It All Changed (dutch)

Hoofdstuk 34: Benieuwd

"Hey." Begroete ik hem simpel.

"Hey Fara." Zuchtte hij.

"Weet jij wat er aan de hand is?" Viel ik gelijk met de deur in huis terwijl ik op het voetuiteinde van zijn bed ging zitten.

"Ik heb geen idee." Mompelde hij. "Mijn ouders doen al een hele vakantie enorm raar. Alsof ze bezig zijn met iets dat ik absoluut niet mag te weten komen.

"Misschien een verjaardagsfeestje?" Glimlachte ik.

"Mijn verjaardag was bijna twee maanden geleden, trouwens mijn vader onthoudt mijn verjaardag niet eens." Schoof Draco het idee al onmiddellijk van de tafel.

"Wat zou er dan wel aan de hand kunnen zijn?"

Ik volgde Draco zijn voorbeeld en kwam naast hem op zijn bed liggen. We staarden beiden naar het plafond en we dachten alle twee na over wat er zo belangrijk was, of zo geheim was dat we het niet mochten weten.

"Misschien plannen ze wel een leuke vakantie samen?" Probeerde ik verder.

Draco fronste en keek me aan. "Waarom zouden ze dat doen?"

Ik hief mijn schouders op. "Ik zie niet in waarom ik anders mijn spullen moest mee brengen."

"OH!" Reageerde terwijl ik ging rechtzitten.

"Wat?" Schrok Draco die mijn voorbeeld volgde.

"Narcissa heeft me eindelijk geadopteerd en ik kom hier wonen." Lachte ik om mijn eigen domme idee.

Draco schudde even met zijn hoofd en lachte. "Dan verhuis ik."

Mijn glimlach verdween terug en ik keek Draco met puppyoogjes aan. "Heb je dan echt zo een hekel aan mij?"

"Denk je dat ik jou op mijn bed zou laten zitten als ik een hekel aan jou had?" Grinnikte Draco.

Ik dacht even na en knikte. "Aan Patty heb je ook een hekel en met haar heb je heel wat meer gedaa-"

"Je moet me dat niet elke keer laten herinneren." Onderbrak Draco mij. "Ik had te veel gedronken en... Wel het had nooit moeten gebeuren."

Ik lachte even en ging terug neerliggen. Draco bleef nog even zitten en leek ook opnieuw in zijn gedachten verdronken te zijn. "Misschien is het helemaal geen leuk iets dan onze ouders achter houden." Haalde ik Draco uit zijn gedachten.

"Daar heb ik ook al aan gedacht." Knikte hij. "Maar wat zou het dan zijn?"

Even dacht ik na. "Misschien hebben ze een job gekregen in het buitenland en moeten we mee verhuizen."

"Misschien wel, maar ik zie niet in waarom ik dan niets hoefde in te pakken." Bedacht Draco zich.

"Ik ben wel benieuwd." Dacht ik verder na.

Draco knikte. "Ik ook."

Draco kwam terug naast me liggen en opnieuw waren we gefocust op het plafond. Onze hersenen bleven we pijnigen over wat er aan de hand zou kunnen zijn. Toch leek er niets van onze theorieën te kloppen. Pas toen we een klopje tegen de deur hoorden sprongen we beiden recht. Lucius kwam tevoorschijn en hij zag er alles behalve blij uit. Om eerlijk te zijn zag hij er ook niet heel erg goed uit.

"Mee komen." Reageerde hij kort.

Draco en ik bekeken elkaar even en stonden aarzelend recht om vervolgens achter Lucius aan te lopen. Met grote passen liep hij door de gangen. Draco kon zijn vader gemakkelijk bijhouden maar ik moest toch wat extra moeite doen. We liepen naar de eetkamer en onmiddellijk fronste ik toen we naar binnen liepen.

Aan de lange tafel zaten een hele hoop mensen dat ik niet kende. Alleen de tante van Draco, Bellatrix en professor Snape herkende ik. Dat Bellatrix hier was kon ik nog ergens begrijpen maar wat deden professor Snape en al die andere mensen hier? Draco leek het ook niet te begrijpen.

Lucius gaf ons een duwtje richting de tafel en toch wat aarzelend namen we plaats op de lege stoelen. Narcissa zat naast mij en Draco zat aan mijn andere kant. Mijn vader was er ook maar ik had geen idee waar mama naar toe was. Narcissa zag er nog meer gespannen uit dan daarnet. Toch durfde ik helemaal niets te vragen. Ik begreep hier helemaal niets van. Toen ik Draco even aankeek hief hij ook niet begrijpend zijn schouders op. Iedereen was muisstil aan de tafel en ik voelde de blikken op ons branden. Gelukkig werden alle blikken op de deur gericht toen ze opnieuw open ging. Even was ik opgelucht toen ik mam zag maar ik trok lijkbleek weg toen ook Voldemort de kamer binnen liep.

Hij had zijn toverstok tegen mama haar rug aan en mama zag er doodsbang uit. Waarom deed pap niets? Ik wou mijn vader aankijken maar het leek alsof mijn ogen vastgelijmd waren op Voldemort. Zijn blik gleed over de tafel en hij bleef hangen bij Draco en mij. Hij gaf ons een akelige glimlach.

"Wat fijn om jullie twee er eindelijk bij te hebben." Begroete hij ons.

Draco en ik bleven stil. Het was Voldemort die de stilte terug verbrak. "Vandaag heb ik jullie bij elkaar geroepen om niet één, maar twee nieuwe leden te verwelkomen."

"Draco Malfidus en Fara Jones." Grijnsde hij nog breder dan daarnet.

Wacht wat? Het leek alsof het nu pas door me heen drong. Voldemort stond hier voor onze neus en we werden verplicht om aan zijn zijde mee te strijden? Dat wou ik helemaal niet! Oh Merlijn, Harry vermoordt mij, als Voldemort zelf me niet vermoord. Ik kan toch niet voor Voldemort werken als ik samen ben met zijn vijand? Er ging zo vele door mijn hoofd heen maar toch bleef ik gefocust op het hele gebeuren.

"Jullie zullen mij dienen en een aantal opdrachten moeten uitvoeren." Ging Voldemort verder.

"Iedereen weet dat ik voorzichtig ben met tovenaars en heksen toe te laten in ons dicht gezelschap maar aangezien jullie ouders mij al zo lang trouw zijn kan ik dit wel eens door de vingers zien."

De dooddoeners dat aan de tafel zaten lachten. Alleen Narcissa, Draco en ik lachten niet. Net zoals mijn moeder. Voldemort stond nog steeds naast haar met zijn toverstok in haar rug geprikt.

"Toch zullen jullie zich moeten bewijzen." Grijnsde hij nog steeds breed.

Uit het niets gleed er een slang over de tafel heen en ze stopte even bij Draco en mij. Ik durfde niet anders dan stil te blijven zitten. Ik durfde niet wegkijken omdat ik bang was dat de slang zou aanvallen.

"Let maar niet op Nagini. Ze doet niets, tenzij ik het commando geef natuurlijk."

Nagini gleed verder over de tafel en pas toen ze er helemaal af was keek ik Voldemort terug aan. Hij had nog steeds die belachelijk enge grijns op zijn gezicht staan en ik bleef gefocust op mama die me voor de eerste keer durfde aankijken.

Haar ogen waren gevuld met tranen en dat brak mijn hart. Ze was zo bang en ze leek zich zo schuldig te voelen. Het leek alsof ze zich excuseerde zonder woorden te gebruiken en ik hoop dat ze begreep dat ik haar niets kwalijk nam. Als Voldemort terug weg was zou ik haar dat ook vertellen.

"Uiteraard moeten jullie trouw zijn." Haalde Voldemort me terug uit mijn gedachten.

"Dat betekend dat jullie de opdrachten goed uitvoeren, rapporteren aan mij, belangrijke informatie verzamelen en uiteraard niets verzwijgen." Het laatste deel van zijn zin siste hij eerder.

"Doen jullie dat niet?... Dan is het vervolg heel simpel."

Voldemort duwde mama wat vooruit en keek haar met een grijns aan. "Geheim willen houden dat jouw dochter iets heeft met de uitverkorenen is dan ook een grote vergissing."

"Avada Kedavra."