It All Changed (dutch)

Hoofdstuk 62: Het Ministerie van Toverkunst

Geen oog had ik dicht gedaan vannacht. Ik had heel de tijd naar het plafond liggen staren en gehoopt dat ik plots zou weten waar Fara naar toe was gegaan. De nacht had ik dan ook doorgebracht op haar kamer, maar dat was geen goed idee aangezien ik haar zo nog meer miste. Ik zag er erg moe uit en op het werk kon ik mijn gedachten er helemaal niet bij houden.

"Is alles wel in orde met jou?" Vroeg Olivia op het einde van onze shift.

Ik knikte gewoon als antwoord. "Daarom dat je al een hele tijd zo stil bent?" Ging Olivia verder. "En dat je er niet uit ziet." Grinnikte ze er nog achteraan.

Even twijfelde ik of ik er wel over moest beginnen. Ik kende Olivia nog maar drie dagen dus het leek me niet zo verstandig om haar gelijk te overstelpen met een hoop problemen. Aan de andere kant had ik wel het gevoel dat ik Olivia kon vertrouwen.

"Fara, mijn beste vriendin is weg gelopen en ik maak me zorgen om haar." Vatte ik kort samen.

"Fara Jones?" Vroeg ze bedenkelijk.

Ik knikte toch wat bedenkelijk als antwoord. "Hoe ken je haar?"

"Er gaan veel verhalen de ronde." Legde Olivia uit.

Ik zuchtte even omdat die verhalen er deels voor gezorgd hadden dat ze nu weg was. Met mijn hoofd vol gedachten plofte ik neer op één van de bankjes dat bij onze lokkers stonden. Olivia kwam voorzichtig naast me zitten.

"Hoe is ze echt?" Haalde ze mij terug uit mijn gedachten.

Ik fronste bedenkelijk. "Fara." Verduidelijkte Olivia zichzelf. "Hoe is ze echt?"

Zonder het echt te beseffen verscheen er een kleine glimlach op mijn gezicht. "Geweldig. Ze was gewoon geweldig."

Olivia knikte en wachtte op vervolg. "We kenden elkaar al van bij onze geboorte omdat onze ouders samen werkten. We kwamen wel overeen maar vrienden waren we niet echt. Op Zweinstein trokken we af en toe wel met elkaar op maar... Het is pas van ons vijfde jaar dat we echt beste vrienden geworden zijn."

Olivia luisterde aandachtig en ik ging opnieuw verder. "Ze wou altijd het beste voor iedereen. Zo heeft ze potter met haar leven beschermd. Zo heeft ze mij met haar leven beschermd. Zonder haar dan... Fara heeft vreselijke dingen moeten doen maar die heeft ze gedaan om de mensen waar ze van hield te beschermen. Ze is er altijd voor mij geweest. Ik voelde me echt goed bij haar in de buurt. Ze was de enige die er voor kon zorgen dat ik me veilig voelde en me kon doen lachen en nu..."

"Door al die verhalen die de ronde gaan heeft ze in haar hoofd gestoken dat... Dat ze een grote last is voor ons. Ze wou niet meer voor mijn voeten lopen en nu is ze weg. Ik haar gisteren nog gezocht maar zonder succes."

De tranen hadden zich opnieuw verzameld in mijn ogen. Olivia legde meelevend een hand op mijn schouder. "Dan kan ik me wel inbeelden dat je jou zorgen maakt."

"Ben je al langs geweest bij het Ministerie van Toverkunst?" Vroeg Olivia voorzichtig.

Opnieuw fronste ik niet begrijpend. "Fara is zo te horen een geweldige meid maar ze is en blijft een dooddoener. Jullie moeten toch elke maand op controle?"

Ik knikte maar ik begreep nog steeds niet waar Olivia naar toe wou. "Dat wil zeggen dat het Ministerie elke stap volgt dat jullie zetten. Als er iemand weet waar ze heen is..."

Olivia had gelijk. Mijn lichaam vulde zich opnieuw met hoop maar die zonk al snel terug weg. "Ik denk niet dat ze die informatie aan mij gaan geven."

Deze keer schudde Olivia haar hoofd. "Nee, dat mogen ze niet." Toch had ze een kleine glimlach op haar gezicht staan. "Maar een oude kennis van jou maakt misschien wel een uitzondering."