W życiu Debory nic specjalnego się nie dzieje. Na pierwszy rzut oka mogłoby nawet uchodzić za sielankę. Zaradny ojciec, nowy dom z dużym ogrodem, pasje, którym dziewczyna się oddaje i wreszcie ukochany chłopak. Tak wyglądało do chwili, kiedy ojciec...
Przebudziłam się i gwałtownie krzyknęłam, odrzucając kołdrę, jakby oblazło ją robactwo. A potem wstrzymałam oddech i nasłuchiwałam...
Cisza.
Niczego z tego koszmaru nie pamiętałam, poza burzą. Szybko wygrzebałam z pamięci twarz mojego Rafała i dopiero się uspokoiłam. Tęskniłam, odliczałam dni do jego powrotu i nie wiedziałam, jak przetrwam bez niego jeszcze te trzy tygodnie, które, nie zapowiadały się za ciekawie.
Najchętniej zostałabym jeszcze w łóżku, w końcu była sobota i nie powinnam się nigdzie spieszyć, jednak śniadanie samo się nie przygotuje, mieszkania też nikt nie ogarnie. Dlaczego wciąż jest tak cicho? – zastanawiałam się. Czyżby gość jeszcze nie dojechał? Wstałam, podeszłam do okna i podciągnęłam rolety.
Pusto.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
W kuchni panował zaduch, czuć było piwem i papierosami. Tyle razy prosiłam ojca, żeby nie palił w domu. Jak grochem o ścianę. Zebrałam puszki, wrzuciłam do kosza pod zlewem i rozejrzałam się, rejestrując cały bałagan. Tu koszula, tam gazeta, kubek po kawie na parapecie, brudne talerze na blacie i szklanki. Wkurzyły mnie buty robocze, rzucone niedbale koło lodówki, ale najgorsze okazały się wciśnięte w nie skarpety, bo to one tak brzydko pachniały.
Cały ojciec.
Na odgłos silnika, aż podskoczyłam w miejscu. Myśl, że gość wreszcie do nas dotarł, dziwnie mnie przytłoczyła.
– Już wstałaś? – rzucił ojciec, wpadając do kuchni jak przeciąg.
– Myślałam, że to on... że po niego pojechałeś – bąknęłam.
– Nie, Debi. Będzie dobrze, jak zdąży na obiad, bo po drodze zatrzymał się u swoich znajomych. Dzwoniłem do niego godzinę temu i jest dopiero w Nowej Soli – wyjaśnił.
– Więc nie muszę się spieszyć – powiedziałam i odetchnęłam z ulgą. – Jadłeś śniadanie, czy tylko kopcisz jak parowóz?
– Skarbie, nie bądź na mnie zła. Wiem, że nawaliłem, ale postaram ci się to jakoś wynagrodzić...
– Nie jestem zła – ucięłam.– Jestem tylko trochę rozczarowana, bo nadal traktujesz mnie, jakbym była dzieckiem. Zrozumiałabym, nie mam sześciu lat i chciałabym, żebyś...
– Przepraszam, córeczko. – Podszedł, położył ręce na moich ramionach i pocałował mnie w czoło.
Poczułam tytoń i nieświeży oddech. Drżał i nietrudno było wyczuć, że też był zdenerwowany.
– Weź prysznic, przebierz się i wyszoruj zęby – poleciłam, dając mu kuksańca pod żebro.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
