Ben Cemre. Cemre Kentmen. Size aşkla aramdaki bir takım husumetleri anlatacağım. Size altı bomboş olan ve doldurulması teklif dahi edilmemiş masallardan dert yanacağım. Size peri elbiseleri dikerken kalbi kırık peri kızlarından bahsedeceğim. Bir de...
Bu bölüm Team Doruk üyelerini birazcık üzebilir ve şaşırtabilir; ama yine de anlayışlı olacağınızı umuyorum. Bölümün ithafı @anelephantlonely e gidiyor 💖🥹 beni her defasında güldüren yorumların için çok teşekkürler ✨
Tüm şeffaflığıyla; olan biten her şeyi öğrendiğimiz bir bölüm ve lütfen oylarınızı- yorumlarınızı eksik etmeyin. Şimdiden çok teşekkür ederim, iyi ki varsınız.
Bölüm şarkısı: Non, je ne regrette rien - Edith Piaf
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Cemre Kentmen
Elimdeki çatalla atölyemdeki bitkilerin toprağını havalandırıyorum. Eminim ki tam da bu iş için üretilmiş aşırı tatlı görünen ürünler vardır; ama çatal da iş gördüğü için olup olmamaları umrumda bile değil.
Aslında son bir haftadır çoğu şey umrumda değil. Sürekli çeşitli tatlılar yapıp dağıtmak ve sabahlara kadar kostüm dikmek hariç. Merak etmeyin, her şeyi anlatacağım.
Mutfak işlerinde iyiyimdir. Ama aynı zamanda; duygusal iniş çıkışlarıyla üreten biriyim ve mutfak konusunda aşırı üretkenliğim genelde duygusal iniş dönemlerime denk gelir. Bu sefer de öyle oldu.
Doruk'la bir haftadır konuşmuyoruz. Bu konuşmama hali Doruk'un bilinçli olarak seçtiği bir şey olduğu için, ona saygı duymaktan başka bir çarem yok. Tabii saygı duyarken kendimi tüketircesine kek ve pasta yaptığım için; yapıp tüketemediğim bu yiyecekleri karşı binamdaki artizan kafeye satmaya başladım. Açıkçası bunu sadece beş gündür yapıyorum ve gerçekten beni meşgul tutmasına minnettarım.
Ama sanırım artık fırındaki Bask usulü cheesecakei bırakıp, size geçtiğimiz bir haftalık süreçte neler olduğundan biraz bahsetmem gerek.
Fahrenheit işini aldığım akşam, Doruk'la birlikte evde kokteyl içip Mortal Kombat oynayarak bunu kutlamıştık hatırlarsınız. En son, saat 3 gibi başımı Doruk'un omzuna yasladığımı hatırlıyorum. Sabah uyandığımda yoktu.
Sabah uyandığınızda yalnız olduğunuzu iliklerinize kadar hissettiğiniz anlar olur. O sabah bahsettiğim o ana uyandım. Gözümün gördüğü alanda Doruk yoktu. Sehpanın üzerine bıraktığı cüzdanı gitmişti. Yalnız olduğumu biliyordum. Evde kimse olmadığını anlamıştım. Yalnızlık somut bir cisim olup göğsümün üzerine oturmuştu. O sabah bir şeyler ters gidiyordu.
Hiçbir anlamı olmadığını içten içe bilmeme rağmen birkaç defa Doruk'un adını seslendim. Sonra hüzünlü bir teslimiyetle üzerime muhtemelen Doruk tarafından örtülmüş ince koltuk örtüsünü kenara itip doğruldum. Saat 6.30du. Alarmımın çalmasına yaklaşık yarım saat vardı. Telefonumu bulup alarmı kapatmak için koltuktan kalktım.
