Roberts #2: Stole my heart

7. Zoë: Blauwe ogen, hartjes en gekleurd haar.

Zoë liep de keuken in om thee te zetten. Ze had eens een keer de hele dag voor zichzelf. College was uitgevallen en ze hoefde vandaag niet te werken. Daarom had ze aan Niels beloofd dat ze boodschappen zou doen voor hem. Hij had deze week eigenlijk de beurt, maar ook een druk werkrooster. Ze wisselden wel vaker van taken. Het maakte niet uit, zolang de taken maar gedaan werden.

Zoë zocht naar het boodschappenlijstje dat ergens moest liggen. Ze vond het op het prikbord, wat best een logische plek was. Alleen had ze er niet aan gedacht dat er een prikbord in de keuken hing en dat het lijstje daar zou hangen. Met het briefje liep ze naar de huishoudpot om daar boodschappengeld uit te halen.

Ze stopte het geld in haar portemonnee, stopte die in haar tas en trok de voordeur open, om vervolgens tegen Levi aan te botsen. Ze keek hem verrast aan, zijn arm hing nog in de lucht om aan te bellen.

'Hey,' zei hij schaapachtig. Zoë kon hem alleen maar aanstaren. Dat joch dook tegenwoordig echt overal op.

Zodra ze zich hersteld had zei ze: 'Wat doe jij nou hier?'

Levi knipperde een paar keer. 'Nou, onze verwarming is kapot, dus ik hoopte dat ik even bij jou kon bivakkeren?'

'En je kon geen andere vrienden bedenken om naartoe te gaan?' Ze keek hem sceptisch aan. Hij haalde alleen zijn schouders op en lachte een scheve grijns.

'Ik moet boodschappen doen, dus je kunt mee,' zei ze lichtelijk geïrriteerd. Zijn grijns werd breder en hij draaide zich om. Zoë trok de deur achter zich dicht en draaide hem op slot. Ze vroeg zich af waarom die stuiterbal steeds bij haar op kwam dagen. Die verwarming was zeker een smoes. Ze geloofde niet dat hij bij haar aan zou komen als de kachel uit zou vallen. Levi had genoeg andere vrienden, daar was ze zeker van.

Ze waren halverwege toen hij begon te praten.

'Ik moest gisteren bij Nienke komen,' zei hij zacht. Ze keek geïnteresseerd naar hem op. Waarom zou hij bij haar hebben moeten komen? Waarschijnlijk omdat hij te laat was geweest. Hun baas hield daar niet van en ze had haar al vaker over Levi horen klagen.

'Waarom?' vroeg ze toch maar.

'Ik was natuurlijk te laat, door die stomme duiven,' antwoordde hij terwijl hij met zijn ogen rolde. Zoë knikte alleen, ondertussen pakte ze een karretje.

De deuren van de supermarkt zoefden open en ze liepen naar binnen.

'Ik was natuurlijk eerder een paar minuten te laat geweest en je weet hoe Nienke daarover denkt.' Levi haalde zijn hand door zijn paarse haar.

'Uhuh,' zei ze terwijl ze op haar lijstje keek.

'Weet je, ik wil daar echt niet weg. Het is leuk om te doen en ik wil graag in mijn nieuwe huis blijven.'

Zoë keek naar Levi en ze zag dat hij er behoorlijk mee zat.

'Heeft ze je ontslagen?' Ze keek hem vragend aan. Hij zou de eerste zijn die ontslagen werd in de tijd dat zij er werkte.

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, laatste kans,' zuchtte hij.

Zoë glimlachte naar hem. 'Nou je weet wat je te doen staat dan; niet meer te laat komen.' Ze pakte een pak koekjes uit het rek.

'Ik moet ook mijn ouders nog vertellen dat ik uit huis ga,' mompelde hij. Ze draaide zich verbaasd naar hem om. Levi kwam altijd over als de stoere jongen die zich nergens iets van aantrok, maar hij durfde blijkbaar niet tegen zijn ouders te zeggen dat hij ging verhuizen.

'Waarom heb je dat nog niet vertelt dan?' vroeg ze.

Hij haalde zijn schouders op. Zoë wees naar een zak chips in het bovenste rek. Ze zou er op haar tenen net bij kunnen, maar Levi hoefde alleen zijn arm maar uit te strekken. Dat is precies wat hij deed en pakte de zak voor haar.