Roberts #2: Stole my heart

21. Zoë: Verdwenen spullen

Ze lag nog steeds naar het plafond te staren. Ze had een uurtje op Levi's borst geslapen en nadat hij was vertrokken, had ze bijna alleen maar liggen draaien in haar bed. Sporadisch was ze tien minuten in slaap gevallen, waarna ze met een schok weer wakker werd. Haar gedachten konden maar niet beslissen of ze slim was geweest. Haar hart zei van wel, maar die kon ze de laatste twee weken niet echt meer vertrouwen. Zoë pakte haar laptop van haar bureau en surfte wat rond op internet. Slapen zou het toch niet meer worden.

Ze wist niet meer hoe ze er terecht was gekomen, maar na een tijdje doelloos rondgesurfd te hebben, kwam ze op de website van The Voice. Daar vond ze een oproep om je op te geven. Ze bekeek de complete pagina. Wat hield het in en wat waren de voorwaarden?

Eigenlijk was het heel simpel. Je gaf jezelf op en als je uitgekozen werd, kreeg je eerst een auditie. Het enige dat je mee moest sturen was een sample van jezelf of degene die je opgaf, terwijl hij of zij aan het zingen was. Zoë zag Levi duidelijk voor zich. Zingen kon hij, dat was wel duidelijk. Maar hoe kwam ze in godsnaam aan een sample? Ze had namelijk het gevoel dat hij hier niet vrijwillig aan mee ging werken. De enige oplossing was dus om hem stiekem op te nemen terwijl hij aan het zingen was. Zou dat lukken? Ze dacht erover na.

Ze stond op van het bed en ging op zoek naar pen en papier op haar bureau.

Ze slaakte een gil van schrik toen ze twee koude handen op haar beide zijden voelde.
'Ik ben het,' grinnikte Levi achter haar.
Ze liet meteen de pen en het papier vallen en draaide zich om. Met haar andere hand probeerde ze haar laptop dicht te klappen.
'Hoe kom je nou binnen?' vroeg ze.
'Er maakte een of andere gozer open en ik zei dat ik voor jou kwam,' antwoordde hij. 'Maar als je wilt dat ik weer ga -,' mompelde hij.
Ze greep hem bij zijn armen en schudde haar hoofd. 'Nee, ik vroeg het me gewoon af.' Waarschijnlijk was het Paul geweest die hem binnen had gelaten. Levi kende Niels, dus dan zou hij dat gezegd hebben. Hij trok zijn jas uit en zijn muts van zijn hoofd. Zijn haar stond alle kanten op en Zoë vond het schattig. Ze woelde er met haar hand doorheen.
Hij gleed weer met zijn handen over haar zij heen en trok haar zachtjes naar zich toe. 'Ben je boos?' vroeg hij zacht.
'Nee, dat ben ik niet,' zei ze, nog steeds afgeleid door haar idee. 'Ik schrok gewoon van je, want ik had niet verwacht dat je binnen zou komen.'
Levi knikte en liet haar los. Dat gaf haar eindelijk de kans om haar laptop dicht te klappen. Ze plofte er nonchalant naast op bed. Levi had ondertussen haar schriftje met gekrabbel gevonden en keek erin. Haar hart zat in haar keel. Ze tekende altijd figuurtjes als haar hoofd te vol zat en daar gebruikte ze dat schrift voor. Het was niet bedoeld voor anderen, maar ze kon het ook niet over haar hart verkrijgen om het uit zijn handen te trekken.
Hij neuriede terwijl hij er doorheen bladerde. Zijn vingers gleden over het papier met de tekeningetjes. 'Ze zijn mooi,' murmelde hij.
'Het zijn gewoon wat krabbeltjes,' probeerde ze, maar hij schudde zijn hoofd.
Ik vind ze mooi,' zei hij en keek haar aan.
Ze werd verlegen van zijn blik. Door het schriftje was het alsof hij in haar ziel keek. Niemand wist van dat schriftje, zelfs Niels en Fenne niet. Het was iets wat ze al jaren verborg in haar kamer. Ze was het vergeten op te ruimen en daardoor had Levi het nu gevonden. Het was haar eigen domme schuld.
Levi maakte het schriftje dicht en schoof het aan de kant. 'Je tatoeage,' begon hij toen, knikkend naar haar linkerzij, 'heb je die zelf bedacht?' Ze zag hoe hij op zijn lip beet, toen hij het had gevraagd.
Zoë schudde haar hoofd. 'De quote bedoel je?'
'Heb je er meer dan?' vroeg hij zacht en staarde naar zijn tenen.
Weer schudde ze haar hoofd. 'Nee, het is de enige en nee, ik heb hem niet zelf bedacht.'
Zijn hoofd vloog omhoog en hij keek haar geïntrigeerd aan. Ze wist dat de vraag op zijn lippen brandde, maar hij durfde het niet te vragen.
'Het is een quote van dezelfde boekenreeks als die ik pas aan het lezen was,' zei ze zacht. 'Het is er één waar ik mezelf nogal in kan vinden.' Alles zei ze zacht, alsof ze hoopte dat Levi haar niet zou horen. Of op zijn minst niet door zou vragen. Ze wilde niet zeggen dat ze veel alleen was, zeker sinds Fenne verhuisd was; dat ze op de basisschool een buitenbeentje was en dat sindsdien eigenlijk altijd was gebleven. Dat ze niet populair was, zoals hij. Dat Liam er op dat feestje niet ver naast had gezeten toen hij zei dat ze tenminste niet een of andere nerd was. Want eerlijk gezegd was dat precies wat ze was, een boekennerd. Een meisje dat meestal alleen met haar boeken was. Dus toen ze de quote las in het boek, voelde ze zich zo begrepen. "It was books that made me feel, that perhaps, I wasn't completely alone." Het was precies zoals zij zich al jaren voelde. Ze staarde naar haar vingers, niet in staat om hem aan te kijken.
'Is dat waarom je zo flipte bij de opmerking van Liam over nerds?' Hij keek haar vanonder zijn lange wimpers aan.
Bingo, dacht ze, maar ze gaf geen antwoord. Hij liep op haar af en dat was precies wat ze niet wilde. Het was haar zwakke plek, hij raakte haar zwakke plek. Ze wilde niet dat hij die plek wist, want hij zou haar daar pijn mee kunnen doen en hij zou haar al teveel pijn kunnen doen. Het maakte haar bang, want ze was ervan overtuigd dat zij harder voor hem viel dan hij voor haar. Ze was ervan overtuigd dat hij beweerde dat ze anders was om haar in bed te krijgen en dat hij bleef hangen omdat de werksfeer anders vreemd zou worden. Over een paar dagen zou hij haar zeker laten vallen en het probleem daarmee was, dat hij inmiddels teveel zwakke plekken van haar wist. Te veel dingen waarmee hij haar nog meer pijn kon doen dan hij al zou doen.

Een hand werd rond haar kin gelegd en ze keek van hem weg.
'Zoë?' vroeg hij zachtjes en hij zakte door zijn knieën zodat hij op gelijke hoogte was. Ze kon er niets aan doen, maar er rolde een traan over haar wang en ze veegde hem verwoed weg. Maar het was te laat. Levi had het al gezien en trok haar tegen zich aan. Nu werd het wel erg lastig om die andere tranen terug te duwen en al snel liepen er meer over haar wangen. Met haar in zijn armen, schoof hij op het bed en drukte een kus op haar voorhoofd.
Hij probeerde haar te sussen en aaide over haar rug. 'Zo erg is het toch allemaal niet? Het zijn boeken en een stomme opmerking van een jongen die je niet goed kent.
Ze ging rechtop zitten en veegde de tranen weg. Knikkend schoof ze bij hem weg. 'Waarom was je eigenlijk hier?' Ze keek hem vragend aan.
Ze zag hoe hij zijn houding veranderde, verstarde.
'Ik kwam er thuis achter dat ik mijn portemonnee kwijt ben.' Hij keek haar vanonder zijn wimpers aan. 'Ik dacht dat ik hem misschien bij jou had laten liggen?'
Haar hart zonk in haar schoenen. Hij kwam niet voor haar en eigenlijk had ze dat wel geweten, ze wilde het gewoon niet toegeven aan zichzelf.
'Ik heb hem niet gezien,' zei ze, de teleurstelling duidelijk hoorbaar. Daar baalde ze van, want ze wilde niet dat hij wist dat ze teleurgesteld was.
Plotseling stond hij op van het bed en ging op de grond liggen.
'Wat doe je nou?' vroeg ze verbaasd.
'Misschien ligt hij onder je bed,' antwoordde hij. Zijn stem klonk een beetje gek, aangezien hij plat op zijn buik lag. 'Er ligt wel veel onder je bed. Kun je misschien even mee kijken?'
Zoë richtte haar ogen gefrustreerd op het plafond en liet zich op de grond zakken. Ze ging tegenover hem op haar buik liggen en keek onder haar bed. Er lag inderdaad van alles onder. Ze zag een pen en een schrift. Iets verderop lag iets wat op een T-shirt leek en ze dacht dat ze nu haar BH had gevonden. Degene die ze na gisteravond niet meer had gezien. Ze kleurde een beetje rood, toen ze die ontdekte.
Levi had hem ook gezien, want hij stak zijn arm onder het bed en viste het roze stofje eronder uit. 'Ik heb in ieder geval iets anders van gisteravond gevonden,' zei hij met een lachje rond zijn lippen. Ze griste het ding uit zijn handen en gooide het in één beweging op haar bed.
'Ik denk niet dat je portemonnee daaronder ligt,' zei ze tegen hem en wilde opstaan. Levi legde zijn hand op haar schouder en ze keek hem geschrokken aan.
'Ik ben hem niet echt kwijt,' fluisterde hij en drukte vervolgens zijn lippen op de hare. Hij overrompelde haar en daardoor zoende ze niet terug.
Hij stopte met zijn poging om haar te zoenen en keek haar aan. Krabbelend ging hij in kleermakerszit zitten, maar Zoë kon zich niet bewegen. Ze lag daar maar.
Toen ze bij zinnen kwam, stond ze op. 'Wat doe jij nou?'
Levi keek haar geschrokken aan. 'Ik... ik dacht - geen idee? Jou zoenen? Ik dacht -' Hij stopte maar, want er kwam verder niets uit.
'Wat dacht je, Levi? Dat ik zo'n dom meisje was? Het was voor één nacht, dat weet jij net zo goed als ik. Ik ga niet als een verloren puppy achter je aanlopen, want ik weet heus wel dat jij niet aan relaties of wat dan ook doet. Dat wist ik van te voren al.' Ze draaide zich van hem af, want ze wilde hem niet aankijken. Ze hoorde hem van haar vandaan schuifelen en toen ze na een aantal minuten omdraaide, was hij weg. Zonder iets te zeggen was hij weggegaan. Haar hart deed pijn.

Zoë zakte op haar bureaustoel, sloeg het schriftje open dat Levi eerder doorgebladerd had en begon te tekenen. Ze begon te tekenen omdat alles pijn deed. Haar hoofd, haar hart en ze voelde zich alsof ze doormidden gescheurd was. Ze tekende zolang dat ze uiteindelijk oververmoeid op haar schrift in slaap sukkelde.

Ze schrok wakker van Niels. Die kwam met veel kabaal haar kamer in. Slaperig keek ze op de wekker en zag dat de lichtjes twee uur aangaven. Wat dacht die jongen wel.
'Evan,' piepte hij. 'Die leuke jongen heet Evan!' Zoë had geen idee waar hij het over had.
'Ik vertelde laatst toch van die leuke jongen? Hij was vandaag met Mike in de kroeg!' kirde Niels.
'Weet je dat het twee uur 's nachts is?' mopperde ze tegen hem.
'Wees maar blij, want je ziet er niet uit alsof je comfortabel lag te slapen.' Niels probeerde zijn gedrag met een grapje af te doen. Iets wat hij heel vaak deed en wat Zoë irritant aan de jongen vond. Hij duwde zijn bril omhoog en ging op haar bed zitten.
'Evan?' vroeg Zoë slaperig. 'Met Mike?'
Niels knikte. 'Dat zeg ik toch?'
'Heeft Evan blauw haar?' Ze keek Niels nu recht aan en die knikte.
Zoë dacht terug aan het feestje van een paar dagen geleden en zag de jongen voor zich. 'Die ken ik,' zei ze toen droog.