni i wesoło pogwizduje, a ojciec szeleści mi nad uchem poranną gazetą.

Denerwują mnie wszystkie te dźwięki, atmosfera, a nawet przypalający się tłuszcz wokół palnika. Czy nikt nie czuje tego paskudnego smrodu? Nie mogę też znieść zapachu Irene. Jej gryzące kosmetyki wydają się osiadać mi na języku.

– Skarbie, nic nie zjadłaś... – zauważył ojciec, po czym rzucił gazetę na parapet i kończąc swój monolog, zabrał się za jedzenie jajecznicy.

– Debra ma dzisiaj sesje? Kto ją odstawi? – wtrąciła od niechcenia Irene.

– Ma, ja ją zawiozę – odezwał się w końcu Igor.

Nie znoszę, kiedy mówi o mnie, jakby mnie tu nie było i jak nazywa mnie Debrą. Nie znoszę czuć się jak jakiś przedmiot, który można odstawić.

– Wrócimy dzisiaj trochę później – oznajmił ojciec. – Irene kupuje auto i trochę nam zejdzie, więc nie czekaj z obiadem, zjemy coś na mieście.

– W takim razie my też wyskoczymy na obiad, prawda? – Uśmiechnął się do mnie Igor, wracając do stołu z górą naleśników na talerzu. – Smacznego.

Nie lubię, gdy Igor udaje naszą gospodynię. Nie lubię, gdy ojciec tak się do niego zwraca i nie lubię nigdzie wyskakiwać!

– Dzisiaj przyjeżdża Sebastian z Oliwką, pamiętasz? – szepnął mi do ucha Igor, a potem ścisnął moją rękę pod stołem.

Na dźwięk tych imion rozluźniam się i coś rozgrzewa mnie od środka. Zaciskam uda, gdy Igor wsuwa rękę pod moją sukienkę i jakby nigdy nic, dotyka majtek. Nie cierpię, gdy tak robi, nie cierpię, gdy robi to, rozmawiając o Sebastianie. Anemicznie przenoszę wzrok na Irene, która dobrze wie, co się teraz święci. Widzę, jak obserwuje napięte ramię Igora, a gdy w końcu spogląda na mnie, z trudem unoszę brew. Jestem nawet bliska odsłonięcia zębów, by posłać jej złośliwy uśmiech, ale kiedy zauważam, jak wywraca oczami i otwiera usta w niemej irytacji, na nic więcej mnie nie stać. Dobrze wiem, że i tak nie skomentuje tego na głos, ponieważ ja też znam jej małe, brudne sekrety. Natomiast mój ojciec nadal jest nieświadomy. Nieświadomy niczego kończy jeść...

– Mam dość jej humorów, idę się przebrać i czekam na ciebie w aucie. – Irene wstała od stołu, klepnęła w ramię mojego ojca i wyszła z kuchni.

Atmosfera się poprawia, gdy znika duszący zapach pseudo Niemki. Ojciec jest wyraźnie poruszony jej odejściem, odkłada sztućce i również podnosi się z miejsca. Następnie opiera się o krzesło i rzuca mi karcące spojrzenie.

– Nie wiem, dlaczego tak ją traktujesz, co ona ci zrobiła? – spytał z żalem, nadal nieświadomy tego, co działo się pod blatem. – Zawoziła cię do terapeuty i na rehabilitację w każdą pogodę, choć wcale nie musiała. A teraz sprząta, robi zakupy, a nawet wypożycza za ciebie książki w bibliotece... – zamilkł w końcu i pochylił się do mnie, opierając całym ciężarem, aż jęknęło krzesło. – Wysil się i powiedz coś, na litość boską, a nie patrzysz tak, jakby ktoś robił ci tutaj krzywdę! – podniósł głos.

Patrzę na niego i nie poznaję. Sprząta? Pierze? Robi zakupy? A może wciąga po kryjomu nosem i pieprzy się z Michałem, gdy ten przyjeżdża, a ojciec jest w pracy? Wydaje nasze pieniądze, szczypie mnie po twarzy, kiedy nikt nie widzi! Duszę to wszystko w sobie i bardzo chcę wypluć mu w twarz, ale nie potrafię. Nawet zapłakać nie jestem w stanie, blokada mi nie pozwala. Nie cierpię, kiedy tak na mnie patrzy, nie cierpię, kiedy zachowuje się jak zakochany gówniarz z klapkami na oczach i nie wie, co się dzieje pod jego dachem! Nie cierpię jego zaciśniętej szczęki, nawet złotego sygnetu oraz łańcuszka z medalikiem na szyi. Pragnę wykrzyczeć to na głos, ale jedynie łzami umiem okazać emocje. Ciężkie krople spływają po policzkach, a najgorsze jest to, że nie poruszają jego. Jestem otępiała, apatyczna, zamknięta w umyśle i ściśnięta tak mocno, że nie potrafię się stamtąd wydostać.