Złamać granice przyjaźni

22. Do domu

Nareszcie wróciłam do domu. Strasznie cieszyłam się, że wyszłam ze szpitala, że niedługo będę mogła wrócić do pracy, ale na to było jeszcze trochę za wcześnie. Siedziałam w swoim salonie i oglądałam telewizje. Dobra nie oglądałam bo nie mogłam się skupić na fabule. Cały czas myślałam nad tym, że wróciłam do siebie, że już jest w porządku. Nie byłam jednak do końca szczęśliwa. W mojej głowie zostały wspomnienia w wypadku... Mogłam umrzeć, ale na szczęście przeżyłam. Dziwnie czułam się będąc w mieszkaniu sama. Potrzebowałam żeby ktoś był obok. Nagle do moich drzwi zadzwonił domofon dlatego wstałam z łóżka trochę obolała i poszłam otworzyć. Zaglądając przez wizjer zobaczyłam Gabrysia. Na prawdę się ucieszyłam gdy go tam zobaczyłam. Troszczył się bardziej niż Alek.

- Cześć.- Powiedział gdy otworzyłam drzwi.

- Hej co tam?- Zapytałam.

- Przyszedłem Cię odwiedzić, pogadać.

- Wejdź.

Usiedliśmy na kanapie obok siebie i milczeliśmy. On po chwili przerwał naszą niezręczną ciszę.

- Jak się czujesz? Britney?

- Eee... C-co? Dobrze. Lepiej niż w szpitalu.- Słabo się czułam, ale nie fizycznie tylko psychicznie.

- Nie jest dobrze?- Spojrzał na mnie z troską w oczach.

- Źle się czuje, ale psychicznie...- Nie zagłębiałam się w kłamstwie. Powiedziałam mu jak się czuje.

- Trauma?

- Tak... Chce wrócić do was, do pracy, ale się boję. Mogłam tam zginąć.- Łzy zaczęły spływać mi po policzkach.

- Hej, nie płacz.- Przysnął się do mnie i położył swoją dłoń na moim ramieniu.

- Czuje się koszmarnie gdy jestem sama w domu. Alek rzadko ma czas bo albo pracuje albo ma coś do załatwienia.

~Nowy
Typek nie miał pewnie dla niej czasu bo musiałam po robocie wracać do żony. Cholernie było mi jej szkoda, ale sama przyznała, że z jej psychiką nie jest dobrze dlatego nie mogłem narzucić na nią kolejnego ciosu.

~Britney
Czułam się lepiej gdy Gabryś ze mną był. Lubiłam gdy do mnie przychodził bo zawsze przyjemnie spędzaliśmy czas. Łzy cały czas mi leciały i nie mogłam się do końca uspokoić. Co jeśli to się wydarzy jeszcze raz? Co jeśli następnym razem już nie będzie tak kolorowo i nie wyjdę z tego żywa? Byłam o krok od śmierci. Jeszcze jak leżałam z prętem w brzuchu widziałam światełko w tunelu, ale na szczęście żyłam.

- Boję się. Strasznie się boję, ale sama nie wiem dokładnie czego.- Powiedziałam drżącym głosem.

- Ej, Bronka...- Objął mnie ramieniem i przytulił do siebie. Poczułam bijące od niego ciepło, dobro i troskę, którą mnie otaczał. Wiem, że miałam chłopaka, ale czułam, że Nowy i ja coraz bardziej się do siebie zbliżamy.- Jak tylko będziesz chciała to możesz pogadać ze mną, Baśką, Beniem, Piotrem, Martyną i całą resztą naszej super ekipy. Możesz na nas liczyć.- Powiedział.

- Dziękuję. Dlaczego ty się o mnie tak troszczysz? Uspokajasz, odwiedzasz, a nawet mnie obejmujesz tak jak teraz.

- Bo mi chyba po prostu cholernie na tobie zależy.- Odpowiedział.

Zauważyłam, że zależało mu na mnie trochę inaczej. Nie wiem jak to określić, ale było to dziwne.

- Dobra, będę leciał, a ty jak coś to pisz do mnie czy do Alka...

~Nowy
Po kilku minutach byłem już w domu i oglądałem telewizję. Myślałem o tym co powiedziała mi Britney. Bałem się, że sobie nie poradzi, że nie będzie w stanie wrócić do karetki, a nawet jeśli to jazda będzie wywoływać u niej złe wspomnienia z wypadku. Musiałem przy niej być. Nadal byłem wściekły na Alka. Spędza z nią bardzo mało czasu, a ona nie widzi prawie nic poza nim. Denerwowało mnie to, ale jakoś musiałem wytrzymać.