មេរៀនស្នេហ៍ ប្រុសកំពូលមារ🖤 [End] ✅

Ch10: លោកចាក់ថ្នាំអីឲ្យខ្ញុំ?

"មានរឿងអី?"
ជេឃេងាកទៅរកមេការទាំងទឹកមុខមិនពេញចិត្ត  ត្បិតថារឿងដែលគាត់រាយការណ៍ប្រហែលជាមិនមែនរឿងល្អទេ។ ក្នុងផ្ទះមានរឿងអីទៀតហើយ?
"គឺអ្នកនៅក្នុងផ្ទះនេះនាំគ្នាធ្វើខ្លួនខុសច្បាប់វិន័យ ត្រូវការឲ្យលោកម្ចាស់ជួយអារកាត់"
"នរណា?!"
ដឹងហើយ ជ្រាបហើយថាមនុស្សដែលមេការនិយាយដល់គឺមានតែរាងតូចនិងគ្នីគ្នានោះឯង ទើបម្នាក់ៗ គ្មាននរណាហ៊ានហើបមាត់ អើតកនោះទេ មានតែថេយ៉ុងម្នាក់គត់ដែលមានភាពក្លាហាន តាំងចិត្តរម្ងាប់អារម្មណ៍គេ។
"គឺពួក..."
"លោកម្ចាស់! ថេយ៍ថាលោកម្ចាស់ទើបមកពីធ្វើការប្រាកដជាហត់ណាស់ហើយ រឿងឈឺក្បាលទុកមួយឡែកសិនទៅ ពួកយើងឡើងទៅបន្ទប់សម្រាកសិនយ៉ាងម៉េចដែរ?" រាងតូចនិយាយកាត់សម្ដីមេការយ៉ាងលឿន ថែមទាំងផ្ដេកផ្ដួលលើដើមទ្រូងគេផងអង្អែលគេផង ដោយកាយវិការយកចិត្តទាំងក្នុងទ្រូងភ័យសឹងតែដកដង្ហើមមិនដល់គ្នា។
"សម្រាកហេស?" ម្ដងនេះនាយលែងចាប់អារម្មណ៍សម្ដីនរណាក្រៅពីក្មេងសាច់ក្រអូបក្នុងរង្វង់ដៃ។ ពេលគេនិយាយផ្អែមល្ហែម ម្ញិកម្ញក់ ពូកែយកចិត្តបែបនេះធ្វើឲ្យនាយពេញចិត្តណាស់។
"គឺ... ខ្ញុំថា..."
"មិនមែនបែបហ្នឹង!"
"អ៎... គឺថេយ៍... ថេយ៍ចង់ថាថេយ៍នឹកលោកម្ចាស់ណាស់"
"បើអ៊ីចឹង ពួកយើងឡើងទៅខាងលើទៅ" ថាហើយ រាងក្រាស់ក៏ចាប់លើករាងតូចបីជាប់នឹងទ្រូងដើរយ៉ាងរំភើយកាត់មុខមេការ ធ្វើមិនដឹងមិនឮអ្វីទាំងអស់ ទោះបីជាបានឃើញហើយថាថេយ៍នៀក៎បានបង្កភាពវឹកវរយ៉ាងណាខ្លះក្នុងផ្ទះ។
~ក្រឹប
"កុំអី! អាស ថេយ៍ពិបាកទ្រាំណាស់" រាងតូចរមួលខ្លួននៅលើពូកចុះឡើងដូចអន្ទង់ត្រូវភ្លើងពេលត្រូវគេចាប់សើយអាវលើកផុតក្បាល រួចឱនទៅបឺតជញ្ជក់ដើមទ្រូងរបស់ខ្លួន។
ដៃម្ខាងចាប់ច្បិចចុងឈើរីលេងទាំងឈ្លក់វង្វេង  ឯម្ខាងទៀតក៏លូកទៅខាងក្រោមត្រួតពិនិត្យភាពតឹងណែនដែលខានប៉ះពាល់អស់ជាយូរ មិនស្មានថាវានៅតែរួមរិត មិនខុសពីមុនទាល់តែសោះ។
"ត្រឹមម្រាម២ក៏ណែនទៅហើយ ចុះទម្រាំរបស់ពិត?"
"អាស បាន... បានហើយ..."
រាងតូចលើកដៃរុញស្មាធំចេញពីខ្លួន ព្រោះចាប់ផ្ដើមឈឺឆៀបៗត្រង់ផ្នែកខាងក្រោម តែគេមិនរង្គោះរង្គើរថែមទាំងទាញក្រណាត់ដែលរុំភ្នែករបស់គេចេញ មកចងក៏ដៃគេជំនួសទៀតផង។
"បើរើទៀត យើងនឹងប្ដូរចិត្តចុះទៅចាត់ការពួកអស់នោះមិនខាន!"
"..."
ក្រោយលឺគេគម្រាមបែបនេះ ថេយ៍ក៏ចាប់ផ្ដើមខ្លាចអំណាចគេសាជាថ្មី ដោយសូម្បីតែហាមក៏មិនហ៊ាន ទើបគេឃើញឱកាសល្អក៏កញ្ឆក់រាងតូចឲ្យឡើងអង្គុយលើគេវិញម្ដង។
"លោក... លោកម្ចាស់?"
"យើងទើបមកពីធ្វើការហត់ ចង់ឲ្យឯងបម្រើ"
"ប៉ុន្តែខ្ញុំ..."
"ឆាប់ឡើង! ដាក់វាចូលទៅ!"
រាងស្ដើងធ្វើមុខង៉េមង៉ាមមិនដឹងថាគួរចាប់ផ្ដើមពីណាទៅណា កាន់តែឃើញម្ចាស់មុខសង្ហាគេងស្ងៀមៗចាំឲ្យខ្លួនបម្រើទៀតកាន់តែពិបាកធ្វើចិត្តលើសដើម។
~ផាច់
"អាស... ខ្ញុំធ្វើហើយ"
ទាល់តែត្រូវមួយដៃលើត្រកៀកទើបថេយ៉ុងចាប់ផ្ដើមកម្រើកដៃទាំងគូដែលជាប់ចំណងលូកទៅក្រសោបភាពរឹងមាំ គួរឲ្យខ្លាចរបស់គេមកត្រដុសនឹងភាពទន់ជ្រាយរបស់ខ្លួនទាំងមិនដាច់ចិត្តដាក់ចូល។ របស់នេះហើយដែលតែងតែធ្វើឲ្យនាយស្រែកផងយំផង។ វាឃោរឃៅ កំណាចដូចជាម្ចាស់របស់វាអ៊ីចឹង។
"អឹក... ខ្ញុំធ្វើមិនបាន... អាក..."
រាងតូចស្រែកវាចាចងើយកសម្លឹងពិដានខាងលើទាំងភ្នែកសព្រាត ក្រោយត្រូវគេលើកត្រកៀកចាប់អុកលើភាពរឹងមាំ។
"ហឹស! ធ្វើបានល្អណាស់"
អ្នកដែលធ្វើបាបគេ ឃើញទឹកភ្នែក និងមុខដ៏គួរឲ្យអាណិតរបស់រាងតូចហើយ កាន់តែញញឹមបានចិត្ត។
"អឹក... ហឹកៗ... លោក... *ផាច់ អាស"
"កម្រើកទៅ!"
ពេលថេយ៍គិតតែសម្ងំ មិនព្រមកម្រើកគេក៏ទះត្រកៀកនាយមួយដៃទៀត ថែមទាំងដោលពីក្រោមតិចៗជាការប្រមាន ទើបរាងស្ដើងយល់ព្រមធ្វើចលនាទាំងពិបាកបំផុត។
"*ផាច់ អាស ហឹកៗ"
"ញាប់ជាងនេះ!"
"អាស... ហាស... ជ្រៅណាស់... លោកម្ចាស់"
ពេលក្រលែងចង្កេះ លើកដាក់ម្ដងៗ រាងតូចឈឺដូចគេចាប់ហែកជាចម្រៀក ព្រោះទំហំរបស់ពួកគេមិនសមាមាត្រនឹងគ្នាអីបន្តិច។ ហើយកាន់តែគេជាមនុស្សចូលចិត្តបែបខ្លាំងៗ ព្រៃផ្សៃទៀតនោះ វាកាន់តែឈឺចាប់មួយកម្រិតទៀត។
"អាសៗ... ហាស"
ថេយ៉ុងបង្កើនល្បឿនកាន់តែលឿន ក្នុងពេលដែលសាច់គូទត្រូវគេច្របាច់និងទះផ្លាច់ៗរហូតដល់ឃើញស្នាមក្រហមច្បាស់ៗ។
"ហាស ហាស"
បញ្ចប់សង្គ្រាម កាកសំណល់ទាំងប៉ុន្មានក៏ហូរហៀរប្រឡាក់ដល់ភ្លៅសខ្ចី ទើបនាយតូចខំត្បៀតជើងខ្លួនឯងដោយការអៀនខ្មាស។ ឲ្យតែពេលពួកគេនៅជាមួយគ្នា គេមិនដែលការពារនោះទេ ធ្វើឲ្យនាយពិបាកក្នុងការសំអាតខ្លួនណាស់ក្រោយនៅជាមួយគ្នាម្ដងៗ។
"កន្ធែកជើងទៅ ត្បៀតធ្វើស្អី?"
"គឺ... ខ្លាចវាធ្វើឲ្យប្រឡាក់ពូកថេយ៍"
ជេឃេតាមសម្លឹងរូបរាងអាក្រាតរបស់គេ ជាពិសេសផ្នែកខាងក្រោមដែលប្រតេកប្រតាកដោយកាកសំណល់របស់ខ្លួន ទើបងក់ក្បាលដូចយល់ស្របនឹងគំនិតគេ។
"អ៊ីចឹង ចង់ឲ្យយើងធ្វើយ៉ាងម៉េច?"
"លោក... លោកម្ចាស់... ប្រើរបស់ការពារបានទេ?"
"ហឹស! បើខ្លាចប្រឡាក់ពូកនោះ យើងជួយបានតាស"
គ្រាន់តែនិយាយចប់រាងតូចល្វតល្វន់ក៏ត្រូវគេចាប់ទាញយកទៅកៀនបង្អួច ឲ្យឈរបែមុខមើលទេសភាពដោយមានគេថែថើបឱបពីក្រោយ ទោះមិនប្រាប់ក៏ដឹងដែរថាគេមិនមែនចង់នាំនាយមើលទេសភាពខាងក្រៅតែម្យ៉ាង។
"យើងលឺថាពេលយើងមិននៅ យប់ឡើងឯងចូលចិត្តមកឈរមើលព្រះចន្ទត្រង់នេះណាស់មែនទេ?"
ហេតុអីក៏គេដឹង? នេះគេឲ្យមនុស្សមកតាមដាននាយគ្រប់សកម្មភាពចេញចូលឬ? អ៊ីចឹងបានន័យថាគេដឹងអស់ហើយថានាយបានបង្ករឿងអ្វីខ្លះក្នុងផ្ទះនេះ។
"ខ្ញុំមិនចង់មើលពេលនេះទេ ត្រជាក់ណាស់"
ថេយ៍ប្រុងយកលេសបែខ្លួនដើរចេញទៅហើយ ស្រាប់តែត្រូវគេរុញឲ្យបែទៅវិញ មុននឹងចាប់ទាញដៃទាំងគូពទ្ធ័ទៅក្រោយ។
"កុំ... កុំអី នៅខាងក្រោមមានមនុស្ស"
មើលពីលើបន្ទប់នេះទៅ ពួកគេអាចមើលឃើញអង្គរក្សយ៉ាងច្រើនកំពុងឈរការពារនៅមុខផ្ទះ។ នរណាមិនដឹងទេ តែចំពោះប្រុសម្នាក់នេះ គេមិនដែលខ្វល់ឡើយ ចង់មាននរណាមកអង្គុយមើលក៏គេគ្មានចិត្តអៀនខ្មាសដែរ មានតែបានចិត្តថែម។
"អាស... កុំអី... ឈប់សិន"
"វារអិលខ្លាំងណាស់ មិនបាច់បង្ខំក៏ចូលដែរលើកនេះ"
ព្រោះតែការបញ្ចេញរបស់គេលើកមុន ទើបធ្វើឲ្យចំណុចទន់ជ្រាយរបស់រាងតូចសើមជោគជាំ ដែលអាចឲ្យគេជ្រៀតចូលម្ដងទៀតបានយ៉ាងងាយស្រួល។ ហើយម្ដងនេះដែរ វាជ្រៅជាងមុនទៅទៀត។
"អា៎... អាស..."
"ស្រែកឲ្យខ្លាំងៗទៅ គ្រប់គ្នានឹងបានលឺ"
ថេយ៉ុងអើតកទៅក្រៅបង្អួចស្រែកថ្ងួចថ្ងូរដោយអារម្មណ៍រវើរវាយ។ ដៃស្រឡូនប្រឹងច្រត់ទប់ខ្លួនផង ទាញវាំងននមកបិទបាំងខ្លួនផង ខ្លាចមានគេមើលដឹងថាខ្លួនកំពុងធ្វើរឿងមិនសមរម្យនៅកណ្ដាលវាល។
ម្ចាស់មាឌមាំចាប់ចង្កេះតូចស្ដើងជាប់មិនឲ្យរបូត ខណៈធ្វើចលនាដកចេញដាក់ចូលខ្លាំងៗតាមកម្លាំងប្រាថ្នា។ នាយឱនទៅថែថើប បឺតជញ្ជក់បង្កស្នាមក្រហមក្រម៉ៅពាសពេញខ្នង និងកញ្ចឹងករាងតូចយ៉ាងងប់ងល់ ក្នុងពេលគ្រប់គ្រងរាងកាយរបស់គេ។
ចំណែកអ្នកដែលត្រូវគេធ្វើបាបក៏ទន់ខ្លួនល្អូកចង់គេទាញឲ្យមកប្រឈមមុខ លើកជើងម្ខាងពាក់នឹងចង្កេះរបស់គេក៏មិនតវ៉ា មានតែព្យាយាមឱបកគេស្អិត និងប្រលែងអ្វីគ្រប់យ៉ាងឲ្យគេ។
"អាស... ហាស..."
"ចូលចិត្តទេ?"
"អឹម... អាស... កុំខ្លាំងពេក"
នេះហើយមូលហេតុដែលថេយ៍មិនប្រកែកនឹងគេ បើហ៊ានតែធ្វើឲ្យទាស់ចិត្ត ប្រាកដជាឈឺខ្លួនលើសដើមមិនខាន។
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំចូលចិត្ត"
"ល្អ!"
"*ផ្លាប់ អា៎... អាស... ហាស"
ការអុកដ៏ពេញកម្លាំងរបស់គេចុងក្រោយដល់ថ្នាក់ធ្វើឲ្យរាងស្ដើងទន់ជង្គង់ អស់លំនឹងសម្រូតខ្លួនអង្គុយផ្ទាល់ទៅលើកម្រាល។
ពេលនេះ សូម្បីតែកម្រាលក៏ប្រឡាក់អស់ដែរ វាជោគជាំដោយកាកសំណល់របស់ពួកគេ ជាពិសេសគឺក្នុងខ្លួននាយពេលនេះ មិនដឹងទុកកូនគេបានប៉ុន្មានលានទៅហើយទេ។
"ប៉ុណ្ណឹងក៏ហត់ហើយហេស? យើងទើបតែចាប់ផ្តើមទេណា?"
លឺហើយរាងតូចក៏ងើបមុខយឺតៗ មើលទៅអ្នកដែលដើរមកជាមួយនឹងម្ជុលនៅក្នុងដៃដោយការភ័យខ្លាចបំផុត។ បើគេចង់យកថ្នាំចាក់ឲ្យនាយពេលនេះ គឺវាបានន័យថារឿងលើគ្រែរបស់ពួកគេមិនទាន់អាចបញ្ចប់ទេ។
"កុំអី! ថេយ៍មិនចង់ចាក់វាទៀតទេ ហឹកៗ ថេយ៍ខ្លាច"
"ខ្លាចធ្វើស្អី? ថ្នាំនេះយើងចំណាយទុនអស់ច្រើនណាស់ ឯងគួរតែសប្បាយចិត្តដែលបានក្លាយជាមនុស្សដែលយើងជ្រើសរើស"
"ហឹកៗ ហេតុអី... ហេតុអីក៏ជាខ្ញុំ? អូយ!"
ថ្ពាល់ស្ដើងត្រូវគេចាប់ច្របាច់ឲ្យងើយប្រឈមមុខនឹងគេ មុនគេឱនយឺតៗមកប្រាប់ក្បែរត្រចៀកថា...
"សំណួរនេះ គួរតែទៅសួរម៉ាក់និងបងប្រុសល្អរបស់ឯងទៅ ថាហេតុអីពួកគេជ្រើសប្រគល់ឯងឲ្យមកយើងធ្វើពិសោធន៍"
"លោកនិយាយអី? ពួកគាត់មិនបានដឹងរឿងនេះទេ បើគាត់ដឹងគាត់នឹងមកយកខ្ញុំទៅវិញ"
គាត់បានប្រាប់ហើយគ្រាន់តែឲ្យនាយមកបម្រើគេមួយរយៈព្រោះគាត់បារម្ភពីគេ និងឲ្យនាយស៊ើបរឿងខ្លះឲ្យប៉ុណ្ណោះ មិនទាក់ទងនឹងការពិសោធន៍ទេ។
"អ៊ីចឹងត្រូវការទូរស័ព្ទទៅសួរឲ្យច្បាស់ម្ដងទៀតទេ ក្រែងថាលើកមុននិយាយគ្នាមិនទាន់ច្បាស់"
សូម្បីតែនាយលួចប្រើទូរស័ព្ទ ក៏គេដឹងដែរ នាយមិនអាចលាក់អ្វីជាមួយគេជិតនោះទេ។ ប៉ុន្តែហេតុអីពេលគេដាក់សំណើរបែបនេះ នាយបែរជាស្ទាក់ស្ទើរមិនហ៊ានខលសួរ ឬព្រោះខ្លាចចម្លើយដូចគេនិយាយ?
"លោកកុហក!"
"មិនជឿក៏ហី! ប៉ុន្តែរឿងថ្នាំ ឯងជៀសមិនផុតទេ! មកនេះ!"
"អាយ! ហឹកៗ អត់ទេ!"
ក្រោយជាតិថ្នាំជ្រៀតចូលពេញរាងកាយ លើកនេះថេយ៍ចាប់ផ្ដើមមានអាការៈមិនស្រួលកើតឡើង  ដោយក្នុងខ្លួន ប្រែក្ដៅរោលរាលដោយភ្លើងចំណង់តណ្ហា ហាក់បីដូចជាកំពុងត្រូវការគេជួយបំពេញ។
"ថ្នាំមានប្រសិទ្ធភាពហើយតាស"
មិនស្មានថាត្រឹមរយៈពេលមួយខែសោះ ថេយ៍ប្រែជាប្រែប្រួល់ដល់ម្លឹងដោយសារថ្នាំរបស់ខ្លួន។ បើរាប់ទាំងការផ្លាស់ប្ដូររាយកាយនិងអាការៈគេនៅពេលនេះ បញ្ជាក់ថាថ្នាំនាយជោគជ័យ៥០%ទៅហើយ។
"លោក... លោកចាក់អីឲ្យខ្ញុំ?"
"ប៉ុន្មានខែទៀត ឯងប្រាកដជាដឹងដោយខ្លួនឯង"
"លែង! កុំប៉ះខ្ញុំ!"
រាងតូចក្រវាសដៃដែលលូកមកត្រកងខ្លួនដោយការខឹងសម្បារ នាយមិនអាចសម្ដែងធ្វើជាពេញចិត្តនូវអ្វីដែលគេបានធ្វើដាក់ខ្លួនទៀតឡើយ។
"មិនឲ្យបីឬចង់ធ្វើវានៅលើនេះ?"
សម្រាប់នាយចង់នៅទីណាក៏បាន តែលើកនេះនាយចង់សាកជាមួយគេលើសាឡុងទើបដាក់ទុន សុខចិត្តលើកបីគេទាំងបែបបេះ។
មិនថាកន្លែងណា ត្រង់ណា ពេលណា ឲ្យតែគេមានចំណង់ នាយមិនអាចប្រកែកជាមួយគេបានសូម្បីម្ដង។ រាងកាយដែលត្រូវគេជាន់ឈ្លី ប្រមាថគ្រប់សារពើ តើម្ចាស់ខ្លួននឹងអាចទ្រាំបានដល់ពេលណា?

To be continued ❤️

#សាកទាយមើល លើកនេះបងតួកំពុងពិសោធន៍ថ្នាំអី? 🤔🤔
#អធ្យាស្រ័យផងដែលរឿងហ្នឹងវាច្រើនតិច 🔞 ហើយប្លែកៗព្រោះបងតួបែកថ្នាំ ហើយអូនតួក៏ត្រូវវេទនាណាស់ដែរ។ បើចង់បានអ្នកលួងលោម ថ្នាក់ថ្នមដល់ប្រុសកូរ៉េ ប្រុសអ៊ីតាលីចេះតែវាយរំលោភ 😢