មេរៀនស្នេហ៍ ប្រុសកំពូលមារ🖤 [End] ✅

Ch5: ម៉េចមិនខ្លាំងទៀតទៅ?

"មានអី?"
ជេឃេកំហកដោយមួរម៉ៅពេលមានមនុស្សមករំខានក្ដីសុខរបស់នាយ តែអារម្មណ៍មួយទៀតក៏យល់ថាអស្ចារ្យណាស់ ព្រោះបានធ្វើបាបក្មេងនៅក្រោមតុ។
"អឹម... ហឹក" ថេយ៍យំផង ត្រដរខ្យល់ផងព្យាយាមតវ៉ានឹងភាពគ្មានមេត្តារបស់គេ តែវាគ្មានបានប្រយោជន៍អ្វីទាំងអស់ ព្រោះគេជាមារ ចិត្តអាក្រក់ គ្មានបេះដូង។
"គឺថ្ងៃស្អែក ខ្ញុំអាចចេញទៅខាងក្រៅបានទេ?" ជីមីនឈរអេះអុញ ទម្រាំដាច់ចិត្តនិយាយ បេះដូងសឹងតែធ្លាក់ដល់កែងជើង។ តាំងពីរស់នៅក្រោមបង្គាប់លោកម្ចាស់ នាយតូចមិនដែលបានដើរហើរចេញទៅក្រៅនឹងគេនឹងឯងទេ សូម្បីតែទៅរៀនសូត្រក៏មានអ្នកជូនទៅជូនមកមិនអាចគេចទៅណាបាន។ កម្រណាស់ដែលទទួលបានការអនុញ្ញាតពីជេឃេឲ្យចេញទៅណាផ្ដេសផ្ដាស។
"ការងារសាលាធ្វើរួចហើយហេស?"
"បាទ រួចហើយ"
"ចុះថ្នាំ មានបានឲ្យគ្រូពេទ្យចាក់ថ្នាំហើយឬនៅ?"
"បា... បាទ គឺ... ចាក់រួចហើយ" ជីមីនឆ្លើយរដិរដុបត្បិតថាខ្លួនខានទៅចាក់ថ្នាំដែលគេបានបញ្ជានោះពីបីថ្ងៃទៅហើយ។ នាយមិនចង់ចាក់ទៀតឡើយ ថ្នាំនោះវាធ្វើឲ្យនាយទន់ខ្សោយបន្តិចម្ដងៗ ចាក់ហើយក៏មិនស្រួលខ្លួន ខួរក្បាលក៏លោតរឿងរ៉ាវរញ៉េរញ៉ៃឡើងមកទាំងនាយមិនធ្លាប់ជួប។
"ហឹស!"
~ផាំង
"អា៎យ..." រាងតូចជីមីន ស្រែកបែកសម្លេងក្រោយគេគោះតុខ្លាំងៗ ទឹកមុខដូចជាខ្លាកំណាចដែលរៀបនឹងចាប់ហែកសាច់ស្រស់ជាចំណីមើលក៏ដឹងថាគេខឹងប៉ុណ្ណាដែរ។
"ចេញទៅ! យើងអស់អារម្មណ៍ហើយ" គេរុញថេយ៉ុងឲ្យទៅម្ខាង ហើយនាយតូចក៏ស្រវាកម្រាលតុជិតខ្លួនមករុំរាងកាយដើម្បីកុំឲ្យខ្មាសភ្នែកអ្នកដែលកំពុងមើលមក។
ថេយ៍ក៏មិនយល់ពីទំនាក់ទំនងស៊ីជម្រៅរបស់ពួកគេប៉ុន្មានដែរដឹងត្រឹមតែថាជីមីន គេខ្លាចជេឃេសម្បើមណាស់។ រឿងមួយទៀតដែលនាយបានលឺមកគឺលោកម្ចាស់មិនបានចិញ្ចឹមគេដូចជាប៉ាកូនទូទៅ តែចិញ្ចឹមបែបទុកស៊ីខ្លួនឯង។ តើរឿងនេះជាការពិត?
"ស្មានថាយើងមិនដឹងហេស ថាឯងមិនបានធ្វើតាមអ្វីដែលយើងបញ្ជា ហាស?"
"ដេត... គឺ... ខ្ញុំមិនចង់... ហឹក ខ្ញុំមិនចង់ចាក់ថ្នាំនោះទៀតទេ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺចាប់ណាស់ ហឹកៗ"
ថេយ៉ុងស្លុតចិត្តមិនស្ទើរទេពេលឃើញជីមីនដល់ថ្នាក់លុតជង្គង់អង្វរគេទាំងទឹកភ្នែក។ តើគេបានធ្វើអ្វីខ្លះចំពោះក្មេងប្រុសទន់ខ្សោយម្នាក់? ហេតុអីបានជាគេភ័យខ្លាចដល់ថ្នាក់នេះ?
"យើងចិញ្ចឹមឯងឲ្យមិនស្ដាប់បង្គាប់បែបនេះឬ?"
អ្វីដែលតក់ស្លុតនោះគឺគេទាញខ្សែក្រវាត់ដើរទៅរកជីមីនយ៉ាងរហ័សធ្វើឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតភ័យញ័រខ្លួន ព្យាយាមរំកិលខ្លួនទៅក្រោយតិចៗគេចចេញពីគេ...
"ដេត... ដេតឌី... ខ្ញុំខុសហើយ... ហឹកៗ... កុំអី... អាយ៎"
~ឆ្វាច់ៗ
"អា៎... ហឹកៗ... ខ្ញុំខុសហើយ... ខ្ញុំរាងហើយ"
"ចាំមើលថា ឯងនៅហ៊ានរឹងទទឹងទៀតទេ?"
ដោយមិនអាចទ្រាំមើលទង្វើឃោរឃៅរបស់គេបាន ថេយ៉ុងក៏ចូលទៅឃាត់ ដោយឱបដៃរបស់គេជាប់ បញ្ឈប់មិនឲ្យវាយធ្វើបានជីមីនតទៅទៀត។
"លោក... លោកម្ចាស់បានហើយ"
"ឯង! ឯងគិតថាខ្លួនឯងជាអ្នកណា ហ៊ានមកឃាត់យើង?"
ម្ដងនេះ រាងក្រាស់ប្រើដៃម្ខាងងាកមកច្របាច់កថេយ៉ុងវិញដែលថ្លើមធំហួសមាឌចូលមកពាក់ព័ន្ធរឿងរបស់នាយ។
"អាក៎... លោកម្ចាស់... ឈប់វៃគេទៅ... អឹក"
ទោះខ្លួនឯងកំពុងត្រដរខ្យល់យ៉ាងណាក៏មិនភ្លេចនិយាយបញ្ចុះបញ្ចូលគេឲ្យដោះលែងអ្នកម្ខាងទៀត ត្បិតឃើញថាគេត្រូវវាយសឹងតែសុះខ្លួនទៅហើយ។
"បើមិនឲ្យយើងវាយគេ អ៊ីចឹងឯងត្រូវមកជំនួស ធ្វើជាតុក្កតាឲ្យយើងបញ្ចេញកំហឹង?"
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំយល់ព្រម"
ជេឃេញញឹមចំអក ហាក់ស្ញើចនឹងភាពក្លាហានរបស់ក្មេងម្នាក់នេះ។ គេមិនទាន់ដឹងច្បាស់នៅឡើយទេ ថាពេលដែលនាយខឹងគឺអាក្រក់ប៉ុណ្ណា។ ចាំមើលទៅមើស ថាមាត់ខ្លាំងបានប៉ុន្មាន។
"ពួកឯង! យកជីមីនចេញទៅ"
ក្រោយស្រែកប្រាប់មនុស្សជំនិតដែលនៅចាំខាងក្រៅរួចរាល់ គេមិនបង្អង់យូរ ក៏ចាប់រាងតូចបោះទៅលើសាឡុង ដើម្បីត្រៀមដាក់ទោសដោយមិនសូម្បីតែចាំឲ្យកូនចៅចេញទៅបាត់សិនឡើយ។
ថេយ៉ុងខ្ជិបបរបូរមាត់លួចស្រក់ទឹកភ្នែកស្ងាត់ៗ សម្លឹងមើលទៅមាត់ទ្វារដែលត្រូវបិទដោយមនុស្សរបស់គេ។ មិនយូរទៀតទេ នាយអាចនឹងមានសភាពដូចជាគេម្នាក់នោះអ៊ីចឹង។
"យើងមិនចូលចិត្តគល់ឈើនោះទេ ឯងគួរតែដឹងច្បាស់?"
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំសុំទោស"
ថាហើយ ថេយ៉ុងក៏ងើបប្រាស់ខ្លួន ប្រែមកជាដេកផ្កាប់មុខ ក្ដាប់បង្កាន់ដៃសាឡុងជាប់ហើយក៏លើកត្រកៀកបន្តិចហុចឲ្យគេទាំងគ្មានកេរ្តិ៍ខ្មាស់ប្រៀបដូចជាប្រុសលក់ខ្លួន តែគេនៅមិនទាន់ពេញចិត្ត ថែមទាំងលើកដៃវាយលើគូទរបស់នាយទាល់តែចេញស្នាម។
"អា៎... ហឹក"
"កន្ធែកជើង!"
អ្នកកំលោះឈរជាប់នឹងសាឡុង ទាញត្រកៀកតូចឲ្យមកពិតនឹងខ្លួន រួចទាញភាពមហិមាទៅត្រដុសនឹងស្រទាប់ផ្កាទៅមកយ៉ាងស្រើបស្រាលហាក់ចង់ធ្វើបាបអ្នកម្ខាងទៀតឱ្យអង្វរក។
"លោក... លោកម្ចាស់... សូមមេត្តា... ហាស"
"ក្មេងដូចជាឯង ស្រីម្នាក់នោះគ្រាន់តែចិញ្ចឹមទុកសម្រាប់ដោះដូររឿងបែបនេះប៉ុណ្ណោះ! ចាំទុក្ខក្នុងខួរក្បាលឯងទៅ!"
"ហឹក... អាស... មិនពិតទេ!"
ខ្លួនប្រាណរបស់ថេយ៍ញ័រទទ្រើកក្រោយទទួលបានការឈឺចាប់ពីការឆ្កឹះឆ្កៀលផ្នែកខាងក្រោមរបស់ខ្លួន ហើយកាន់តែឈឺនោះគឺសម្ដីស៊កសៀតរបស់គេ។
នាយដឹង នាយទទួលស្គាល់ថាកំពុងតែត្រូវអ្នកមានគុណប្រើប្រាស់។ តែនេះគឺជាវិធីតែមួយគត់ ដែលនាយអាចសងគុណគាត់បាន។
"ហឹស ឯងមិនខុសអីពីស្រីម្នាក់នោះទេ ដឹងទេ?" ជេឃេក្រលែងចង្កេះបណ្ដើរចាប់សង្កត់ក្បាលរបស់គេខ្ទប់នឹងខ្នើយបណ្ដើរ ដែលធ្វើឲ្យម្ចាស់ខ្លួនចង់ត្រដរខ្យល់ ប្រវេប្រវារកជំនួយ។ នាយមិនអាចគ្រប់គ្រងបិសាចនៅក្នុងខ្លួនឡើយ កាន់តែរំលឹកពីម្ដាយដែលបោះបង់ខ្លួនចោល កាន់តែធ្វើឲ្យនាយបាត់បង់ម្ចាស់ការ ធ្វើបាបរាងតូចលើសដើម។
"អឹម... ហឹម"
ទឹកភ្នែកទាំងប៉ុន្មានត្រូវហូរស្រក់មិនឈប់មិនឈរទាល់តែសើមខ្នើយ ដៃជើងលែងមានកម្លាំងតវ៉ា ចង់ត្រូវគេចាប់បំបោលខ្លាំងប៉ុន្មានក៏មិនប្រកែក មិនស្រែកតបត។ ត្រូវចាំថានេះជាតួនាទីរបស់នាយ តួនាទីនាយគឺត្រូវបម្រើប្រុសចិត្តមារដូចជាគេ។
"អាស...ហឹកៗ"
"យំស្អី? នៅមិនទាន់ចប់ទេ!"
ថេយ៉ុងដេកផ្ងារពោះ ទាំងនឿយហត់ ខ្លួនប្រាណស្អុះស្អាប់ស្អិតដោយញើសនាយនឹងគេ ឯផ្អែកខាងក្រោមក៏ឈឺឆៀបៗ ថែមទាំងជាប់ទឹកកាមដែលគេបន្សល់ឲ្យទៀតផង។
"ហឹក... លោក... លោកចង់ធ្វើអី?"
រាងតូចនិយាយទាំងញ័រមាត់ក្រោយឃើញគេកាន់ម្ជុលដែលផ្ទុកថ្នាំម្យ៉ាងសម្ដៅមករកខ្លួន។ គេមិនមែនចង់យកវាមកចាក់ឲ្យនាយទេមែនទេ?
"គឺធ្វើឲ្យឯងមិនអាចបំភ្លេចយប់មួយនេះបាន!"
ស្ដាប់ហើយ ថេយ៍គ្រវីក្បាលតតាត់ស្រែកយំរកជំនួយ មិនគិតថាប្រុសម្នាក់នេះមិនត្រឹមតែឃោរឃៅនៅរោគចិត្តទៀត។
"អា៎... កុំៗ... កុំអី! អាក៎"
ទីបំផុត ថ្នាំគ្រប់តំណក់ក៏ត្រូវបាញ់បញ្ចូលក្នុងខ្លួនថេយ៉ុង ដោយម្ចាស់ខ្លួនផ្ទាល់ក៏មិនដឹងឡើយថាគេធ្វើក្នុងបំណងអី។ ដឹងត្រឹមថាវាមិនមែនជារឿងល្អសម្រាប់នាយនោះទេ។
"លោ... លោកម្ចាស់?"
"ម៉េចមិនខ្លាំងទៀតទៅ?"
នាយតូចគ្រវីក្បាលបដិសេធម្ដងទៀត បញ្ជាក់ថាគេលែងហ៊ានហើយ លែងហ៊ានជំទាស់បញ្ជាគ្រប់យ៉ាង។
"បន្តិចទៀត ឯងនឹងដឹងថាយើងយកឯងមកទីនេះក្នុងគោលបំណងអ្វី? ហឹស!"
តើគេនៅមានគោលបំណងអ្វីទៀតឬក្រៅពីយកនាយមកលេងសើច កំដរតណ្ហា? នាយពិតជាមិនយល់ទេ។
រាងកាយសស្អាតពេលនេះ ត្រូវគេបំពានយ៉ាងចាស់ដៃ ស្ទើរតែបន្សល់ស្លាកស្នាមបឺតជញ្ជក់គ្រប់កន្លែង។ ថេយ៍ខាំមាត់ស្រក់ទឹកភ្នែក ទទួលយកការរុករានរបស់គេទាំងមុខទាំងក្រោយ រាងកាយចាប់ផ្ដើមខ្សត់ខ្សោយខ្សោះកម្លាំង ទើបដាច់ចិត្តអង្វរគេឲ្យដោះលែងខ្លួនម្ដងទៀត។
"អូយ... ខ្ញុំឈឺ! លោកម្ចាស់... អាស... បានហើយ"
"កុំតវ៉ា!"
"ហាស... អាស..."
គេដកចេញហើយក៏សម្រុកចូលម្ដងទៀតយ៉ាងខ្លាំងក្លា រហូតដល់អ្នកខាងក្រោមឆ្អល់បាត់មាត់បាត់ក តែគេមិនខ្វល់ព្រោះខ្លួនកំពុងមានក្ដីសុខ ក្ដីសុខដែលកើបយកពីការឈឺចាប់របស់អ្នកដទៃ។
មិនដឹងថាសង្គ្រាមស្នេហ៍កន្លងផុតទៅប៉ុន្មានម៉ោង ប៉ុន្មានដងនោះទេ ដឹងត្រឹមថាភ្លឺឡើងរាងតូចក៏ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ សន្លប់មិនទាន់ដឹងខ្លួន ទើបអ្នកជាម្ចាស់ភូមិគ្រឹះដាច់ចិត្តហៅប្រធានពេទ្រធំប្រចាំមន្ទីពេទ្យខ្លួនមកពិនិត្យឱ្យគេ។
"គេយ៉ាងម៉េចហើយ?"
"អបអរផងលោកប្រធាន! ការពិសោធន៍របស់លោក ត្រឹមតែមួយយប់ ទទួលបានជោគជ័យរហូតដល់២%"
គ្រាន់តែតែងលឺបែបនោះ ស្នាមញញឹមឃោរឃៅក៏លេចឡើងលើមុខអ្នកកំលោះ។ នាយមិនបានមានបំណងល្អអីបន្តិចដែលហៅគ្រូពេទ្យមក តែនាយគ្រាន់ចង់ដឹងពីការពិសោធន៍របស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។
"ត្រឹមមួយយប់អ៊ីចឹងហេស?"
"បាទ! លោកប្រធានគួរតែអនុវត្តបែបនេះឲ្យបានញឹកញាប់"
ក្នុងពេលប្រធានពេទ្យនិយាយបែបនេះ គ្រូពេទ្យវីលដែលជាពេទ្យប្រចាំត្រកូនដេវីលសុនក៏លូកមាត់ជំទាស់...
"ធ្វើបែបហ្នឹងមិនបានទេ! គេទន់ខ្សោយយ៉ាងនេះ ម៉េចនឹងអាចទ្រាំទ្ររួច យ៉ាងហោចណាស់ក៏ចាំឲ្យគេជាសិនដែរ"
"នេះលោកមិនចង់ឲ្យលោកប្រធានឆាប់ជោគជ័យទេហេស?"
"ខ្ញុំ..."
"បានហើយ! យើងចេះគិតហើយ ពួកលោកត្រឡប់ទៅវិញចុះ"
"បាទ/បាទ"
ជាគ្រូពេទ្យដូចគ្នាតែពួកគេបែជាមិនចុះសម្រុងគ្នា ព្រោះម្នាក់គិតពីសុខភាពអ្នកជំងឺជាសំខាន់ ឯម្នាក់ទៀតគិតតែពីផលប្រយោជន៍របស់ក្រុមហ៊ុននិងមន្ទីរពេទ្យប៉ុណ្ណោះ។
ចំណែករាងក្រាស់ ក៏មិនដែលគិតសុខទុក្ខមនុស្សដែលកំពុងដេកលើគ្រែស្រាប់ហើយ ចំពោះនាយសំខាន់បំផុតគឺលុយ និងក្រុមហ៊ុន។

To be continued 🥰💙

#admin ថាចង់សម្រាកមួយខែសិនបន្ទាប់ពីរឿងចាស់ចប់ តែនឹកអ្នកអានពេក 😂😝