Dinle Beni Bi' -Texting-

4.9

Multimedya: Cem Adrian - Viran

❤️🩹

Aras'tan

Kollarımdaydı.

Hareketsiz bir şekilde kollarımda yatıyordu. Nefes alışverişlerini artık uzaktan algılayamıyordum.

Nefesi kesilmiş gibiydi.

Sağ elimi göğsünden çekmeden sol elimle bileğini tuttum. Nabzını bulamamıştım. Ya da bulmuştum ama hissedememiştim.

Bileğinde biraz daha nabzını ararken çok güçsüz bir atış hissettim. Ama sanki her an duracak gibiydi.

Ne yapmalıydım?

Ölüme gidiyordu ve ben öylece donup kalmıştım burada.

"Sıra sende." deyip kafama dayanan soğuk namluyla, muhtemelen çoktan kan çanağına dönmüş olan, gözlerimi karşıya sabitledim.

"Karının öldüğünden emin olduğum an bu kurşun kafanda patlayacak." intikam dolu sesiyle arkamda duruyordu.

"Dediğim şeyi hatırlıyor musun? Karının can çekişini izleyecek ve sonra seni arkasından göndereceğim, demiştim. İşte şu an tam da o anları yaşıyorsun. Karına veda et çünkü bu işin geri dönüşü yok Karahan. Karın çoktan seni arkasında bırakmış, baksana yüzüne." dedikleri beni çığrımdan çıkarırken kucağımda yatan karımı yere yavaşça koymuştum.

Ne yapacağımı bilmiyordum. Tek bildiğim artık bundan sonra yapacağım hiçbir şey benim kontrolüm altında gelişmeyeceğiydi.

Arkamı dönüp silahın namlusuyla burun buruna gelirken üzerine yürüyordum.

Bu silah yüzümde patlayacak olsa bile asla umurumda değildi.

"Alnının ortasından vurmamı mı istiyorsun?" adımları geriye giderken bir şeyler zırvalıyordu. Ne dediğini algılayacak durumda değildim.

Sadece susup yüzüne baktığımda ne yapacağım hakkında en ufak fikri yoktu.

İçimde dolup taşan intikam ve öfkeyle birlikte bileğine vurup silahın düşmesini sağladım. Eğilip alacağında diz kapağına tekme atmıştım. Acı içinde bağırırken yere düştü.

Ayaklarımın önüne düşen silahı eğilip aldığımda yerde yatan itin bacağına bir el ateş ettim.

"Karıma bunu yaptın, öyle değil mi?" benden çıkan bu sese öyle yabancıydım ki. Böylesine soğuk ve intikam besleyen bir sesi kendimde duymayalı çok uzun zaman olmuştu.

Acıdan köpek gibi kıvranırken yarasına ayak bastım.

Daha da bağırmıştı.

Yetmezdi. Benim canımın yandığı kadar yanmamıştı canı. Daha çok yanmalıydı.

Ama maalesef bunun için şu an vaktim yoktu. Karımı alıp gitmeliydim.

Kafamı kaldırdığımda üzerime doğrultulan silahları görmüştüm. Hiçbiri umurumda olmazken onlara baktım dik dik.

"Eğer etrafımdaki bu şerefsizlere derhal emir vermez ve gitmeme müsaade etmezsen Allah şahidim olsun ki ikinci kurşun beynine isabet eder! Şakam yok!" dönüp ona baktığımda bağırmıştım. Yerde kıvranırken konuştu.