Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

49. Η αποχώρηση και ένα δυσάρεστο γεγονός!

Νάντια!

Στάθηκα μπροστά από την πόρτα του γραφείου μου. Ξεκλείδωσα αργά και άναψα το φως. Το αεροπλάνο του Κρίστιαν προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης πολύ νωρίς το πρωί. Κανένας δεν βρισκόταν στο αρχηγείο και ήταν αυτό που χρειαζόμουν αυτή την στιγμή. Πλησίασα την θέση μου, αφήνοντας την μαύρη δερμάτινη τσάντα μου πάνω στο ξύλινο έπιπλο. Χάιδεψα το φύλλο της ντουλάπας και το άνοιξα. Αμέσως με μετέφερε στις πιο σημαντικές και δύσκολες αναμνήσεις μου. Σαν μία μηχανή του χρόνου. Τράβηξα τον πρώτο φάκελο που αντίκρισαν τα μάτια μου και τον διάβασα βιαστικά. Όλες οι υποθέσεις της Νάντιας Γουαιτ. Χαμογέλασα νοσταλγικά και μελαγχολικά.

Η ζωή της κατασκόπου είναι γεμάτη αδρεναλίνη και περιπέτεια. Σου μαθαίνει να παλεύεις μέχρι να νικήσεις. Ανταγωνισμός, κίνδυνος, εξουσία και ηδονή... Γρήγορα αυτοκίνητα, καταστροφικά όπλα και ένας κόσμος από πολυτέλεια. Όλα όσα συνάντησα μέσα στην τελευταία μου αποστολή. Όμως είναι και γεμάτη μοναξιά. Κλείνεις έναν φάκελο και περιμένεις να ανοίξεις τον επόμενο. Μία ζωή που πλέον δεν ταιριάζει σε εμένα.

Χάιδεψα την φωτογραφία του πατέρα μου. "Μου λείπεις μπαμπά! Όμως φεύγω από εδώ με ψηλά το κεφάλι... Ελπίζω αυτή την φορά να είσαι χαρούμενος με το κοριτσάκι σου!" Μιλούσα στην φωτογραφία, κοιτώντας τους απέναντι ουρανοξύστες. Αυτή η θέα έμοιαζε με ξένη στα μάτια μου. Χρειαζόμουν χρόνο για να την συνηθίσω ξανά.

Ύστερα κοίταξα το κινητό μου. Η απογοήτευση προστέθηκε στα χείλη και στο βλέμμα μου. Ο Βίκτωρ δεν μου είχε τηλεφωνήσει. Ήμουν σίγουρη πλέον πως δεν θα με συγχωρούσε και πως είχε πάρει την απόφασή του. Περίμενε να φύγω από την έπαυλη για να επιστρέψει πίσω. Δεν θέλησε καν να μου πει αντίο. Μάζεψα το δάκρυ μου πίσω στην άκρη του ματιού μου και έκρυψα το κινητό μου στην τσέπη μου.

Μέσα σε μία κούτα άρχισα να βάζω τα πράγματά μου. Ένα έντονο και ενθουσιώδες χτύπημα στην πόρτα με διέκοψε. " Νάντια!" Είπε η Ρέιτσελ με ένα τεράστιο χαμόγελο. " Πόσο χαίρομαι που επιτέλους γύρισες πίσω..." έλεγε μέχρι που πρόσεξε την κούτα και έχασε την φωνή της. " τι σημαίνει αυτό;" έλεγε αναστατωμένη και μπερδεμένη.

"Φεύγω!" Της απάντησα μονολεκτικά και παίρνοντας πρώτα μία βαθιά αναπνοή.

"Θα επιστρέψεις στην Ιταλία ;" με ρώτησε εκείνη χωρίς να βιάζεται να χαρεί.

"Όχι! Ο Βίκτωρ μας τελείωσε..." είπα σφίγγοντας τα χείλη μου και εκείνη με κοίταξε στα μάτια σαστισμένη με το νέο. " έχεις χάσει αρκετά επεισόδια." Δεν ήθελα να το συζητήσω ακόμα αυτό. Έτσι πρόσθεσα και τα τελευταία στο κουτί για να τελειώσω μία ώρα αρχύτερα. Ήμουν αποφασισμένη να φύγω και δεν άλλαζα γνώμη. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μου έλειπαν οι τρελές θεωρίες της Ρέιτσελ σε αυτό το γραφείο, τις ατελείωτες νύχτες της δουλειάς.