Dinle Beni Bi' -Texting-

0.7

Aras'tan

Banka oturmuş denizi izliyorduk. Hafif esen rüzgârla denizin kokusu burnumuza gelirken bulunduğumuz ortamdan gayet memnundum.

Kimse konuşmazken ayağa kalkıp yanımızdan fırlayan Yağmur'a baktığımızda buradan hiç eksik olmayan pamuk şekercinin yanına gitti.

Aldığı şekerleri bize sallarken aslında parasını ödememiz için işaret veriyordu. Ne zaman birlikte dışarı çıksak asla kendinden para harcamaz bizim üzerimizden geçinirdi.

Sanırım abilik bu demekti. Ben ilk ve tek birine abilik yapıyordum. Bu abilik Hakan'ın ki kadar zor olmasa da benim için de uğraştırıcı ve bir o kadar güzeldi. Özellikle bir kız çocuğuna veya yetişkin bir genç de olsa çok güzel bir histi.

"Geldim yavrum, geldim. Aman sakın kendinden alma yoksa fakirleşirsin falan mazallah." Hakan'ın yalandan söylenerek kalkmasıyla güldüm.

"Dur bu sefer ben alayım, geçen sana aldırdı zaten."

"N'olacak sanki, abisi değil miyim alırım."

"Öylesin de malum bunu sırayla yaptırdığı için bu sefer benden alacaktır." dediğimde güldü.

"Haklısın, değişik bir kız."

"E hadi ama!" bağıran Yağmurla dikkatimizi ona verdik.

"Yürü madem, al sen." deyip yerine geçtiğinde yürüdüm ben de.

Parayı uzattığımda gülerek bana bakıyordu.

"Canım ikinci abim benim." deyip pamuk şekerinden alıp ağzına kattı.

"Yürü hadi, bebe." dediğimde ağzındaki büyük parçayla bana bakıp koşmaya başladı.

Hakan'ın yanına oturduğunda ben de az sonra öteki tarafına oturdum. Aramızda şekerini yerken yüzüne gelen saçlarını çekmeye çalışıyordu aynı zamanda.

Hakan kardeşinin saçlarını omzunda toplarken teşekkür edip yemeye devam etti.

"Siz de ister misiniz?" dediğinde yüzümü buruşturdum.

"Hayır." sert bir şekilde geri çevirdiğimde dudaklarını büzdü.

"Ama bir kere ye. Valla çok güzel, neden sevmiyorsun anlamıyorum."

"İstemiyorum Yağmur, zorlama." dediğimde abisine döndü.

"Peki sen?" dediğinde bir parça vermişti abisine. Yüzümü denize çevirdiğimde Yağmur çenemden tutup kendine çevirdi.

"Çocukluktan beri yememenin bir sebebi olmalı."

"Sevmiyorum, nedenini de bilmiyorum." dediğimde kafasını salladı.

"Peki madem. Bir kez yeseydin iyi olurdu ama olsun. Zorlayamam." deyip yemeye devam etti.

"İyi olur." dediğimde kısa bir bakış atıp önüne döndü.

"Sakince yiyebilirsin güzelim." Hakan'ın gülerek söylediği cümleyle Yağmur omuz silkti.

"Olmaz, yerken kendimi kaybediyorum." dediğinde Hakan devam etti.

"Orası belli, baksana ağzına yüzüne." deyip burnundaki pamuk şekeri çektiğinde Yağmur gülmüştü.

Hakan ve Yağmur çok güzel anlaşırdı, iki kardeş gibi değil dost gibilerdi. Yalandan birbirlerine kızsalar da alaya alsalar da çok severlerdi birbirlerini. İkisi de çok şanslıydılar birbirleri açısından.