Teyze olduğunu henüz yeni öğrenen bir genç kız ablası ve eniştesi trafik kazası geçirince yiğenlerine bakmaya gönüllü oluyor. Ama tek gönüllü olan o değil. Abisinin çocuklarına sahip çıkan bir kardeş hayattaki tek akrabası olan bu iki yaramaz çocu...
Sınırdolmadı. Ama yinede bölümüatıyorum. İyi okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ertesi güne kadar çocukları götürüp, götürmeme konusunda oldukça kararsızdık Kuzey ile. Onlara kıyamıyor ama babaminda ne kadar ciddi olduğumu anlamasını istiyordum.
Bundan sonra yegenlerimin hakkı olanları ondan alacağımdan şüphesi kalmayacaktı.
Ablamdan mahrum ettiği rahat hayatı onlara geri vermek istiyordum. Onları kabul etmeliydi. Aksi takdirde beni kaybedeceğini bilmeliydi.
Gün boyu garip bir şekilde sakindim. Sanki akşam bütün hayatım değişmeyecekmiş gibi heyecanlanmadim. Ta ki evin önüne gelene kadar.
Eymen nereye gittiğimizi sorup durmuştu yol boyu. Anneannesine gideceğimizi öğrenince gerçekten çok sevinmişti. Çünkü daha önce hiç gelmemişti evimize.
Geleceğimizi anneme söylemiştim. Beni vazgeçirmeye çalışmıştı ama bu kez kararlıydım. Dananın kuyruğu bu akşam kopacakti.
Yardımcımız kapıyı açtığında gözleri sonuna kadar açılıp eliyle şaşkınlıktan açılan ağzını kapatmaya çalıştı. Heralde Kuzey'i ailemden gizlediğim kocam, çocukları ise benim zannetmişti.
Bize hosgeldiniz dedikten sonra kenara çekilip içeri girmemizi bekledi. Eşyalarımızı yardımcıya verip çocukların üzerini sen kez kontrol ettim.
Ben Eymen'in elinden tutuyordum. Ece ise Kuzey'in kucağındaydı. Derin bir nefes alıp topuklu ayakkabılarımın tikırtılari eşliğinde yürümeye başladım. Geniş salona girdiğimizde gözlerim hemen koltukta oturan babamı bulmuştu.
Elindeki kitaba öyle dalmıştı ki bizi ilk birkaç dakika farketmedi. Beni duyması için boğazımı temizledim.
Gözlerine taktığı gözlüklerin üzerinden bana doğru baktı. Önce hayal gördüğünü zannetti. Kaşları çatıldi. Elindeki kitabi aceleyle koltuktan kalkarken yere düşürdü.
Ayağa kalktığında yakın gözlüklerini çıkarıp, bize kaşlarını çatarak bakmaya başladı. Onu gerçekten şaşırmıştım.
" siz.. sen.. Derin!! Ne bu rezalet."
İnanamıyordum. Babamı daha önce hiç kekelerken görmemiştim. Benden bunu beklemediği belliydi.
Babamın bağırması ile Eymen bacaklarıma sarılıp arkama saklandı. Onun bu hali beni inanılmaz üzmüstü.
" Merhaba baba " dedim kaşlarımı kaldırarak.
" sen, onları nasıl getirirsin buraya "
Eliyle kuzey ve kucağındaki Ece'yi göstererek yüzünü buruşturdu. Ona gercekten inanamıyordum. Böyle kalpsiz insanlar beni her zaman şaşırtırdı.
