Broken Strings

Chapter 44

"Okay na ako. Saka, ano ka ba? I was supposed to drink all of the contents of that particular milktea eh, pero di bale na. Ang importante, okay na ako." I say. But Linus doesn't seem convinced with my choice of words.

Agad akong tumungo sa kusina at uminom ng tubig para kahit paano ay mawala na ng tuluyan ang sakit ng pagkakabilaok ko kanina dahil sa milktea.

TREVOR'S POV

THE NEXT DAY

Kasalukuyan akong nagususulat ng piyesa para sa banda nang maramdaman ko ang pagtapik ng kamay ni Blake sa aking kanang balikat.

"Trev, take a break. Magtatatlong araw ka nang pagod kakahanap ng inspiration mo para sa mga lyrics natin." Sabi nito. I took a deep breath as I looked at his direction.

"Blake, matagal na akong patay." I paused. "Magmula nang iwan ako ng babaeng mahal ko." Agad namang lumungkot ang pagmumukha nito. Ito ang ayaw ko sa lahat eh. Yung kakaawan ka kahit hindi naman sila kasali sa mga problemang kinakaharap mo.

"Trev, di ka patay." Seth joked but soon came back to his senses nang malaman niyang di ako nakikipagbiruan. Ang talino talaga ng lalakeng 'to. Paano niya kaya nahalata yung emosyon ko? Dati yata siyang mind reader. Magaling makaramdam ng mga bagay at tao sa kanyang paligid.

"Seth naman eh, kitang lugmok na lugmok na yung tao eh!" Vladimir added. Pinandilatan lang siya nito ng mata.

"Aware ako, Vlad. Kaya nga di ko na tinuloy eh." Seth countered. Kitams? Pati, reasoning matalino din. Ang swerte ko naman at may tropa akong ganito.

"Kaya nga. Ikaw talaga Vlad." Kaisen affixed even. Saan siya galing at bakit may dala-dala ulit siyang Jollibee?

"Oh, ito Jolllibee. Para sumaya ka naman." Kaisen then taunted sabay abot ng plastic sa akin na naglalaman ng iba't ibang pagkain. Gutom lang siguro tong nararamdaman ko kaya ako nagiging malungkot.

"Trev, kung ano man yang pinagdadaanan mo, always know that you have us." Landon says. Ang bangtan naman ay agad pumunta sa aming kinaroroonan nang makarinig sila ng kaluskos ng mga plastic.

"Uy! Ano yung naamoy ko? Jollibee ba yun?" Excited na tanong ni Chandler. As he was about to approach us, Hansel held him back and put into his lane.

"Chandler Hayden, kakakain mo lang ng ramyeon eh. Nakaamoy ka lang ng Jollibee, kakain ka nanaman? Kaya ka nataba eh!" Pambabara ni Hansel. Natawa naman ako sa sinabi nito. Chandler then shrugged as he pouted like a little kid.

"Hyung naman eh. Hihingi lang ako ng burger at fries kasi nakakamiss kasi kumain niyan eh." Atungal naman ni Chandler. Napasapo na lang ng noo ang kanyang mga hyungs.

"Hayaan niyo na. Baka naman gutom na talaga siya." Seth told them. Napabuntong hininga naman ang iba sa sinabi nito.

"Teka, asan yung iba?" I asked them. I looked at Dalton who is busy playing with his phone, Julian and Grayson playing chess, Riley blabbering something, and Linus who is currently sleeping on Dalton's shoulder.

"Uy, gisingin niyo na si Linus. Magagalit nanaman yan kasi di nanaman kumain." Hansel ordered. Agad kong nilapitan si Linus saka niyugyog ng marahan.

"Linus? Kain ka na." Pag-aalok ko. Agad lumiwanag na parang Christmas tree ang mukha nito saka kinuha yung burger at fries.

Typical cat behavior.

"Mmmm... ang sarap ng burger!!!" Linus says while munching the food thoroughly. I smiled at his reactions dahil ang cute niyang tignan kapag kumakain.

"Linus, dahan dahan ka lang sa pagkain mo. Marami akong inorder." I say. Mukhang may hihirit pa ah!

"Talaga Trev?! Pahingi pa ako ha!" Hirit ni Chandler. Hansel looked at him menacingly.

"Tumigil ka na kakakain Chandler Hayden! Ang dami pang kakain nito." Pangaral niya pa.

Dalton chimed in. "Oo nga. Nakailan ka nang kain at dekwat ng mga pagkain. Jusko kang bata ka."

I scratched the back of my head saka ako nagpatuloy sa pagkain. Di talaga mawawala sa kwento ko ang bangayan nila.

As I was munching, ay agad kong naalala na may practice pa pala kami. While my mind is off from the gutter ay agad ring sumapi sa isip ko ang babaeng mahal ko.

Kumusta na kaya siya? Did she forget about me? Or sadyang coping mechanism niya lang yun para iwasan ako ng tuluyan?

And another question that lingers through my mind the whole time, deserve ko pa bang mabigyan ng second chance? Am I going to take every chance that I get?