It All Changed (dutch)

Hoofdstuk 60: Afscheid

Mattheo POV.

Het was duidelijk dat Draco zich enorm veel zorgen maakte om Fara. Als ik eerlijk was maakte ook ik mij wel zorgen om haar. Vroeger was ze er altijd bij en lachte ze. Ze kwam altijd met een antwoord als we aan het kibbelen waren en nu... Nu zag ik haar met moeite nog. Ze sloot zich op en dat was helemaal niet goed.

Ik klopte even op de deur. "Fara?" Zei ik zacht terwijl ik ze al open deed.

Fara schrok enorm en ik fronste even toen ik Fara op de grond zag zitten tussen een hele hoop papieren en spullen. Snel nam ze een paar papieren samen en legde ze het aan de kant. "Mattheo, wat doe jij hier?" Leek ze wat betrapt te vragen.

"Ik kwam even kijken hoe het met jou gaat. Draco alleen kan soms zo saai zijn." Lachte ik om de sfeer te maken.

"Het gaat prima. Dank je wel." Antwoordde ze snel. "Hoe gaat het met jou?"

Het was duidelijk dat Fara me hier zo snel mogelijk buiten wou, maar dat negeerde ik. "Ook goed. Wat ben je aan het doen?" Vroeg ik terwijl ik haar kamer wat verder in liep.

"Oh, euhm... Niets speciaals." Reageerde ze duidelijk op haar ongemak. "Is Draco niet op jou aan het wachten?"

Ik hief mijn schouders op als antwoord en kwam bij haar op de grond zitten. De papieren dat nog op de grond lagen waren briefjes dat Fara en Willow ooit naar gestuurd hadden. Zo lagen er ook bij van haar mama en Potter. Er lagen ook een paar foto's op de grond en ik nam er eentje op. Het was een foto waar Fara en Willow elkaar blij knuffelden.

"Mis jij haar ook zo?" Vroeg ik toch voorzichtig.

Fara leek even te twijfelen en uiteindelijk schudde ze haar hoofd. "Ik heb het recht niet eens om haar te missen."

"Waarom niet?" Vroeg ik niet begrijpend.

"Omdat het mijn schuld is dat ze er nu niet meer is." Mompelde Fara stil.

"Kitten." Zuchtte ik. "Het is niet jouw schuld. Het was een stom ongeluk."

Ze hief haar schouders even op en ik zag dat haar ogen waterachtig werden. Zacht legde ik mijn hand op haar schouder. "Ik ben er echt zeker van dat ze jou niets kwalijk neemt."

Fara reageerde er niet echt op en begon de papieren op te ruimen. "Heb je zin om even mee te komen naar beneden?" Stelde ik voor.

Opnieuw schudde Fara haar hoofd. "Ik wou eigenlijk net in mijn bed kruipen."

"Nu al?" Vroeg ik omdat het nog niet zo heel erg laat was.

"Ja." Zei ze veel te snel. "Ik heb niet zo goed geslapen gisteren."

Ik knikte en besloot om haar niet verder te forceren. Ik begreep wat Draco bedoelde. Het leek alsof Fara steeds verder en verder van ons af stond. Alsof we geen vat meer op haar hadden, alsof ze tussen onze vingers wegglipte.

"Weet dat je altijd welkom bent Fara." Zei ik toen ik in de deur opening stond.

Ze knikte kort even maar aangezien ze geen oogcontact maakte betwijfelde ik of ze het ook effectief geloofde. Draco zat nog steeds in de zetel toen ik beneden kwam. Hij keek in de openhaard ook al brandde die nu niet. Toen hij mij opmerkte ging hij weer wat rechter zitten.

"En?" Vroeg hij hoopvol.

"Ik denk niet dat ze mij geloofd." Zuchtte ik terwijl ik ook nog even ging zitten.

"Het viel te proberen." Mompelde Draco teleurgesteld.

"Je gaat haar toch niet opgeven?" Vroeg ik voorzichtig.

"Natuurlijk niet. Ik hou zielsveel van die meid. Ik weet alleen niet meer wat ik moet doen om haar terug te doen lachen."

"We vinden zeker en vast iets als we de moed niet opgeven." Probeerde ik Draco nu wat op te beuren.