It All Changed (dutch)

Hoofdstuk 51: Ongerust

Hij hief zijn schouders even op. "Kan je het even vragen aan Po-... Harry?" Vroeg ik hoopvol.

Simon knikte en liep naar binnen. Ik prutste ondertussen nerveus met mijn vingers en we keken allemaal onmiddellijk op toen het portret terug opende. "Simon zei dat je me nodig had?" Reageerde Potter nogal bitsig terwijl hij vooral Draco een kwade blik gaf.

"Heb jij een idee waar Fara is?" Nam ik het woord opnieuw.

"Jij bent de laatste die haar gezien heeft." Vulde Benno aan.

Potter leek even niet goed te weten wat hij moest zeggen. Ergens leek hij wat bezorgd te zijn maar aan de andere kant zag hij er ijskoud uit. Hij hief zijn schouders op als antwoord. "Ik heb geen idee, en eerlijk gezegd kan het me ook echt niets meer schelen."

Voor iemand van ons kon antwoorden liep Potter terug naar binnen. "Wat een achterlijke kever." Bromde Mattheo kwaad.

Toch wat verslagen sloften we terug naar onze eigen leerlingenkamer. "Moeten we dit melden bij Snape?" Vroeg Benno toen we er bijna waren. "Of toch onmiddellijk bij Perkamentus?"

Draco zijn gezicht trok wat bleek weg toen hij Perkamentus zijn naam hoorde en ik vroeg me af wat er aan de hand was. Toch liet ik het nu voor wat het was. We moesten echt eerst Fara terug vinden. We bleven even staan toen we Vilder met mevrouw Norks door de gang zagen dansen en toen de kust veilig was liepen we verder. Toch schrokken we toen we Vince wat verder in de gang zagen staan.

"Misschien weet hij waar ze is?" Merkte Benno op.

Zo snel we konden liepen we naar hem toe. "Vince!" Riep ik om zijn aandacht te trekken. "I-Ik bedoel professor Collins." Verbeterde ik mezelf snel toen we zagen dat Professor Lupin er ook was.

"Wat doen jullie nog zo laat op de gangen?" Vroeg Lupin onmiddellijk.

"Fara is verdwenen." Kwam Benno onmiddellijk ter sprake.

Ik knikte. "We hebben haar al overal gezocht en we maken ons echt zorgen."

"Dat is inderdaad niet goed." Mompelde Lupin. "Ik verwittig Perkamentus. Jullie gaan opnieuw op zoek. Als Vilder moeilijk doet stuur je hem maar naar mij."

We knikten en we splitsten allemaal een beetje op. Vince was al vertrokken. Benno ging met Mattheo mee en Draco en ik liepen terug de trappen op. Als de professoren er van weten vinden we haar vast snel terug toch?

Fara POV.

Het was me allemaal teveel geworden. Het liefst van al wou ik gewoon verdwijnen maar ik wist dat het niet kon. De blik in Harry zijn ogen zou ik niet meer vergeten. Hij was zo teleurgesteld in mij en het was duidelijk dat hij zijn woorden meende. Hij wou me echt nooit meer zien. Ik begreep hem wel. Als de rollen omgedraaid waren zou ik net het zelfde denken. Toch klopte het niet. Ik zie Harry echt heel graag en ik heb hem nooit willen gebruiken.

Naar de terzielers gaan was geen optie want daar zouden mijn vrienden me onmiddellijk vinden als ze naar mij zouden zoeken. Ik wou echt even helemaal alleen zijn dus was ik naar het Zwerkbalveld gelopen. Hier was nu geen kat meer en ik had een plekje op de tribunes ingenomen. Het was ijskoud maar dat kon me niet schelen.

De tranen hadden daarnet nog oven mijn wangen gerold maar nu leken mijn tranen op te zijn. Toch lukte het niet om dit gevoel te verdringen. Ik was duizelig en ik had een enorm leeg gevoel van binnen. Het kwam niet omdat ik het avondmaal had overgeslagen maar door de hele situatie. Mijn wangen deden pijn van de koude wind die er af en toe tegen blies. Het zou verstandiger zijn om naar binnen te gaan maar het leek alsof mijn lichaam niet meer reageerde.

"Fara, hier ben je. Iedereen is super ongerust." Hoorde ik Vince achter mij zeggen.

Ik wou wel reageren, of me omdraaien maar opnieuw bleef mijn lichaam emotieloos voor me uitstaren. Vince kwam naast me zitten en legde een hand op mijn rug. Even leek hij te schrikken toen hij voelde hoe koud ik aan voelde.