មេរៀនស្នេហ៍ ប្រុសកំពូលមារ🖤 [End] ✅

Ch13: ចង់តាមសម្រួលឬបែបហឹង្សា?

ព្រឹកព្រលឹមស្រាងៗ នៅក្នុងបន្ទប់ធំទូលាយដែលតុបតែងដោយគ្រឿងលំអរដ៏ប្រណិតៗ សាកសមជាមួយនឹងបន្ទប់ពណ៌ខ្មៅលាយពណ៌មាស មើលពីជ្រុងណាក៏គួរឲ្យស្ញប់ស្ញែងនោះ ឃើញមានកំលោះមាឌមាំដែលដាក់បង្គុយលើកៅអីក្បែរគ្រែកំពុងយកចិត្តទុកដាក់ប្រើថ្នាំលាង និងលាបរបួសលើជើងអ្នកដែលលក់លើគ្រែ។
"ល្ងង់មែន!" មាត់ដៀលគេល្ងង់មិនដាច់ តែបែជាមកអង្គុយរុំរបួសឲ្យមនុស្សល្ងង់ដែលខ្លួនបានធ្វើបាបទៅវិញ។ បើមិនមែនគេស្ដាប់បង្គាប់ ធ្វើឲ្យនាយពេញចិត្តកាលពីយប់មិញ នាយក៏មិនមកធ្វើបែបនេះដែរ។
"អឹក"
រាងក្រាស់ចាប់កជើងតូចជាប់ពេលគេព្យាយាមបម្រះក្រោយត្រូវថ្នាំផ្សា ទាំងដែលភ្នែកនៅប្រឹងធ្មេចធ្វើជាដេកលក់ បែជាជើងចេះកម្រើកទៅវិញ។
"បើភ្ញាក់ហើយម៉េចមិនងើប?"
លឺហើយថេយ៉ុងចាប់បើកភ្នែកម៉ក់ៗសម្លឹងទៅចុងជើង តែពេលឃើញគេកំពុងមើលមកខ្លួន នាយក៏ងាកមុខចេញ មិនហ៊ានប្រឈមមុខ។
"គឺ..."
នាយឆ្លើយមិនចេញមិនដឹងប្រាប់ពីត្រង់ណាទៅត្រង់ណា។ នាយខ្លាចគេហើយក៏ខ្មាសនឹងខ្លួនឯង ដែលកាលពីយប់មិញឲ្យដៃផង ហុចជើងឲ្យគេផង អ្នកទាំងពីរស្អិតរមួតបេះមិនចេញ ហើយព្រឹកឡើង នាយម៉េចនឹងអាចធ្វើធម្មតាៗដូចជាគេបានទៅ។
"ឬចង់ឲ្យយើងបម្រើ?"
"អត់ទេ ខ្ញុំគ្មានចេតនាធ្វើបែបនោះទេ *អូយ"
នាយតូចស្រែកសារជាថ្មីពេលត្រូវគេចាប់រុំក្រណាត់លើរបួស។ ដំបូងវាគ្រាន់បើហើយ ប៉ុន្តែប្រហែលយប់មិញ នាយប្រើប្រាស់វាច្រើនពេក ទើបបានជារបួសកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។
"ស្ងៀមទៅ! នេះ!"
រាងស្ដើងបើកភ្នែកភ្លឹះៗងើយសម្លឹងមុខគេម្ដងទៀត ក្រោយគេកាន់ទឹកដោះគោមួយចានហុចឲ្យខ្លួន។ នាយប្រុងលូកដៃទៅយកទៅហើយ តែគេបែជាដកចេញហើយក្រវីក្បាល ធ្វើឲ្យនាយតូចឆ្ងល់បន្តិចដែរ ក្រោយមកក៏យល់សាច់ការព្រមឱនផឹកទាំងគេជាអ្នកកាន់ចានឲ្យ។
បើគេចង់ឲ្យនាយកាន់ផឹកដោយខ្លួនឯង គេប្រាកដជាមិនដាក់ចានបែបនេះទេ។
"អឹម! ស្ដាប់បង្គាប់"
ដៃក្រាស់លើកអង្អែលសក់ទន់រលោងថ្នមៗ ដោយការពេញចិត្ត។ បើស្ដាប់បង្គាប់យ៉ាងនេះ នាយគួរតែឱ្យរង្វាន់គេខ្លះហើយ។
"ហាស ខ្ញុំឆ្អែតហើយ"
ក្រោយផឹករួចរាល់ នាយតូចក៏លិតទឹកដោះគោនៅជាប់គែមមាត់ដោយឬកពារមិនដឹងអី ទាំងដែលអ្នកម្ខាងទៀតមើលហើយក៏កើនចំណង់ ចង់រំលឹករឿងយប់មិញមួយរំពេច។
"ប្រញាប់ឆ្អែតម្ល៉េះ ញ៉ាំបន្តិចទៀតទៅ?"
"តែវាអស់ហើយ"
"នរណាថា?"
មិនទាន់ទាំងចាប់ពាក្យសំដីគេបានផង ដឹងខ្លួនមកវិញក៏ឃើញគេចាប់សម្រាតខោខ្លួនឯង បង្ហាញនាគរាជដែលរឹងកំព្រឹសកំពុងចង្អុលមុខនាយ។
"នៅធ្មឹងធ្វើស្អី? ម៉េចមិនឆាប់ញ៉ាំទៅ! នេះជាអាហារពេលព្រឹករបស់ឯង"
រាងតូចរកកល់ចង់យំ គេចមុខមិនព្រមធ្វើតាមតែក៏ត្រូវគេចាប់បោចសក់ជាប់ ហើយកាន់វត្ថុរឹងមាំមកវាត់ទៅមកលើមុខស្រស់ស្អាត។
"ឆាប់ឡើង!"
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំ អឹម"
ហើបមាត់មិនទាន់បានប៉ុន្មាន រាងស្ដើងក៏ត្រូវគេចាប់បង្ខំ ញាត់ចំណីឲ្យដល់ក្នុងមាត់។ ថេយ៍ប្រវេប្រវាខ្ញាំដើមដៃរបស់គេ ក្នុងចេតនាឲ្យគេឈឺ និងព្រមលែងខ្លួន ប៉ុន្តែមនុស្សមាឌមាំបែជាមិនស្កៀបថែមទាំងចាប់បង្ខំគេឲ្យងើយទៅរកទៀត។
"អឹម... អឹក"
"ប្រយ័ត្នធ្មេញបន្តិចទៅ!"
ជេឃេមើលទៅក្មេងដែលស្រក់ទឹកភ្នែករហេមរហាមដោយចិត្តប្រាថ្នា។ មុខមាត់គេប្រែជាក្រហមព្រោះតែឈ្លក់នឹងអាហារពេលព្រឹកដ៏លើសលប់ដែលខ្លួនកំពុងប្រគល់ឱ្យ វាមើលទៅកាន់តែទាក់ទាញ កាន់តែធ្វើឲ្យនាយពុះកញ្ជ្រោល។
"ហាស លឿនឡើង"
អ្នកដែលត្រូវគេបញ្ជាគ្មានវិធីអីក្រៅពីធ្វើតាម ដោយបន្ថែមល្បឿនរបស់ខ្លួន លេបខ្ជាក់ៗកាន់តែលឿនទៅតាមអ្វីដែលគេចង់បាន។ បន្ទាប់ពីគេដល់ត្រើយហើយ ថេយ៍ក៏ចាប់លិតសម្អាត បឺតច្បូតទាល់តែលេបអស់គ្រប់ដំណក់ទើបទទួលបានការដោះលែងពីគេ។
"កាន់តែពូកែហើយ"
ពាក្យសរសើររបស់គេ នាយសុំមិនទទួលយក សម្រាប់នាយ វាមិនខុសអីពីពាក្យមើលងាយនោះទេ។
"បែខ្នងទៅ!"
ម្ដងនេះ ថេយ៉ុងប្រែពីស្ដាប់បង្គាប់ទៅជាអង្គុយសម្លក់គេវិញម្ដង។ នាយខឹងគេដែលគេគួរឲ្យស្អប់ និងពិបាកបង្ក្រាបបំផុត។ ប៉ុន្តែចង់ប្រាប់ថា ទោះបីជានាយមិនធ្វើតាម ក៏គេចាប់បង្ខំទាល់តែបានដែរ។
"អាស ខ្ញុំឈឺ! ហឹកៗ"
ទឹកភ្នែករយលានដំណក់ស្រក់តក់ៗទៅលើកម្រាលពូក ព្រោះគេមិនប្រណី គេនៅតែព្រៃផ្សៃចូលលុកលុយរាងតូចតាំងពីយប់ដល់ព្រឹក ហើយក៏បន្តមួយព្រឹកទៀត ដោយមិនគិតពីមនុស្សដែលស្រែកយំសុំក្ដីមេត្តាឡើយ។
"អឹក... ហឹស ជេ... ជេឃេ អក៎"
ថេយ៍ដេកចំហរមាត់ ខ្ញាំដៃខ្លួនឯងណែនក្រោយត្រូវគេដោលយ៉ាងខ្លាំង បង្កើនជាការឈឺចាប់តាំងពីច្រកចូលដល់ពោះ។ ម៉េចក៏គេស្រាប់តែកម្រោលចូល?
"កុំអី... ហឹកៗ... សុំទោស ខ្ញុំឈប់ហៅលោកបែបហ្នឹងទៀតហើយ អាស"
"យើងហាមពីពេលណា? ហៅឈ្មោះយើងមក ហៅឲ្យខ្លាំងៗពេលនៅជាមួយគ្នាបែបនេះ"
"អឹក... អឹម អាស... ថ្នមៗ"
"និយាយមក"
"ថ្នមៗ... អាស ជេឃេ"
អ្នកកំលោះប្រើអណ្តាតលិតបបូរមាត់ និងទឹកភ្នែកដែលនៅលើថ្ពាល់ផូរផង់មិនឲ្យសល់ចន្លោះក្នុងពេលដែលចង្កេះក៏អុកចូលមួយៗ ជ្រៅៗទាល់តែចុកផ្សាហើយចុងក្រោយគេក៏បញ្ចេញគ្រប់យ៉ាងរហូតហូហៀរទើបដាច់ចិត្តដកចេញ។
"ហឹកៗ"
ទោះវាទើបបញ្ចប់ក៏ដោយក៏នាយមិនទាន់ទៅណាឆ្ងាយ គឺនៅអង្គុយសម្លឹងរាងកាយស្រឡូនដែលនៅដេកផ្កាប់មុខដោយអស់សភាព។ តាំងពីក្បាលដល់ចុងជើងក្មេងម្នាក់នេះ មានកន្លែងណាដែលនាយមិនធ្លាប់ប៉ះពាល់ លូកលាន់នោះ ជាពិសេសច្រកស្នេហ៍របស់គេ វានៅតែគួរឲ្យចង់ប្រាថ្នាមិនថានាយទើបតែចូលទៅលេងវាមិញនេះហើយក៏ដោយ។
"លោក... លោកម្ចាស់ចង់ធ្វើអី?"
"ស្ងៀមទៅ!"
ឲ្យនាយស្ងៀមយ៉ាងម៉េចបាន បើគេកំពុងចាប់ច្របាច់គូទនាយពេញៗដៃ ថែមទាំងចាប់ហែកជើងម្ដងបន្តិចៗ ដើម្បីប្រជ្រៀតចូលកណ្ដាលទៀតផង។
"ខ្ញុំទៅលែងរួចពិតមែន ពេលណាទើបលោកមេត្តាខ្ញុំខ្លះ? អាក៎"
និយាយមិនទាន់ផុតពីមាត់ស្រួលបួលផង នាយក៏ត្រូវគេលូកម្រាមដៃចូលមកស្ទាបស្ទង់ប្រុងលុកលុយសាជាថ្មី។
"ហឹស! ឯងគិតថាត្រឹមទង្វើល្អក្លែងក្លាយរបស់ឯងបន្តិចបន្តួចធ្វើឲ្យយើងចិត្តទន់ហេស? ឯងនៅស្ទើរណាស់ យើងមិនល្ងង់ជឿពួកមនុស្សបោកប្រាស់ដូចជាឯងទេ"
"ហឹកៗ ខ្ញុំមិនបានបោកប្រាស់លោ... អាស"
"អ៊ីចឹងក៏ពិសោធមក ថាឯងពិតជាស្មោះត្រង់មែន"
"ចង់ឲ្យខ្ញុំពិសោធបែបណា?"
រាងក្រាស់ញញឹមចុងមាត់ចាត់ទុកសំណួរនោះគឺជាការយល់ព្រម ទើបដើរទៅយកម្ជុលមានបញ្ចូលថ្នាំរួចជាស្រេចដើម្បីចាត់ការគេ។
"ខ្លាចហើយ?"
មើលសភាពដែលគេរំកិលខ្លួនគេចពីនាយ ក៏នាយដឹងថាគេខ្លាចម្ជុលនេះប៉ុណ្ណាដែរ។
"លោកម្ចាស់... កុំអី! ឲ្យខ្ញុំសំពះក៏បាន លោកកុំចាក់ថ្នាំឲ្យខ្ញុំអី"
"ចង់តាមសម្រួលឬបែបហិង្សា?"
"អត់ទេៗ អាយ"
"*ផាច់ ចង់រត់ទៅណា"
មួយកំភ្លៀងរបស់រាងក្រាស់ធ្វើឱ្យមនុស្សដែលចង់រត់គេចត្រូវដេកបាត់មាត់បាត់ក។ ទោះគេចង់ចាក់នាយប៉ុន្មានម្ជុលទៀត ក៏នាយគ្មានកម្លាំងនិងភាពក្លាហានប្រកែកទៀតដែរ។ ឯខ្លួនប្រាណចេះតែរង្គើរចុះឡើងតាមកម្លាំងបុកអង្រួនរបស់អ្នកខាងលើរហូតដល់ពេលណាក៏លែងដឹងលឺ។
...
បន្ទាប់ពីភ្ញាក់ដឹងខ្លួន នាយតូចក៏ឃើញខ្លួនឯងកំពុងស្នាក់នៅបន្ទប់របស់គេដូចដើម។ នាយទើបតែចាប់អារម្មណ៍ថា បន្ទប់នេះមានតែមួយជ្រុងប៉ុណ្ណោះ ហើយមានតែគ្រែមួយទៀត មិនសមណាជាបន្ទប់គេទេ វាគួរតែធំជាងនេះ។
~ផាំងៗ
"មាននរណានៅខាងក្រៅទេ? បើកទ្វារឲ្យខ្ញុំផង"
រាងស្ដើងគោះទ្វារពីខាងក្នុងតែគ្មាននរណាម្នាក់ឆ្លើយតបទាល់តែសោះមិនប្រាប់ក៏ដឹងថាពួកគេប្រាកដជាខ្លាចអំណាចម្ចាស់ទីនេះហើយ។ បើមានអ្នកមកជួយនាយមែនទើបចម្លែក។
"ហេតុអីក៏គេទុកខ្ញុំនៅទីនេះ? ខ្ញុំខុសអី?"
អង្វរក៏អង្វរ ឯរឿងបម្រើគេក៏នាយធ្វើហើយ តើមានអ្វីទៀតដែលនៅធ្វើឲ្យគេទាស់ចិត្ត?
រាងតូចទម្លាក់ខ្លួនយំឱបក្បាលជង្គង់ ត្បិតថាទោះខំប្រឹងយ៉ាងក៏គេមើលមិនដែលឃើញនៅទង្វើល្អរបស់នាយដែរ។
~ក្រាក
"លោក... លោកម្ចាស់?"
គ្រាន់តែបានឃើញរាងក្រាស់មកវិញភ្លាម ថេយ៍ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់ស្ទុះទៅឱបជើងគេជាប់ដោយខ្លាចត្រូវគេទុកនាយចោលទៀត។
"យ៉ាងម៉េច?"
"លោកម្ចាស់ កុំទុកខ្ញុំនៅទីនេះអីបានទេ? ខ្ញុំសន្យាមិនធ្វើឲ្យលោកម្ចាស់ទាស់ចិត្តទៀតទេ"
នាយមិនចង់នៅទីនេះ មិនចង់ត្រូវឱ្យគេឃុំទុកដូចជាសត្វធាតុនោះទេ។
"ឯងមិនអាចទៅណាទេ។ ឯងជាមនុស្សពិសោធន៍របស់យើង យើងចង់ទុកឯងនៅទីនេះ រង់ចាំមើលលទ្ធផលសិន"
"លទ្ធផល... លទ្ធផលអី? លោកបានធ្វើអីខ្លះមកលើខ្ញុំ?"
"គង់តែដឹងទេ! ចូលមក"
"អាស... ពួកលោកចង់ធ្វើអី?"
នាយមិនដឹងថាគេចង់ធ្វើអ្វីទៀតនោះទេទើបហៅកូនចៅរបស់គេប៉ុន្មាននាក់ឲ្យចូលមកចាប់នាយលើកទៅលើគ្រែ នៅមានគ្រូពេទ្យម្នាក់ចាំឈរមើលទៀតផង។
"នៅស្ទាក់ស្ទើរដល់ណា? ឆាប់ចូលចាក់ឲ្យគេទៅ"
"បាទ លោកប្រធាន"
"អត់ទេណា៎ អត់ទេ! ខ្ញុំទើបតែចាក់វាប៉ុណ្ណោះ កុំចាក់ថ្នាំខ្ញុំទៀតអី ហឹកៗ"
រាងតូចប្រឹងធាក់ជើងរត់គេចតែនៅតែមិនអាចយកឈ្នះកម្លាំងកូនចៅរបស់គេ ទើបយំរហេមរហាមសុំឲ្យគេដោះលែង។
"លោកម្ចាស់ កុំអី! ខ្ញុំឈឺណាស់ ឈឺពេញខ្លួនអស់ទៅហើយ កុំធ្វើបាបខ្ញុំអី!"
ម្ដងនេះ មិនមែនត្រឹមមួយម្ជុល តែវាឃោរឃៅជាងរាល់ដងទៅទៀត។ គេបានរៀបចំរួចរាល់អស់ទៅហើយដោយចាប់នាយដោតម្ជុលភ្ជាប់នឹងសារ៉ូមដែលមានថ្នាំជាច្រើនធុងធំតែម្ដង។
"អាក៎! ហឹកៗ ឈឺណាស់"
ថេយ៉ុងស្រែកមួយអស់សម្លេងពោរពេញដោយការឈឺចាប់នឹងអ្វីដែលគេបានធ្វើចំពោះខ្លួន។
"នៅមិនទាន់អស់ទេ កុំរំអួយពេក"
គ្រប់យ៉ាងមិនទាន់បញ្ចប់ផង ថេយ៍ក៏យំដង្ហក់សឹងផុតដង្ហើមម្ដងៗទៅហើយ។ តើគេនៅមានផែនការអីទៀត?
"ហឹកៗ អត់ទេ កុំអី! ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ អាក៎"
រាងស្ដើងចាប់ផ្តើមញ័រដៃទទ្រើកពេលគេចាប់ផ្ដើមចាត់ការចាក់ម្ជុលលើដៃនាយម្ខាងទៀត។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹង នៅមានម្ជុលនិងខ្សែជាច្រើនដើមទៀត ដែលត្រូវដោតចូលទៅក្នុងរាងកាយតូចទាល់តែគេស្ពឹកខ្លួនកម្រើកលែងបាន។
"ឆាប់ពិនិត្យរាងកាយគេទៅ!"
ដល់ដំណាក់កាលនេះ នាយតូចមិនដឹងឡើយថាគេបានធ្វើអីលើខ្លួនខ្លះ ដឹងត្រឹមថានាយត្រូវគេចាប់ឲ្យដេកបញ្ចូលថ្នាំ ហើយក៏ស្កេនរាងកាយពិនិត្យអ្វីម្យ៉ាង ជាពិសេស... ត្រង់ពោះ។
"ល្អណាស់ៗ"
"លទ្ធផលយ៉ាងម៉េចហើយ?"
ឃើញគ្រូពេទ្យញញឹមបិទមាត់មិនជិតបែបនេះ ប្រហែលជាដំណឹងល្អហើយមើលទៅ។
"ជួយត្រេកអរផងលោកប្រធាន លោកអាចនឹងមានមានដំណឹងល្អឆាប់ៗនេះ"
"ហឹស! អស្ចារ្យមែន! អ៊ីចឹង យើងគួរតែខំប្រឹងជាងមុនហើយ"
និយាយហើយ ជេឃេក៏លូកដៃទៅស្ទាបអង្អែលពោះរាបស្មើនៅចំពោះមុខគេឯងដោយគ្មានការអៀនខ្មាស។ ឯនាយតូចធ្វើអីមិនបានក្រៅពីបើកភ្នែកមើលគេបំពាន និងធ្វើបាបខ្លួនទាំងឈឺចាប់។
"ប៉ុន្តែរាងកាយរបស់គេ... អឺ..."
"យ៉ាងម៉េច?"
"គឺ... ខ្ញុំគិតថាចង់បន្តតាមដាន និងពិនិត្យរាងកាយរបស់គេថាទ្រាំបានឬអត់សិន"
"លោកពិនិត្យតែលោកទៅ យើងធ្វើតែយើងតើស៎"
"អឺ... បាទ លោកប្រធាន"
កូនចៅដែលពូកែយល់ចិត្តថ្លើម បណ្ដោយតាមប្រធានគ្រប់យ៉ាងនៀក ទើបជេឃេ នាយយកមកដាក់ជិតខ្លួន ចំណែកអ្នកដែលធ្វើខ្លាំង មកប្រដៅនាយ នៅមិនបានយូរទេ។
"គេអាចកម្រើកបានទេ?"
"ពេលថ្នាំជ្រាបចូលកាន់តែច្រើន គេនឹងបាត់បង់កម្លាំងកាន់តែច្រើន ពិបាកកម្រើកណាស់"
"អឹម! បើរួចរាល់ហើយ ចេញទៅវិញឲ្យអស់ទៅ យើងត្រូវការពិនិត្យគេដោយខ្លួនឯងម្ដង"
"បាទ"
នាយគួរអរគុណគេដែរទេ ដែលជួយឲ្យគម្រោងរបស់នាយចាប់បានសម្រេចបែបនេះ ទាំងដែលនាយធ្លាប់ចាប់មនុស្សមកពិសោធជាច្រើននាក់ រួមទាំងជីមីនផង តែគ្មានលទ្ធផលទាល់តែសោះ។ បើមិនមានគេទេ នាយក៏មិនដឹងថាថ្នាំនេះមានប្រសិទ្ធភាពទាល់តែម្នាក់នោះត្រូវមានសម្ព័ន្ធភាពផ្លូវកាយប៉ុណ្ណោះ។

To be continued 🥰

#ម្ដងនេះ លេងឈុតធំ លែងឲ្យចុះពីលើគ្រែម៉ង 😔