Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

56. Μία αποστολή που φτάνει στο τέλος της!

Νάντια!

Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή όχι. Την κοιτούσα παγωμένη , όσο η ίδια χάζευε την εικόνα μου με το νυφικό. Έκλεισα το παράθυρο και έκανα ένα βήμα προς το μέρος της. Το χάσμα ήταν τεράστιο ανάμεσά μας και δεν μπορούσε να γιατρευτεί πλέον. Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που την αναζητούσα και εγώ. Δεν ήξερα τι να πω ή τι γύρευε εκείνη εδώ. Περίμενα να μιλήσει η ίδια. Ίσως έτσι ήταν πιο εύκολο για μένα να την έχω απέναντί μου.

"Είσαι πανέμορφη Νάντια... Σε θυμάμαι μικρή με ένα λευκό φορεματάκι , να τρέχεις σε όλο το διαμέρισμα με την αγαπημένη σου κούκλα και τώρα στέκεσαι μπροστά μου ολόκληρη γυναίκα. Έτοιμη να κάνει το επόμενο βήμα στην ζωή της..." έλεγε εκείνη με μεγάλα και βουρκωμένα μάτια. Είχαν το ίδιο χρώμα με τα δικά μου.

"Ίσως αυτή είναι και η μοναδική ανάμνηση που έχεις από εμένα!" της απάντησα ψυχρά. Δεν μπορούσα να το ελέγξω ή να αντιδράσω διαφορετικά. " πως έμαθες για τον γάμο μου;" σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος.

"Από τους δημοσιογράφους..." απάντησε και χαμήλωσε το πρόσωπό της.

Ο ξαφνικός γάμος του Κρίστιαν Ρος ήταν η πρώτη είδηση για τις κουτσομπολίστικες εκπομπές αυτές τις δύο μέρες. Και ειδικά μετά την άνοδο της εταιρείας του , που τον οδηγούσε στην κορυφή των πιο επιτυχημένων αντρών. Οι δημοσιογράφοι βρίσκονταν είδη έξω από το σπίτι και περίμεναν να μας δουν μαζί, με τις κάμερες και τα μικρόφωνα στα χέρια τους.

" Νάντια ξέρω πως δεν με θες εδώ μία τέτοια μέρα και έχεις όλα τα δίκια του κόσμου. Δεν σου στάθηκα σαν μητέρα και πέρασες πολλά εξαιτίας μου. Δεν έχω την απαίτηση να με συγχωρέσεις κορίτσι μου γιατί ούτε εγώ μπορώ να με συγχωρέσω." Είπε εκείνη σφίγγοντας τα χείλη της και αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια, όπως έκανα εγώ όλη αυτήν την ώρα μαζί της.

"Τότε γιατί ήρθες εδώ σήμερα;" την ρώτησα πλησιάζοντας τον καθρέφτη. Κοιτούσα την αντανάκλασή μας μέσα από αυτόν.

"Για να δω το πόσο όμορφη και δυνατή γυναίκα έχεις γίνει. Δεν άντεξα να περιμένω αυτήν την εικόνα μέσα από την τηλεόραση και τα περιοδικά. " είπε και τότε γέλασα νευρικά και θυμωμένα. Δεν το ζούσα αυτό. Όχι σήμερα... Αποκλείεται!

"Απίστευτο!" Σχολίασα δυνατά και την κοίταξα ακόμα πιο απογοητευμένη μαζί της. " ήξερες πως ήμουν στην φυλακή για εγκλήματα που δεν διέπραξα ποτέ μα εσύ δεν φάνηκες ούτε μία φορά. Όταν έχασα τον πατέρα μου και σε είχα ανάγκη ,πάλι δεν ήσουν εκεί. Ήμουν ολομόναχη , βλέποντας και ζηλεύοντας οικογένειες που ήταν αγαπημένες. Τότε δεν μπήκες στον πειρασμό να με δεις; να αναρωτηθείς πως τα καταφέρνω χωρίς καμία βοήθεια και στήριξη; τότε άντεχες;" της φώναξα όσο και αν ήθελα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Είχα γίνει κατακόκκινη γιατί ένιωθα πως αυτή η μέρα, η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου , καταστρεφόταν.