FELFENA

19. Bölüm

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.

Keyifli okumalar dilerim çiçeklerim.

🧡

"Adını kim koydu acaba? Ne güzel isim bulmuş sana! Biricik kız kardeşim, Birçe! İyi ki geldin, iyi ki yaşıyorsun kardeşim!"

Birçe duymuştu elbet bu güzel sözleri. Hissetmişti saçlarına değen parmakları. Hareketsiz kaldı. Uyuduğunu zannetmesini istedi abisinin. Öyle de oldu. Mustafa, kardeşinin uyuduğunu düşünüp bir süre daha saçlarını sevdi. Sonra o saçların üzerinde ki eller durdu bir süre sonra. Mustafa uyumuştu. Birçe ise... Uykusu vardı elbet amma bir türlü uyuyamıyordu. Yerini yadırgamıştı bir kere ne yapsa uyuyamazdı şimdi.

Neyse az zaman geçti sonunda da Birçe bir şekilde uyuya kalmayı başardı. İki kardeş ilk kez birlikte uyumuşlardı ve hiç şüphesiz bunu tekrarlamak isteyeceklerdi.

🐞

Sabah oldu mu, Şanlı ailesinde ilk uyanan Mustafa olmuştu. Üstlerindeki kalın yorgan yere düşmüş, kız kardeşi cenin pozisyonunda büzülüp uyuyordu. Üşümüş olmalıydı. Annesi uyuyan insan için, "Üzerine kar yağar, üşür." derdi hep. Hemen yere düşen yorganı kaldırıp kız kardeşinin üzerine örttü. Haklıydı, Birçe hemen sarılmıştı yorgana. Üşümüş besbelli.

Mustafa kardeşi uyanmasın diye yavaşça hareket edip kalktı yataktan. Bugün hayvanların işleriyle ilgilenen yardımcıları izinliydi. Tamın işlerini o görecekti. Kahvaltı hazır olana kadar işini bitirse iyi olurdu.

Tam odadan çıkmıştıki, annesi Burçak hanım ile karşılaştı. "Oğlum? Ne işin burda senin, Birçe'ye bir şey mi oldu yoksa?"

Mustafa gülümsedi. Annesinin yanaklarına öpücük kondurup geri çekti kendini. "Yok anacığım gece birlikte uyuduk. Tam için kalktım ben bir şey yoktur."

Burçak hanım rahatladı. "Bir sıkıntı olmadı değil mi? İyi anlaşıyorsunız?"

Mustafa düşündü. "İyiceyiz anacım. Her şey öyle yeniki, üstüne gitmemek lazım. Ahmet emmiyi nasıl sevdiğini gözlerimle gördüm ben. Daha bey babasının ölümüne alışamadan bambaşka bir evde yaşamaya başladı. Anlıyorum neler hissettiğini amma elimden bir şey gelmiyor gayrı. Zamanla inşallah düzelecek her şey. "

Burçak hanımın bakışları gölgelendi. Evdeki herkesin yaşamı değişmişti elbet amma hiç şüphesiz en zorunu Birçe yaşıyordu.

"Mustafa, hani bir arkadaşın vardı fakülteden, annesi ruh tabibiydi?"

"He sen Sami'yi diyorsun. Evet tabip annesi ne olmuş?"

"Acaba diyorum ondan yardım mı istesek? Birçe ne der sence?"

Mustafa bir an düşündü amma olacak gözüyle bakamadı hiç. "Babama da soralım bir. Birçe'de kabul ederse neden olmasın? O vakit konuşurum Sami ile."

Burçak hanım tebessüm etti. "Tamam oğlum. Haydi tamı hallette kahvaltı edelim. Bugün çok işimiz var!"

Mustafa anasını onaylayıp merdivenlere yönelmiştiki Birçe çıktı odasından. Ne vakit uyanmıştı ki?