It All Changed (dutch)

Hoofdstuk 56: Het einde

Voldemort deed een hele uitleg maar toch lette ik niet op. Mijn blik was vastgelijmd aan het lichaam van Harry dat Hagrid met tranen in zijn ogen droeg.

"Draco." Hoorde ik Narcissa zeggen van aan de andere kant van het plein. "Fara. Kom."

Draco liet mijn hand terug los en liep naar zijn ouders toe. Aarzelend volgde ik hem ook. Het was zo vernederend en ik schaamde me diep toen ik overliep naar Voldemort's kant. We kregen zo veel kwade blikken. Narcissa legde haar hand even op mijn schouder en ik deed mijn best om haar toch een kleine glimlach te geven om aan te tonen dat ik haar steun wel apprecieerde. Deze keer was het Marcel dat mijn aandacht trok. Hij vertelde dat ze nog steeds konden winnen en ik begreep niet dat hij nog steeds zo veel moed kon hebben.

Mijn ogen hadden zich nog meer gevuld met tranen en ik schrok dan ook enorm toen Harry plots uit de armen van Hagrid sprong en Voldemort aan viel. Uiteraard verdedigde Voldemort zich. Er ontstond opnieuw paniek en deze keer war het Narcissa dat me tegen hield om niet naar Harry toe te lopen.

Alles ging zodanig snel dat ik geen idee had wat ik precies moest doen. Sommige dooddoeners vluchtte weg, andere gingen terug de strijd aan met de leerlingen en professoren van Zweinstein. Toen Harry en Voldemort even uit het zicht verdwenen waren zocht mijn blik naar Willow, Benno of Mattheo.

Toen ik Willow het kasteel zag in lopen liep ik snel achter haar aan. Draco probeerde me tegen te houden maar het was hem niet gelukt. Ik moest haar terug zien. Ik wou weten of Willow kwaad op me was of niet en of ze zeker in orde was.

Eenmaal binnen schrok ik enorm. Het kasteel was een ravage en ik de grote zaal brachten ze alle gewonden maar ook gesneuvelden samen. Mijn hart brak in duizenden stukjes toen ik zag hoe verslagen iedereen er bij zat. Het brak nog meer toen mijn ogen over de mensen gingen die het niet gehaald hadden. Professor Lupin lag hand in hand met een vrouw die ik niet zo goed kende. George zat bij het levenloze lichaam van zijn broer te huilen en de krop in mijn keel werd alleen maar groter toen ik ook Kate zag liggen. Ze had het dus niet gehaald naar de leerlingenkamer.

"Dit heb jij veroorzaakt!" Riep Park luid toen ze me opmerkte.

Het trok heel wat aandacht en van overal kreeg ik kwade blikken. Opnieuw liep ik beschaamd naar buiten. Hier blijven voelde niet goed aan. Ik kon niets meer voor hun doen. Eenmaal buiten zag ik hoe Marcel Nagini haar hoofd afhakte met een zwaard. Zou Hermelien toch naar me geluisterd hebben over de gruzielementen? Harry en Voldemort stonden tegenover elkaar. De rode straal dat uit Harry zijn toverstok kwam nam de overhand en Voldemort viel neer op de grond. Was het gedaan? Harry had gewonnen... Dan... Dan houdt het op toch? Ik was zo opgelucht.

"Fara!" Onmiddellijk draaide ik me om toen ik Willow haar stem hoorde.

Ze kwam naar me toe gelopen en de tranen rolden opnieuw van mijn wangen af. Het was eerder van opluchting omdat het nu eindelijk gedaan was. Willow sprong in mijn armen en blij, maar vooral opgelucht knuffelde ik haar terug. Even had ik gedacht dat ik haar nooit meer zou terug zien. Ook Willow was aan het huilen en zacht wreef ik over haar rug.

"Dit heb jij op jouw geweten!" Hoorde ik Bellatrix roepen.

Ik keek op en zag dat ze het tegen mij had. "Door jou is De Heer Van Het Duister dood! Jij hebt ons verraden is het niet!?"

Bellatrix kwam gevaarlijk dicht bij en ik zette samen met Willow een paar stappen achteruit. Ze richtte haar toverstok op mij. "Avada Kedavra." Siste ze. De groene straal kwam recht op mij af maar gelukkig kon ik net op tijd aan de kant springen.

"Oeps." Grijnsde ze blij.

Ik fronste omdat ze mij helemaal niet geraakt had. Tenzij... Met een bang hart draaide ik mij om en daardoor zag ik Willow nog net op de grond vallen. Ik hoorde Benno roepen maar alles klonk van zo ver weg. Dit kan niet waar zijn toch? Dit kan niet gebeurt zijn. Ik voelde dat iemand zijn hand op mijn schouder legde maar nog steeds was alles enorm wazig. De persoon schudde even aan mijn schouder maar het enige wat ik kon doen is naar het levenloze lichaam van mijn beste vriendin staren. Benno zat naast haar te huilen en hij nam haar stevig vast. Pas toen Benno zijn blik naar mij leek te draaiden verdween de waas.