Zakończone/ w trakcie korekty.
Zolgsmax - jeden z najdroższych leków świata. Jak wiele można poświęcić, aby go zdobyć? To pytanie zadaje sobie Sarah Cervántez, która po stracie rodziców robi wszystko, żeby zarobić pieniądze na utrzymanie oraz na ho...
Z namaszczeniem wygładziłam śnieżnobiałą kreację, czując pod opuszkami palców przyjemną miękkość i chłód gładkiego materiału. Szelest tkaniny uświadomił mi, że włożę na siebie tę suknię tylko jeden raz w życiu. Zebrałam w garść część jej spodu i rozłożyłam tak, aby miała szansę przybrać kształt litery „A". Koronkowe arabeski niczym rzeźbione w śniegu hafty okalały górną część gorsetu uwydatniającego mój biust. Przyjrzałam się sobie dokładnie w lustrze, po raz ostatni wychwytując panieńskie oblicze. Fason ślubnego odzienia zaznaczał obrys sylwetki i podkreślał naturalne kształty. Po cichu zastanawiałam się, czy uda mi się zachwycić swoim wyglądem tego jedynego.
W zamyśleniu powiodłam dłonią po delikatnej biżuterii, w której odbijał się blask popołudniowego słońca. Pod lśniącym naszyjnikiem dojrzałam szalenie uderzający puls, który wprawił skórę szyi w widoczne drgania. Przyozdobiłam płatki uszu długimi kolczykami wysadzanymi malutkimi diamencikami, które wspaniale kontrastowały z czarnym tonem luźno upiętych włosów. Finezyjne dodatki dopełniające całość stylizacji migotały skromnie jak poranna rosa na źdźbłach trawy.
W doskonałym makijażu wykonanym przez profesjonalistkę czułam się jak główna bohaterka bajki, w której księżniczka po wielu zmaganiach odnajduje swojego rycerza. Chyba właśnie takie poczucie powinna mieć panna młoda, a zwłaszcza ta, która staje po raz drugi na ślubnym kobiercu. Tym razem jednak pojawia się przed obliczem ukochanego i przed fasadą niebios w pełnym wymiarze szczęścia i uniesienia. Tym razem nie zamierza uciec, lecz dotrzeć do samego ołtarza, gdzie będzie czekał ten, o którego nielitościwie targowała się z losem. Ów mężczyzna podarował jej drugie życie, miłość i szansę. Pomógł jej zrozumieć, że dopóki puls rozbrzmiewa pod skórą, nie mamy prawa tracić nadziei.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Przyjemne, ciepłe dłonie poprawiły mi włosy, po czym zaczepiły o upięcie tiulowy welon, pokryty maleńkimi drobinkami brokatu, które staczały walkę z każdą napotkaną kroplą światła. Ten ścinek woalu zdawał się być zwieńczeniem przygotowań nadchodzącego ślubu.
– I voilà. Jesteś gotowa. Wyglądasz przepięknie Saro! – rzekła rozanielona Panna Welch, układając sięgający do ziemi welon tak, aby prezentował się, jak najlepiej.
– Dziękuję pani bardzo za pomoc. – Odwróciłam się twarzą do niej i obdarzyłam życzliwym uśmiechem. Dzisiaj wyglądała inaczej niż na co dzień. Z jej nosa zniknęły okulary, które maniakalnie poprawiała, a oszronione siwizną włosy wyjątkowo nie były spięte przez klamrę, lecz frywolnie rozpuszczone. Długa suknia z golfem, którą zwykła nosić, dziś została zastąpiona kwiatową kreacją w łososiowym odcieniu.
– Oj przestań, mówże w końcu do mnie ciociu albo Betty. – Żachnęła się. – Jakby nie patrzeć, poprosiłaś mnie o ważną funkcję poprowadzenia cię do ołtarza, więc powinnaś porzucić formalne zwroty.
