It All Changed (dutch)

Hoofdstuk 72: Je weet me te vinden

"Hey lieverd, hoe is het gegaan?" Hoorde ik mam roepen van uit de woonkamer toen ze de voordeur hoorde.

"Goed hoor!" Riep ik alvast even terug.

"Hoe gaat het mat Fara?" Vroeg mam toen ik de woonkamer al in liep.

Automatisch verscheen er een glimlach op mijn gezicht. "Dat kan je haar beter zelf vragen."

Mam keek verwonderd op en dat was het moment dat ze zag dat ook Fara een beetje onwennig de woonkamer in liep. "Ik ben zo blij om jou opnieuw te zien!" Reageerde mam enthousiast.

Ze stond op uit de zetel en liep naar Fara toe die mam een lieve glimlach gaf. Mam nam Fara haar handen vast. "Vertel eens meid. Hoe gaat het nu met jou?"

"Alles is wel oké." Antwoordde Fara zachtjes. "Het spijt me dat ik zo maar ben weg gegaan." Excuseerde ze zich toch nog even.

"Daar moet je echt geen spijt voor hebben." Stelde mama haar gerust. "Ik ben al lang blij dat je in orde bent."

Voor Fara nog kon reageren gaf mam haar een dikke knuffel. Mama had die meid dan ook enorm graag. Fara knuffelde toch gerustgesteld terug en daarna gingen we nog eventjes gezellig in de zetel zitten. We waren wat aan het bij praten en het deed me goed om te zien dat Fara na een tijdje helemaal ontspande. Ik had mama wel al verteld over Fara maar ook zij leek erg opgelucht te zijn om haar terug te zien.

"Zullen we gaan slapen?" Vroeg ik aan Fara die al een aantal keer gegeeuwd had.

"Dat is misschien het beste idee." Glimlachte ze moe.

"Kruip maar lekker in bed. Morgen hebben jullie zo te horen nog een drukke dag." Glimlachte mam die ook rechtstond om in haar bed te kruipen.

Mama gaf ons beiden nog een nachtzoen voor ze naar boven liep. Fara en ik volgden haar voorbeeld maar opnieuw werd het een beetje ongemakkelijk eenmaal we boven waren. Fara was heel stil en het was duidelijk dat ze een beetje op haar ongemak was.

"Is alles in orde?" Vroeg ik voor de zekerheid.

"Ja hoor. Het is alleen een beetje raar om terug hier te zijn." Vertelde Fara zacht.

"Dat begrijp ik wel." Knikte ik.

"We hebben jouw kamer terug ingericht zoals het was voor je weg ging. Dus je kan gerust op jouw kamer slapen als je dat wilt, of slaap je liever bij mij?" Zette ik het gesprek verder.

"Waarom hebben jullie die kamer niet veranderd?" Negeerde Fara mijn vraag.

"Ik kreeg het niet over mijn hart om alles weg te doen." Gaf ik toe. "Als het even wat minder met me ging vond ik daar ook rust terug, en ik had stiekem wel gehoopt dat je op een dag zou terug keren."

Fara kreeg opnieuw een blosje op haar wangen maar dat probeerde ze zo te zien wat te negeren. Vervolgens liep Fara verder naar haar kamer en ik liep toch maar achter haar aan. Ze leek even te twijfelen om binnen te gaan maar uiteindelijk deed ze dat toch. Alles lag nog steeds netjes op zijn plaats en Fara liet haar vingers even over haar bureau glijden.

"Je hebt zelfs alle kleren bijgehouden." Merkte Fara op.

Ik knikte en leunde tegen de deurpost aan. "Zoals ik al zei, ik wou niets van jou weg gooien."

"Heb je verder nog iets nodig?" Vroeg ik toen het even stil werd.

Fara schudde haar hoofd. "Zo te zien heb ik alles nog wat ik moet hebben."

Ik knikte opnieuw maar toch was ik wat teleurgesteld dat ze niet bij mij zou slapen. Aan de andere kant begreep ik haar ook zeker en vast wel. Misschien had ze wel spijt van ons momentje in de zetel daarnet. Ik schudde het voorlopig van me af en besloot om ook maar in mijn bed te kruipen. Ik moest er morgen dan ook weer vroeg uit.