It All Changed (dutch)

Hoofdstuk 66: Ik laat jou verdorie niet nog eens gaan!

Fara POV.

Het begon al behoorlijk laat te worden en ik besloot om me te gaan omkleden zodat ik in mijn bed kon kruipen. Het bezoek van Harry had me enorm in de war gebracht waardoor ik met moeite had geslapen vannacht. Ik stond net op het punt de trap op te lopen toen ik de deurbel hoorde. Met een zucht liep ik dan ook naar de voordeur toe. Wie belt er nu nog zo laat in de avond aan?

Toch wat geïrriteerd trok ik de deur open en mijn hart maakte onmiddellijk een sprongetje toen ik Draco zag staan. Hij zag er een beetje moe uit maar voor de rest zag hij er nog steeds het zelfde uit. Toch verwarde het mij een beetje dat hij nu hier voor mijn neus stond.

"Draco?" Begon ik wat aarzelend. "W-Wat doe jij hi-"

Draco leek geen seconde meer te wachten. Hij zette een stap dichter en omhelsde mij. Opnieuw kreeg ik een geweldig vreemd gevoel in mijn buik. Ik wist even niet hoe ik moest reageren en ik kon dan ook niet anders dan een paar seconden stokstijf te blijven staan. Draco zijn warmte terug voelen leek mij te breken maar ondertussen ook terug te genezen.

Toch een beetje aarzelend legde ik mijn armen om zijn middel heen om hem terug te knuffelen. Als reactie trok Draco me nog dichter zich aan en mijn ogen vielen automatisch dicht terwijl ik de tranen alweer voelde prikken. Mijn hoofd ruste tegen zijn schouder aan en ik nam zijn vertrouwde geur in me op.

"Harry vertelde me dat hij jou gezien had." Vertelde Draco zachtjes zonder onze knuffel te verbreken. "Hij vertelde me wel dat alles oké was maar ik wou jou met mijn eigen ogen zien."

Nu duwde Draco me wel zachtjes wat achteruit. Zijn handen bleven op mijn schouders liggen en hij keek me doordringend aan. Ik voelde me dan ook erg betrapt toen er een paar tranen ontsnapten. "Het gaat niet goed hé?" Merkte Draco zacht op.

"En durf niet tegen mij te liegen, want je weet dat ik jou door heb."

Ik nam even diep adem. "Het is beter dat je terug weg gaat Draco."

Draco schudde zijn hoofd. "Niets van."

"Draco." Reageerde ik bijna hopeloos.

"Ik doe geen oog meer dicht sinds dat je weg bent." Vervolgde Draco het gesprek nog wat geïrriteerd. "Jij denkt dat je voor mijn voeten liep én dat snap ik wel. Ik begrijp elk woord dat je in jouw brief, en in die van Willow geschreven hebt maar..." Draco leek even te twijfelen. "Ik heb jou nodig Fara."

Draco's woorden zorgden er voor dat ik hem terug durfde aankijken en ik zag dat het deze keer zijn ogen waren die zich gevuld hadden met tranen. "Ik laat jou verdorie niet nog eens gaan."

Draco zijn woorden deden me wel iets. Ik had niet verwacht dat ik hem zo gekwetst zou hebben. Het zorgde er voor dat ik me terug schuldig voelde. "Kunnen we heel even praten?" Verbrak Draco de toch wat ongemakkelijke stilte.

Ik knikte en ging een beetje aan de kant zodat hij kon binnen komen. Draco nam mijn uitnodiging aan en ik sloot de deur opnieuw achter ons. We liepen door naar de woonkamer en we namen plaats in de zetel. Draco keek heel even rond en ik probeerde ondertussen de juiste woorden te vinden. Toch was het Draco die de stilte opnieuw verbrak.

"Iedereen maakt zich zorgen om jou." Begon hij een gesprek. "Mam, Mattheo en zelfs Benno hebben er alles aan gedaan om jou terug te vinden."

"Benno?" Vroeg ik toch wat geschrokken.

Draco knikte. "Hij heeft de brief gelezen dat je aan Willow geschreven had. Hij leek dan pas te beseffen hoe hij jou behandeld heeft."

Ik knikte nog steeds wat geschrokken en opnieuw werd het terug stil. Toch was ik het deze keer dat de stilte verbrak. "Je zei daarnet dat je geen oog dicht deed. Het spijt me... H-Het was niet de bedoeling om..." Ik zuchtte even. "I-Ik dacht echt dat ik alleen maar een last voor jullie was."