Roberts #2: Stole my heart

9. Zoë: Ongemakkelijke ochtenden en brandende blikken

'Uhm,' stamelde ze, 'dat was niet helemaal de bedoeling geweest.' Ze zei het zachtjes. Ondertussen liep ze naar het bankje en liet zich naast hem zakken.

'Ik vind hem niet op die manier leuk en hij mij ook niet trouwens.'

'Nou daar was gisteren anders weinig van te merken,' mopperde hij. Zoë keek hem verbaasd aan. Waarom reageerde hij er zo op? Het was niet echt zijn zaak toch?

'Nou sorry hoor,' bromde ze. 'Ik weet niet wat jou dwars zit.'

Levi snoof nog eens en gooide een steentje over het wateroppervlak dat voor hen lag. Het stuiterde een paar keer, voordat het ding onder water verdween. 'Niks,' snauwde hij weer.

Zoë stond op van het bankje, want hier had ze weinig zin in. Precies op het moment dat ze weg wilde lopen hoorde ze hem mompelen. 'Zo? Sorry, ik bedoelde niet- Zou je misschien-?'

Ze beet op haar lip, liep terug naar het natte bankje en ging daar in kleermakerszit op zitten. Ze gooide haar haar over haar schouder en begon het te vlechten.

'Dus,' begon ze, 'wil je het kwijt?'

In eerste instantie haalde hij zijn schouders op, maar na een paar minuten stilte begon hij toch te vertellen wat hem dwars zat.

'Leef? Wat zit je nu eigenlijk het meeste dwars?' Ze keek hem onderzoekend aan en zag dat hij door zijn ogen wreef. Zie je wel dat hij geen huiltype was, dacht ze.

'Dat iedereen denkt dat ik het niet kan. Dat ik het kleine jongetje ben in de familie. Ik ben geen klein jongetje en ik kan prima voor mezelf zorgen,' spuwde hij.

'Hey!' riep ze en trok hem in een omhelzing. Ze voelde hoe hij verstijfde en zelf schrok ze er ook wel een beetje van. Maar ergens had ze het gevoel dat hij het nodig had en zij wilde het doen, want hij zag er zo verslagen uit.

'Dan laat je zien dat je dat kan,' mompelde ze erachter aan. Zijn lichaam ontspande zich uiteindelijk in haar omhelzing en ze liet hem langzaam los. Hij richtte zijn blik op haar gezicht en veegde een pluk haar opzij. Langzaam begon hij te knikken. Levi keek weer voor zich uit over de vijver en Zoë wist zichzelf niet zo goed een houding te geven.

'Ik uhm,' zei ze nadat ze haar keel had geschraapt. 'Mijn broek begint behoorlijk nat te worden van dat bankje), dus ik denk-' Ze keek naar haar vingers en hoorde Levi omdraaien. Toen ze hem aankeek, zag ze de puppyoogjes weer. Zoë slikte een brok in haar keel weg.

Zoë maakte de voordeur open en liep, samen met Levi, naar binnen.

'Kippetje?' hoorde ze Niels gillen en ze rolde met haar ogen. Ze voelde tegelijkertijd Levi's blik op haar en die mompelde ook nog vragend: 'Kippetje?' Ze gaf hem een por in zijn ribben.

'Oef,' zuchtte hij.

Niels kwam de keuken uitgelopen. 'Waar ben jij vanna- Oh.' Hij keek verbaasd van Zoë naar Levi. Zijn blik bleef heen en weer gaan tussen hen, tot hij tenslotte vragend naar Levi wees. Zoë slaakte een diepe zucht, schudde haar hoofd en begon haar jas uit te trekken.

'Ik ga een andere broek aantrekken,' zei ze gefrustreerd en stampte de trap op. Levi liep achter haar aan en ze zag nog net hoe hij triomfantelijk naar Niels keek.

'Draai je om,' beval ze toen Levi de kamer binnenkwam. Zodra hij had gedaan wat ze vroeg, begon ze de vochtige broek van haar heupen te stropen en trok een schone aan. De vieze gooide ze in de wasmand bij de deur.

'Ja je mag draaien,' grinnikte ze toen. Levi had een suggestieve grijns om zijn lippen hangen. 'Bang dat ik je in je string zou zien?' Hij grijnsde nog breder.