It All Changed (dutch)

Hoofdstuk 85: Ik kan het niet

Deze keer keek ik haar wel aan. Ze gaf me een meelevend maar ook bemoedigende glimlach. "Je houdt super veel van Fara, ga je haar nu echt laten staan omdat ze per ongeluk zwanger is geraakt?"

Onmiddellijk schudde ik mijn hoofd. "Wel dan?" Ging Olivia verder. "Ga terug naar huis en maak het goed."

"Dat is inderdaad het beste idee, maar... Wat als ik het toch niet kan? Wat als ik geen goede vader kan zijn?"

"Draco." Zuchtte Olivia met een glimlach. "Als ik zie hoe jij de kinderen verzorgd op het werk denk ik niet dat je jezelf zorgen moet maken. Je bent super goed met kinderen, en oké daar ben jij de papa niet van. Maar ik ben meer dan honderd procent zeker dat je het geweldig gaat doen."

"Denk je?" Vroeg ik toch nog wat twijfelend.

"Natuurlijk wel!" Glimlachte Olivia opnieuw.

Even liet ik Olivia haar woorden bezinken. Ik moest inderdaad zo snel mogelijk terug naar Fara. Ze voelde zich soms al zo onzeker en dat had ik nu vast erger gemaakt. Ik betaalde voor mijn drankjes en ook het drankje van Olivia betaalde ik.

"Ik ga naar huis. Ik heb nog heel wat goed te maken."

"Oh, toch nog iets slims dat uit jouw mond komt." Grinnikte Olivia.

Ik keek haar even beledigd aan maar ze had nu zeker en vast wel een punt. "Bedankt." Bedankte ik Olivia nog oprecht.

"Daar zijn vrienden voor, maak je trouwens geen zorgen. Ik ben zeker dat alles wel goed komt."

Ik wreef kort nog even over Olivia haar rug voor ik haar een zoen op haar wang gaf en haastig terug naar huis liep. Onderweg vroeg ik mezelf af of Fara überhaupt wel gegeten zou hebben. Ik betwijfelde het dus stopte ik snel nog even in de frituur, Het was het enige dat nog open was nu en Fara moest echt wel genoeg eten, zeker nu dat ze zwanger is. In de frituur ging het goed vooruit en daarna liep ik haastig verder. Beneden zag het er donker uit maar boven zag ik nog licht branden. Een geweldig schuldgevoel kroop over me heen. Ik was dan ook echt niet goed bezig.

Eenmaal binnen klikte ik het licht aan en onmiddellijk kwam Zazou naar mij gelopen. Ik streelde in een haast even over zijn kopje voor ik het zakje frietjes op tafel zette en de trap op liep. Zazou miauwde even maar ik vond Fara nu veel belangrijker.

Onze slaapkamer deur stond op een kiertje en het licht piepte er schemerend doorheen. Toch klopte ik zacht even aan voor ik de deur traag opende. Het nachtlapje zorgde voor licht en Fara lag op de dekens te slapen. Haar laptop stond bij op bed en voorzichtig ging ik op de rand zitten. Haar wangen zagen een beetje rood en het was vrij duidelijk dat ze gehuild had.

Ik zette de laptop aan de kant en ik schrok even toen het scherm plots aansprong. Ik had dan ook geen idee hoe je met een laptop moest werken. Fara had het meegenomen van de dreuzelwereld. Toch keek ik even wat er op het scherm verscheen. Het was een informatieve website dat open stond. Toen ik las dat het ging over ongewenste zwangerschappen en over abortussen zakte mijn hart een beetje weg.

"Het spijt me lieverd." Fluisterde ik zacht terwijl ik een plukje haar uit haar gezicht wreef.

Fara kreunde zachtjes en werd niet veel later wakker. Ze leek een beetje te schrikken dat ik naast haar op bed zat en onmiddellijk duwde ze zichzelf wat rechter. Fara keek even waar haar laptop naar toe was maar voor ze iets kon zeggen excuseerde ik mezelf.

"Het spijt me dat ik ben weg gelopen." Zei ik haar onmiddellijk.

Ze schudde haar hoofd even. "Dat begrijp ik wel." Reageerde ze enorm schor.

"Ik niet." Sprak ik haar tegen. "Het was heel dom van me om zo maar weg te lopen. Ik had bij jou moeten blijven."

Fara bleef stil en ik zag dat de tranen zich terug in haar ogen hadden gevormd. "Ben je nog boos?" Vroeg ze voorzichtig.