មេរៀនស្នេហ៍ ប្រុសកំពូលមារ🖤 [End] ✅

Ch20: ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃមានកូនឲ្យលោកទេ!

"ថ្នាំនេះត្បិតថាខ្លាំងមែន តែក៏អាចធ្វើឲ្យអ្នកប្រុសតូចឈឺចាប់ណាស់ដែរ"
សម្ដីរបស់ជំនិតតឿនរំលឹកលឺល្វើយៗតែនាយស្ដាប់មិនចូលត្រចៀក ដឹងត្រឹមម៉្យាងថា ត្រូវឆាប់ចាត់ការរួចសម្រេចគោលដៅ មហិច្ចតារបស់ខ្លួនទាល់តែបាន។
"យើងមិនខ្វល់ឡើយ!"
ថាហើយនាយក៏កាន់ថ្នាំជាប់នឹងដៃចូលទៅសួរសុខទុក្ខអ្នកជំងឺនៅក្នុងបន្ទប់ ដោយមានបំណងតែមួយគត់។
~ក្រាក
"មនុស្សថោកទាប!"
ជេឃេចាប់ដៃដែលកាន់ថូរផ្ការកគប់នាយជាប់ ជាមួយទឹកមុខខឹងសម្បារជាខ្លាំងដែលក្មេងក្រោមបង្គាប់កំពុងមានគំនិតចង់តបតនឹងនាយ។
~ប្រាវ
ថូផ្ការត្រូវរាងក្រាស់ចាប់ទាញក្រវាត់ទៅម្ខាង ហើយក៏ងាកមកច្របាច់ករាងតូចរុញផ្ទប់នឹងជញ្ជាំង។
"ខ្លាំងណាស់មែនទេ?"
"អឹក លែងខ្ញុំ! មនុស្សថោកទាប លោកឯងយកជីវិតមនុស្សធ្វើជំនួញ!"
រាងស្ដើងប្រវេសប្រវាស ចង់រើយករួចខ្លួនតែបែរឹតតែត្រូវគេបន្ថែមកម្លាំងដៃច្របាច់កលើកឡើងស្ទើរហើបជើងផុតពីដី។
"ស្ដាប់លឺអស់ហើយហេស? ហឹស! អ៊ីចឹងក៏ល្អ នឹងដឹងខ្លួនថាត្រូវធ្វើបែបណា?"
"មនុស្សពាលដូចជាលោកនេះ ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃមានកូនឲ្យលោកទេ! គ្មានថ្ងៃឲ្យលោកយកជីវិតក្មេងមកលេងសើចឡើយ!"
តើគេមានធ្លាប់គិតដល់អនាគតដែរទេ ថាបើនាយអាចមានកូនឲ្យគេមែន ក្មេងដែលកើតមកនឹងមានអារម្មណ៍បែបណាពេលដឹងថា ខ្លួនកើតមកព្រោះតែការពិសោធន៍ មិនមែនមកពីការស្រលាញ់របស់ប៉ាម៉ាក់។
"ខ្ញុំសុខចិត្តស្លាប់ក៏មិនឲ្យលោកបានសម្រេចដែរ... អឹក"
"សាកមើលទៅ បើឯងគ្មានកូនឲ្យយើង យើងមិនឲ្យឯងស្លាប់ងាយៗទេ យើងនឹងលក់ឯងបន្តទៅប្រទេសផ្សេង ដល់ពេលនោះ កុំគិតថាមានថ្ងៃបានទៅជួបជុំនឹងអាជុងហ្គុកហើយម្ដាយវាទៀតឲ្យសោះ"
"ថោកទាបបំផុត! អឹម!"
"អាក៎! ចង្រៃយ៍! *ផាច់"
ជាការតបស្នងដែលរាងតូចហ៊ានខាំដៃគេ គេក៏សងមួយកំផ្លៀងលើមុខសស្អាតវិញធ្វើឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតដួលខ្ពបទៅលើកម្រាលនិងសឹងបាត់បង់ស្មារតី។ គេមិនបានប្រណីមនុស្សខ្លួនតូចតែមួយ បែជាដាច់ចិត្តប្រើអំពើហិង្សា ទាំងកម្លាំងដៃគេមិនបានស្រាលសូម្បីបន្តិច។
"ប្រាប់ហើយ! ថាកុំចង់ខ្លាំងជាមួយយើង"
ថាហើយនាយក៏ចាប់បោះរាងកាយស្រាលស្ញើកទៅលើគ្រែពេទ្យ រួចក៏ចាប់សម្រាតខោគេចេញទាំងកម្រោល។
"ហឹកៗ កុំអី! នេះជាមន្ទីរពេទ្យណា៎"
បរបូរមាត់បែកឈាមប្រឹងតវ៉ាដើម្បីចង់ហាមគេមិនឲ្យប្រព្រឹត្តរឿងអនាចានៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យតែគេមានដែលស្ដាប់នាយពីពេលណា កាន់តែប្រកែកគេកាន់តែចង់ផ្គើន។
"ជាមន្ទីពេទ្យមិនល្អទេឬ? ព្រោះបើឯងមានដាច់រហែកកន្លែងណាមួយ យើងនឹងបានឲ្យគេដេរឲ្យភ្លាមៗ"
និយាយរួច គេក៏ចាប់ហែកជើងរាងតូចតាមកម្លាំងទាល់តែម្ចាស់ខ្លួនស្រែកយំ ហើយក៏សម្លឹងជ្រៅមើលច្រកស្នេហ៍ដែលវាតូច រួមរឹតមែនទែន មិនថានាយធ្វើវារាប់មិនអស់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ បែបនេះ បើនាយលេងខ្លាំងៗ វាតែងតែដាច់ រលាត់បន្តិចបន្តួចអ៊ីចឹងហើយ។ មើលចុះ វានៅក្រហមនៅឡើយទេ។
"លែង! ខ្ញុំមិនចង់មានកូនជាមួយលោកទេ ហឹកៗ"
ឃើញថ្នាំនៅក្នុងដៃគេហើយ ថេយ៍ក្រវីក្បាលជាប់ មិនដឹងថាគេចង់បញ្ច្រកថ្នាំនាយប៉ុន្មានទៀតទើបគ្រប់គ្រាន់ទេ។
"ឯងគ្មានសិទ្ធិប្រកែកទេ ជីវិតឯងគឺជារបស់យើង"
"ខ្ញុំមិនផឹកៗ!"
"នរណាថាថ្នាំនេះសម្រាប់ផឹក?"
"លោក... ហឹកៗ លោកចង់ធ្វើអី?"
ជើងស្រឡូនទាំងគូត្រូវគេចាប់ដោយដៃម្ខាងក្នុងពេលដែលម្ខាងទៀតក៏លូកចូលទៅភាពទន់ជ្រាយ២ម្រាម ធ្វើឲ្យរាងតូចឈឺចាប់រហូតកន្រ្តាក់តែក៏ប្រកែកនឹងមនុស្សដែលមានកម្លាំងខ្លាំងជាងខ្លួនមិនបាន។
"អឹក បាន... បានហើយ"
ដោយសារតែជាតិថ្នាំមុននោះឬយ៉ាងណាហេតុអីរាងកាយរបស់នាយតបស្នងនឹងទង្វើររំលោភបំពានរបស់គេទៅវិញ?
"យើងនៅមិនទាន់ដាក់ថ្នាំចូលទេ"
"អត់ទេ ហឹកៗ ជេឃេ..."
គេប្រើមាត់ខាំហែកកញ្ចប់ថ្នាំ ហើយក៏ប្រុងយកថ្នាំមូលតូចប៉ុនកូនដៃនោះញ៉ុកចូលក្នុងភាពទន់ជ្រាយរបស់នាយតែថេយ៉ុងប្រឹងរើយកស្លាប់រស់ ប្រើប្រាស់កម្លាំងចុងក្រោយធាក់គេចេញពីខ្លួន មុននឹងក្រោករត់ចុះពីលើគ្រែ។
"ចង់ទៅណា?!"
"អាស៎ លែង! លែងខ្ញុំ!"
"ស្ងៀម! *ផាច់"
មួយកំភ្លៀងលើកនេះ ធ្វើឲ្យថេយ៍បាត់មាត់បាត់ក ដេកស្អាតនៅលើគ្រែឲ្យគេចាប់សម្រាតអាវអស់ពីខ្លួន។ ឯជើងក៏ត្រូវចាប់កន្ធែកម្ដងទៀត ក្នុងពេលគេចាប់ញាត់ញៀតថ្នាំនោះចូលទៅក្នុងខ្លួនបានយ៉ាងងាយ។
"អឹក... អឺម"
ទឹកភ្នែកស្រក់ហូរដិតដាមជោគថ្ពាល់ទាំងមិនបន្លឺសម្លេង ពេលនេះនាយសល់ត្រឹមសម្បករាងកាយ ចិត្ត វិញ្ញាណបានស្លាប់អស់ទៅហើយដោយសារទង្វើរឃោរឃៅរបស់គេ។
ត្រឹមថ្នាំនោះ គេនៅមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ នៅចាប់ភាពរឹងមាំដែលរឹងកំព្រឹសដាក់វាចូលតាមក្រោយថែមទៀត។
"ហឹកៗៗ..."
"អឹម ល្អណាស់"
ម្ចាស់មាឌមាំក្រហឹម ញញឹមចំអកអ្នកដែលគេងសម្រក់ទឹកភ្នែក រួចក៏ឱនថើបក្រញិចបរបូរមាត់បែកឈាម ធ្វើឲ្យគេកាន់តែឈឺ។ ថ្ពាល់សរលោងដែលមានជាប់ស្នាមម្រាមដៃរបស់គេ ត្រូវគេច្របាច់បន្ថែមឲ្យម្ចាស់ខ្លួនងាកមករក ហើបមាត់ទទួលយកអណ្ដាតរបស់នាយ។ មិនថានៅលើខ្លួនគេត្រង់ណា ក៏វាជាប់ចិត្តនាយធំគ្មានទាស់ មាត់ក៏ទន់ផ្អែម ថ្ពាល់ក៏ក្រអូប ដងខ្លួនក៏សក្បោះ ល្វត់ល្វន់ នាយឆ្កួតដោយសារគេមិនខានទេ។
ឯក្លិននិងរសជាតិឈាមដែលនៅជាប់មាត់ កាន់តែធ្វើឲ្យរាងក្រាស់វង្វេងនៅក្នុងរង្ងើកភ្លើងស្នេហ៍ មិនងាយនឹងរលត់។
គ្រាប់ថ្នាំដែលនៅក្នុងខ្លួននាយតូច ត្រូវដំបងសាច់នោះរុញចូលជ្រៅទៅៗ វាក៏ធ្វើឲ្យនាយឈឺខ្លាំងដូចគ្នា ប៉ុន្តែនាយនិយាយអ្វីមិនបាន ព្រោះយំរហូតដល់គាំង ទើបខាំមាត់ ខ្ញាំដើមដៃអ្នកខាងលើ ចង់ឲ្យគេដឹងថានាយឈឺប៉ុណ្ណា។
"យ៉ាងម៉េចស្រួលខ្លាំងដល់ថ្នាក់យំមិនឈប់ផងហេស?"
នាយចាប់បេះដៃដែលខ្ញាំខ្លួនក្រពាត់ទៅខាងលើ រួចក៏ឱនបឺតឈើរីទាំងគូឆ្វេងស្ដាំ មិនចេះធុញទ្រាន់។
ខ្លួនប្រាណដែលធ្លាប់តែស្រស់ស្អាតគ្មានទាស់ ពេលនេះវាប្រៀបបាននឹងក្រណាត់សស្អាតដែលប្រឡាក់ភក់ជ្រាំ ត្រូវគេជាន់ញីម្ដងហើយម្ដងទៀត។
ទម្រាំតែគេស្គាល់ពាក្យថាគ្រប់គ្រាន់ សង្គ្រាមស្នេហ៍ក៏បន្តរហូតរាប់ម៉ោង។ អ្នកដែលធ្វើបាបគេងើបចេញ ទៅមើលការងារបានយ៉ាងធម្មតាឯម្ខាងទៀតបែជាគេងទាំងបាក់ស្បាតមិនដឹងខ្លួន។
...
អធ្រាត្រយប់ជ្រៅ បរិយាកាសនៅមន្ទីរពេទ្យកាន់តែស្ងប់ស្ងាត់ ឯរាងស្ដើងពេលនេះនៅគេងលក់ដូចព្រះនាងនិន្ទ្រា ទោះមានគេលបលួចចូលបន្ទប់ក៏មិនដឹង។
ស្រមោលព្រះចន្ទតាមបង្អួចបន្ទប់ ចាំងឃើញម្ចាស់រាងកាយរឹងមាំ ស្លៀកឯកសណ្ឋានពេទ្យដើរចូលមកខាងក្នុងបន្ទប់ជាមួយនឹងរទេះសម្ភារៈ។ នាយដើរលបៗទៅជិតគ្រែពេទ្យ ទើបអាចមើលឃើញសភាពរាងតូចច្បាស់ពេញៗភ្នែក។
ទឹកមុខស្លេកស្លាំង បង្ហាញឲ្យឃើញស្នាមម្រាមដៃនៅលើថ្ពាល់កាន់តែច្បាស់ បរបូរមាត់បែកឈាម ដៃជើងក៏តូចៗ មើលទៅស្រកសាច់ជាខ្លាំង។
នាយបើកភួយឡើងមកឃើញ សាច់ទ្រូងតាមអាវដែលសស្ដើង មានស្នាមខាំ ស្នាមជាំ បង្ហាញច្បាស់ថាគេមិនមែនត្រឹមតែរងអំពើហិង្សាតែក៏មានការរំលោភបំពានផងដែរ។
"ពួកយើងនឹងចាកចេញពីនេះជាមួយគ្នា?"
ពោលហើយអ្នកកំលោះក៏រូតរះត្រកងថេយ៉ុងឡើងតែគេបែរគេភ្ញាក់ដឹងខ្លួនព្រមទាំងនិយាយអង្វរនាយទាំងរវើរវាយ។
"ហឹក... កុំអី... ជេឃេ លើកលែងឲ្យខ្ញុំទៅ ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំបានទៀតទេ ខ្ញុំឈឺ..."
"ថេយ៍? អឹក បងសុំទោសៗ"
ជុងហ្គុកបានត្រឹមពោលពាក្យសុំទោសដដែលៗទាំងអួលទៅមនុស្សដែលមិនដឹងស្មារតី។ នាយដឹងខុសហើយ ដឹងកំហុសគ្រប់យ៉ាង បើនាយមិនលោភលន់ មិនប្រគល់ថេយ៍ឲ្យគេតាំងពីដំបូង គ្រប់យ៉ាងក៏មិនក្លាយជាបែបនេះដែរ។
នាងឱបគេជាប់នឹងទ្រូងរួចក៏ឱនថើបថ្ងាស់គេសឺតៗ ទាំងក្ដីអាណិតស្រលាញ់ និងនឹករលឹកជាទីបំផុត។
"វាមិនទាន់ហួសពេលទេមែនទេ បើបងចង់ប៉ះប៉ូវអូនគ្រប់យ៉ាងចាប់ពីពេលនេះទៅ?"
"..."
"អូនលើកលែងឲ្យបងផង"
មិនថាមានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណាទេ ថ្ងៃនេះនាយត្រូវតែនាំគេរត់ចេញពីទីនេះ ពីជេឃេឲ្យទាល់តែបាន។ ទម្រាំតែអាចជួបគ្នានៅថ្ងៃនេះ វាមិនងាយនោះទេ នាយរងចាំអស់ជាច្រើនថ្ងៃទម្រាំប្អូនដ៏ល្អរបស់នាយដាច់ចិត្តនាំថេយ៍ចេញពីភូមិគ្រិះដែលមានការយាមកាមតឹងរឹងនោះ។ លើកនេះជាឱកាសតែមួយគត់ នាយមិនបានបាត់បង់វាទៀតឡើយ។
~ទឹង
ជណ្តើរយន្តបើកឡើងក្នុងពេលរាងក្រាស់ក៏បានរុញថេយ៉ុងដែលដេកក្នុងរទេះដាក់អីវ៉ាន់មកដល់ជាន់ខាងក្រោម កន្លែងចតឡានដែលខ្លួនបានត្រៀមទុក។
មិនយូរប៉ុន្មាន កូនចៅនាយក៏បើកឡានមកទទួលទើបនាយប្រញាប់បីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ចូលទៅខាងក្នុង។
"អ្នកប្រុសធំ ពួកយើងឡើងយន្តហោះតែម្ដងឬ?"
"អឹម! ប្រើយន្តហោះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងដូចដើមទៅ"
"បាទ"
"បើកតិចៗទៅ ថេយ៍កំពុងគេង! វាប្រហែលតាមយើងមិនទាន់ទេ"
"បាទអ្នកប្រុស"
ជុងហ្គុកបីរាងស្ដើងមកដាក់លើភ្លៅ រួចក៏ចាប់វែកសក់ទន់រលោងរបស់គេមកសៀតនឹងត្រចៀក តែពេលមើលឃើញស្នាមម្រាមដៃនោះ នាយក៏ឈឺចិត្តភ្លាមៗ នាយមិនគិតទេថាគេធ្វើបាបថេយ៍ដល់ថ្នាក់នេះ។
"ធ្វើបែបណាទើបបងអាចសងការឈឺចាប់របស់អូនបាន?"
ហេតុអីក៏នាយល្ងង់យ៉ាងនេះ? ហេតុអីក៏ប្រគល់គេឲ្យទៅអ្នកផ្សេង?
បើគេរស់នៅមានក្ដីសុខ នាយក៏មិនមកកើតទុក្ខ មានវិប្បដិសារីយ៉ាងនេះដែរ។

To be continue 💗

មនុស្សដែលគេស្រលាញ់មកវិញហើយ ព្រមអត់ទោស ហើយត្រូវគ្នាវិញបានអត់មើលទៅ? 🤧
អីក៏អូនចង់នៅបែបវ៉ៃថ្ងៃ រំលោភយប់វិញ? 🤔🤔

អ្នកទាំងអស់គ្នាកុំភ្លេច vote ណា៎ admin សរសេរកើតព្រោះការ vote&ខំមិនហ្នឹងឯង😛 គិតថាមានអ្នកតាមដាន admin ក៏ខំសរសេរឡើងវិញទៅ 😁