Ben Cemre. Cemre Kentmen. Size aşkla aramdaki bir takım husumetleri anlatacağım. Size altı bomboş olan ve doldurulması teklif dahi edilmemiş masallardan dert yanacağım. Size peri elbiseleri dikerken kalbi kırık peri kızlarından bahsedeceğim. Bir de...
Selam selam 🧚🏻♀️ Tez yazmam gerektiği için bir kaçış mekanizması olarak Cemre ile Doruk'u yazıyorum 🥹🥹🥹 Ve bunu ÇOK severek yapıyorum. Umarım siz de onları tanıdıkça, benim kadar çok seversiniz. Yorumlara bekliyorum vee öpüyorum 🌝🥰
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Doruk Kayalı
Cemre Kentmen... Devasa kalp kırıklığım... Kendisiyle yüzyüze gelebileceğim her ortamdan itinayla kaçındığım en yakın arkadaşım. Arkadaşlığımızı sebebini bile söylemeden sonlandıran, beni zor bir dönemimde, neler yaşadığımı bilen tek kişiyken yapayalnız bırakan, sonrasında aramalarıma yanıt bile vermeyen...
Arkadaşlıkların bitmesi sıradandır. Ama Cemre'yle benim arkadaşlığım sıradan olmaktan çok uzaktı. Kendini hiçbir yere ait hissedemeyen iki çocuğun birbirlerine ait bir dostluğu paylaşması çok özeldi. Beklenmedikti.
Benim hayatımda bunca yer eden dünyalar güzeli bir insana o yaşlarımda körkütük aşık olmam ise o kadar da beklenmedik bir şey değildi, tahmin edersiniz ki. Kendisini unuttuğumu söylemeyi çok isterdim. Elbette saplantılı bir şekilde ona takıntılı kalmamıştım, hayatıma devam etmiştim. Dostlarım olmuştu, arkadaşlarım, sevgililerim... Ama Cemre'nin her zaman kalbimde bir yeri olacaktı. Şimdiki karakterimin kilometre taşlarının döşendiği o yıllarda onun bendeki etkisi her şeyden, herkesten çoktu. Kalbim onun adı her geçtiğinde bir farklı atacak, bulduğu her fırsatta ona iltimas gösterecekti. Bununla barışmıştım.
Başarılarını, inşa ettiği kariyerini, tasarımlarını uzaktan uzağa izleyip onunla gurur duymayı hiç bırakmamıştım mesela. Ya da onunla ilgili bir haber gördüğümde heyecanlanmamayı kendime öğretememiştim. Onun istediği gibi ondan uzak durmuştum, evet. Karşısına çıkmamış, lise toplantılarına gitmemiş, grup yemeklerine katılmamıştım. Zaten liseye dair hayatımda kalmasını istediğim yegane şey oydu. Cemre ve dostluğumuz. Artık benimle arkadaş olamayacağını söylediğinde hayatımın bir sayfası kapanmıştı. Ya da yırtılıp kopartılmıştı.
Şimdi ise o sayfa yosun tutmuş bir şişenin içinde okyanusları aşıp karşıma çıkmıştı işte. Yanında Nil ile yüzünde utangaç bir gülümseme eşliğinde kapımda belirmişti. Ertelediğim baskıladığım her şey toprağın altından bir su pınarı gibi fışkırmıştı. Cemre Kentmen karşımda duruyor, yüzünde solmuş gülümsemesi ve şaşkınlıktan ötesini anlayamadığım oldukça karmaşık ifadesi ile bana bakıyordu.
Aile terbiyesi gördüğümü sık sık belirtirim. Çünkü ailemden gördüğüm muhtemelen yegane manevi şey budur. Tamamen refleksle, omurilikten bir dürtüyle Nil ve Cemre'yi içeriye buyur ederken oldukça soğukkanlı göründüğümden emindim. Ellerim tir tir titrese de bunu saklayabilmiştim. Stüdyomun salonuna geçtiğimizde; Nil, tanışmadığını varsaydığı iki kişiyi tanıştırırken ne yapacağımı ise inanın bilemedim.
