Uyuduğum yerden gece ansızın uyandım. Hala hıçkırıklar boğazımda gibiydi. Üzerimdeki battaniyeyi elimle yana attım. Kollarımı yatağın üzerine bırakıp ayaklarımı aşağı indirdim. Öylece bekliyordum. Her şeyin rüya olmasını istiyordum. Gün geçtikçe geçiyordum kendimden.
Sokak lambasının odama verdiği loş bir ışıkla odamdaki nereye attığımı hatırlamadığım telefonumu aradım. Işığı açmak gelmiyordu içimden. Daha fazla uğraşmayıp aramayı bıraktım. Camdan dışarıyı izlemek için severek almış olduğum perdemi tek seferde çektim.
İnsan gecenin bir yarsı, içinde yangınlarla uyanır mı ? Ben uyanıyorum. Kimseye de anlatmaya niyetim yoktu kendimi. Herkes biraz kendi derdinde. Camdan dışarı bakarken birisinin bana doğru baktığını fark ettim.
Baba !
Evet bu babamdı. Demek ki ölmemiş. Biliyordum beni bırakamayacağını. Hızla arkamı döndüm. Kapıya doğru ilerlerken ayağıma çarpan terliklerimi kenara atıp kapıyı açtım. Merdivenlerden koşar adımlar inip bahçeye çıktım. Olamaz babam yoktu diye düşünürken ağaçların arasında onu gördüm. İçimdeki ölü umutlar dirildi. Yüzüme yayılan gülümsemeyle bir oraya bir buraya koşuyor babamı arıyordum. Ah evet küçükken de böyle saklanırdı. Demek ki oyun oynuyordu o da.
"Baba çok özledim seni ya hadi çık ortaya lütfen"
Sesim sanırım çok yüksek çıkmıştı. Annem kapıdan çıkmış ve bana doğru geliyordu. Üzerindeki siyah geceliğinin önüne kapatıp telaşla sağa sola bakıyordu. Makyajsız dışarı çıkmazdı ama bu sefer unutmuştu galiba.
"Anne babam burada"
Deyip elimle ağaçlık yerleri gösterdim. Anne kaldırdığım elimi indirip başımı göğsüne yasladı. Saçlarımı öpüp "Tamam kızım geçti" deyince sinirlenip ittim onu. "Ne geçti anne, babam burada diyorum ya sen görmüyor musun"
Sinirle çıplak ayaklarımı yere vurup annemi ikna etmeye çalışıyordum. "Bak anne orada işte"
Annem gösterdiğim yöne bakıp "Tamam kızım lütfen yapma böyle" Babamı görme sevinciyle gülümsüyor elimle de göz yaşlarımı siliyordum. Kalbim o kadar hızlı atıyor ve ellerim titriyordu. Sanırım soğuktan olsa gerek. İçimi çekip "Anne gördün mü" Ağlayıp bana doğru geliyordu. Sanki elinden kaçacağımı biliyormuş gibi korkuyordu. Sanki ben intihar edecekmişim de o da beni ikna etmeye çalışıyor gibiydi.
"Gel kızım" başını yana atmış gözlerinden çenesine hızla akan yaşları siliyordu. Bana doğru açtığı kollarını indirip baktı yüzüme.
Bedenimin sıcaklığı giderek düşüyor ve bütün vücudum titriyordu. Ellerimi kollarıma götürüp ısıtmaya çalışsam da başarısız olmuştum. Vücudum olduğum yere çakılıp kalmıştı. Başımı ağacın yönüne çevirdiğimde kimsecikler yoktu. Annem ağlayan gözlerle bana sarıldı. "Anne buradaydı" dedim kısık yorgun bir sesle. "Hayal görmüşsün kızım"
Deyip sımsıkı sarıldı bana. " Hadi daha fazla üşüme lütfen yeni çıktın hastaneden"
"Anne hayır buradaydı" deyip yere bıraktım kendimi. Ayaklarım beni taşımak istemiyordu. Güçsüzdüm. Annem yere oturup gördüklerimin hayal olduğunu anlatıyordu. Başımı onun dizine koymuş ağlıyordum. Annem zorla bedenimi kaldırıp içeri taşıdı beni.
Kimseyi rahatsız etmemek için mi bilmiyorum ama yardım istemedi kimseden. Eliyle beni tutup kapıyı kapattı. " Hadi kızım sen güçlüsün lütfen"
Kolumu diğer omzuna geçirip merdivenlerden yürümeme yardım etti. Odanın ışığını açıp dolabımdan bir kaç parça eşya çıkardı. Sadece ağlıyordum. Gözlerimden boşalan yaşlar annemi daha da üzüyordu.
