Teyze Oldum

5. Bölüm

Aslında erkek karakterim için farklı birini düşünmüştüm. Ama fikrimi değiştirdim. Multimedia Kuzey. 

Ben kesinlikle tam bir beceriksizim. Hatta defolu mal gibi kadınların arasından bunu alan yandı diye sırıtan o mükemmel kişiyim. Kesinlikle kadınların yüz karasıyım.  Ben öyle beceriksiz öyle beceriksizim ki...  Ahh tamam bu kadar hakaret yeter. 

Ne olmuş yani bebeğin altını degistirememissem.  Bir saat önce Ecenin altını değiştirme çabalarımin 15. Denemesinde Artık kuzey işi devralmaya karar vermişti.  Üstelik oda hiç yapmamış olmasına rağmen ilk denemede Değiştirmeyi başarmıştı.  Ama ben onun daha önceden deneyimli olduğuna emindim hiçbir erkek bebeğin bezini ilk seferinde değiştiremezdi. En kötüsünü Kuzey'in o ukala bakışıyla " Becerebildigin birşey var mı?"  demesiydi.  En kısa zamanda bebeklerle ilgili herşeyi öğrenmem lazımdı aksi halde kesinlikle çocuklar amcasız kalacaktı. 

Ben daha önce bu kadar ukala, kendini bilmez, pislik, egoist, sırık, yakışıklı ve harika saçları olan birini görmemiştim.  Kesinlikle son ikisi benim şahsi düşüncem değil. Onlar herkesçe bilinen gerçekler. 

Onun benimle dalga geçmesinden artık bıkmıştım. Mal mal sırıtmasından ve çocukların gözünün önünde beni aşağılamasından kesinlikle bıkmıştm.  Belki Ece birşey anlamıyordu ama Eymen gayet güzel anlıyordu ve amcasını örnek almaktan kaçınmıyordu.

Bu yüzden hemen çocuk bakim kurslarıyla ilgili bir araştırma yapmam lazımdı. Bilmiyor olabilirim ama kesinlikle beceriksiz değildim. Ah pekala biraz beceriksizim. 

"Hey ben acıktım. " Eymen'in yardım çağırısıyla birlikte yerimden fırladım.  Peki bu konuda birşeyler yapabilirdim. 

"  Peki ben hemen dışardan birşeyler söylerim" dediğimde yine sırığın dikkatini çekmiştim anlaşılan.  Ne yapabilirdim ki benimde elimden bu kadar geliyordu.  Rahata alışık biriydim. 

" dışarıdan yemek onlar için sağlıklı değil.  "

" Şey..  Peki ben birşeyler hazırlarım.  " diyerek düşünceli adımlarla mutfağa doğru yol almıştım.  Şu anda o kadar stresli ve kendimi ispat çabalarındaydım ki ablamın evine bile göz gezdirememistim.  Mutfağa gitmeden önce, ablamın daha önce bu evde olduğu düşüncesiyle ondan bir iz yada bir hatıra bulmak umuduyla evi dolaşmaya başladım. Evleri ne çok lüks nede çok sıradandı.  Eniştem babama rağmen kendi çabalarıyla iyi bir iş bulmuştu ve başarısı babamın bile elini kolunu bağlayacak cinstedi.

Birçok şirketin iş teklif ettiğini biliyordum ama hep babamın mani olduğunu düşünmüştüm.  Ama evlerine bakınca bunda pek başarılı olmamıştı anlaşılan. Ben evin vurdumduymaz şımarık kızı olduğum için bu konularla pek ilgilenmemiştim.  Ablamın eninde sonunda döneceğini düşünüyordum.  Çünkü ben dönerdim.

Ablamın yatak odasına girdiğimde gözyaşlarımı tutamadım.  Ablamın öldüğünü kabul etmek istemiyordum.  O yüzden kendimi çocuklarla ilgilenmeye adamistim.  Çünkü hem üzüntüden hemde vicdan azabından kafayı yiyeceğimi biliyordum.

Odaya girdiğimde etrafı incelemeye fırsat kalmadan  komodinin üzerindeki resim dikkatimi çekmisti. Ağlamam hıçkırıklara dönüşürken içeridekiler duymasın diye kendimi engellemeye çalışıyordum.  Fotoğrafı elime alıp yatağın üzerine oturmuştum. Parmaklarım fotoğrafın üzerinde dolanırken gözümün önünden bunu çekindiğimiz gün gelip geçiyordu.  Ailecek yazlığa gitmiştik.  Ablam arkadaşlarıyla dışarı çıkmak istemişti bende o gitmesin diye saatlerce ağlamıştım.  En sonunda benim ağlamama dayanamayıp gitmemisti ve bütün gün benimle havuzda yüzmüştü.  Yaşımız çok küçük değildi ama ben yine şımarıklığımı konuşturup ağlamıştım ve  gitmesine engel olmuştum.  Bu fotoğrafı o zaman çekilmiştik.  Herşey güzelken o hep benim yanımdayken. Babamın gözünü para hırsı bürümemişken..  Mutluyduk...