Teyze olduğunu henüz yeni öğrenen bir genç kız ablası ve eniştesi trafik kazası geçirince yiğenlerine bakmaya gönüllü oluyor. Ama tek gönüllü olan o değil. Abisinin çocuklarına sahip çıkan bir kardeş hayattaki tek akrabası olan bu iki yaramaz çocu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Annemle birlikte eve dönerken, Eymen hariç hiç birimiz konuşmuyorduk. O, annemin bizimle gelmesine çok sevinmişti. Ve onlara kızan adamdan korktuğunu anlatıp duruyordu. Eymen bu durumdan sandığımdan daha çok etkilenmişti.
Ben ise anneme neler olduğunu sormak için can atıyordum. Ama kendimi eve kadar tutacaktım. Öyle daha detaylı bilgi alabilirdim.
Kuzey de sessizlik içinde arabayi kullanıyordu. Bugün, benim için ne kadar büyük bir fedakarlık yaptığını düşünüp duruyorum. Babam ile yüzleşmek zorunda değildi. Babam ile savaşmak zorunda değildi. Babamın onunla bir derdi yoktu. Ama yine yanımdaydı. Benimle olması o kadar içimi rahatlatıyordu ki. Belkide gün boyu korkmamış olmam, onun yanımda olduğunu bildiğim içindi.
Ona kırgındım. Aramızda geçen onca olaydan sonra, onu sevdiğimi kendime bile itiraf etmekte zorlaniyordum. Ona kızmak istiyorum ama kızamıyorum. Kırgınlığım herseyin önüne geçiyordu. Benim duygular bardak olayındaki gibi tamir olmuyordu sanırım.
Eve geldikten sonra, arabada uykuya dalan Eymen ile Ece'yi yatağına yatırdık. Annemlere gitmeden önce çocukları doyurmuştum. Olacakları hissediyordum galiba. Bile bile çocukları bir karmaşaya sürükledim.
Salona girdiğimde annem yorgun bir şekilde koltukta oturuyordu. Yanına oturup ona sarıldım. Kollarını etrafıma dolaması uzun sürmedi.
O benimle olduğu için kendimi çok güvende hissediyordum.
" Anne neler olduğunu anlatacak misin bana? "
Kuzey salona girdiğinde kurduğum cümleyi duyup hemen koltuğa oturdu. Eminim oda olanları merak diyordu. İkimizde beklentiyle anneme baktık. Gözlerime bakti ve derin bir nefes alıp anlatmaya başladı.
" Biliyorsun canım benim babanla aşık olduğum için evlenmedigimi ailelerimiz istedi, bizde onlara karşı gelmedik. Benim evlilikten bir beklentim yoktu. Siz doğduktan sonra ailem oldu. Ondan öncesi göstermelik bir evlilik mutsuz bir hayattı benim için.
"Baban, ablanı evlatlıktan reddedince bunu kaldıramadım. Onunla günlerce konuşmadım. Aç kaldım, seninle birlikte evi terk etmeye kalktım. Sen daha çok gençtin babanın yaptıklarının ciddiyetini bilmiyordun. Sana benimle gelir misin diyemiyordum. Sensizde gidemiyordum. Ama ablana dayanamıyordum. Ne plan kurduysam elimde patlıyordu. Babana katlanamıyordum. Benim perişan olmamı umursamıyordu. Bizi hiç umursamıyordu.
" sonunda babanın zayıf noktasından vurmaya karar verdim. Artık babanın esaretinde yaşamak istemedim. Beni çocuklarımdan ayırması aklımı başıma getirdi.
O günden sonra şirkete kendi adamlarımi yerleştirmeye başladım. Bir şirketi ele geçirmek istiyorsan canım önce çalışanlarını ele geçirmelisin. Bu çok uzun soluklu bir plandi o yüzden erken ortaya çıkmaması gerekiyordu. Bende kimseye söylemedim.
