It All Changed (dutch)

Hoofdstuk 58: Eerste dag

Benno wou Fara absoluut niet meer zien en dat vond ik wel een beetje vervelend. Zo had ik het gevoel dat ik soms tussen twee vuren stond, ook al deed Fara er nooit moeilijk over. Ze keek me even aan en het leek alsof ze mijn gedachten kon lezen.

"Maak je maar geen zorgen. Ik zorg er voor dat ik die dag niet in de buurt ben."

"Ik vind het echt stom dat hij je niet meer wil zien." Zuchtte ik toch wat moeilijk.

Fara hief haar schouders op. "Ach, ik begrijp hem ook wel. Je moet er echt niet mee inzitten."

Ik knikte en besloot er niet meer verder op in te gaan. Zoals ik al zei, Fara zou het nooit toegeven maar ik wist dat het haar pijn deed. Zij en Benno zijn altijd heel erg geode vrienden geweest. Misschien zou ik nog eens met Benno proberen praten.

"Gaan we terug naar huis?" Haalde Fara me uit mijn gedachten. "Ik begin het een beetje koud te krijgen."

Ik knikte en trok mijn trui uit. "Hier, doe deze even aan."

"En jij dan?" Vroeg ze bedenkelijk.

Ik hief mijn schouders op. "Ik had het toch te warm." Loog ik een beetje omdat ze de trui anders niet zou aannemen.

"Je beseft toch dat je die trui dan de eerste dagen niet terug krijgt hé?" Grinnikte Fara.

Ik lachte even en knikte voor Fara de trui dan toch aan nam en aan trok. Hij was een beetje groot voor haar maar dat maakte haar wel erg schattig. Opnieuw dwaalden mijn gedachten even af naar de woorden van mam. Fara kwam een beetje dichter lopen waardoor haar hand kort even tegen het mijne aantikte. Het gaf me een vreemde kriebel en ik twijfelde even of ik haar hand zou vastnemen of niet.

"Hoor jij dat ook?" Vroeg Fara enthousiast terwijl ze naar boven keek.

"Wat?" Schrok ik wat op uit mijn gedachten.

"Onweer."

Fara had terug een kleine glimlach op haar gezicht staan en die spiegelde ik onmiddellijk. Het onweer was nog steeds ver weg dus regende het nog niet. Fara keek af en toe naar de lucht om de bliksem te zien en het deed me goed om te zien dat ze zich toch even aan het ontspannen was.

We waren net op tijd binnen aangezien de regen tegen de ramen aan tikte. Fara keek nog even naar buiten voor ze de gordijnen dichttrok. "Zullen we onze pyjama al aan doen?" Stelde ik voor.

Fara knikte. "Ja! Dat is gezelliger voor de film."

We deden een race naar de badkamer om te zien wie zich als eerste kon omkleden. Volgens mij waren er onderweg een paar dingen op de grond gevallen en op de trap waren we bijna gevallen maar uiteindelijk had Fara de race gewonnen. Snel sloeg ze de badkamerdeur dicht en ik wachtte even op de gang terwijl ze zicht omkleedde. Lang duurde het niet voor ze terug de gang op liep. Ze droeg een lichtblauw shortje met wolkjes op en ik zag dat ze nog steeds mijn trui aan hield.

"Ik had je gezegd dat je hem niet snel ging terug krijgen." Grinnikte ze toen ze mijn blik op de trui zag rusten.

Ik hief mijn schouders op. "Als je wilt mag je hem gerust houden."

Fara schudde haar hoofd. "Nee, dan ruikt hij niet meer naar jou en dan is het ook niet leuk meer."

Die woorden zorgden er voor dat ik terug helemaal opwarmde. Fara had, als ik me niet vergiste een klein blosje op haar wangen gekregen. Even wou ik er verder op ingaan maar dat leek me niet zo een goed idee. Wie weet bedoelde ze er helemaal niets mee. Ik wisselde mijn jeans voor een losse training en ik trok een T-shirt aan. Toen ik de gang terug op liep zag ik dat Fara op mij stond te wachten.

"Heb je al een idee welke film je wilt zien?" Vroeg ze terwijl we samen naar beneden liepen.

"Geen idee." Beantwoordde ik haar vraag.