Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

28. Στιγμές αγωνίας για την Νάντια!

Κρίστιαν!

"Τι ; Νάντια τι λες;" φώναξα ακούγοντας τις τελευταίες λέξεις της. Εκείνη έκλεισε τα μάτια της και τα χέρια της έπεσαν από το σώμα μου. "Νάντια ! Ομορφιά μου..." έλεγα εγώ όσο άγγιζα το πρόσωπό της για να την συνεφέρω. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Καμία υπόθεση, κανένα μέλος, τίποτα. Τα είχα χαμένα. Κρατούσα το σώμα της σαν να ήταν άψυχο.

Τυχαία το μανίκι της μπλούζας της σηκώθηκε και τότε παρατήρησα τις φλέβες στο σώμα της. Διαγράφονταν όπως σε κάθε θύμα της έβδομης αίσθησης. Προχωρούσαν όμως πιο αργά σε εκείνη. Είχαν εξαπλωθεί μόνο στους καρπούς των χεριών της. Κάποιος την είχε δηλητηριάσει.

" Όχι! Όχι... Αγάπη μου! Δεν το επιτρέπω αυτό." έλεγα τρελαμένος και την σήκωσα στην αγκαλιά μου. "Ανοίξτε μου την πόρτα." Ούρλιαξα πάνω στον φόβο μου μην χάσω την Νάντια . Κλώτσησα μία καρέκλα που βρισκόταν μες την μέση και μου έκλεινε τον δρόμο. Ο Μάριος κάλεσε το αυτοκίνητό μου στην είσοδο και με ακολούθησε.

"Γιατί με άφησες Κρίστιαν;" με ρώτησε με τις τελευταίες δυνάμεις της και άφησε το σώμα της ελεύθερο στα χέρια μου.

" συγγνώμη ομορφιά μου... συγγνώμη για όλα." Της έλεγα καθώς την μετέφερα στο αυτοκίνητό μου. "Δεν μπορείς να με αφήσεις Νάντια! Δεν μπορείς!" Της έλεγα χωρίς να έχω φοβηθεί ξανά τόσο πολύ στην ζωή μου.

"Κρίστιαν τι συνέβη; τι έπαθε η Νάντια;" φώναξε αναστατωμένα η Κρίστι μόλις μας είδε και ο Μάριος την συνόδευσε στο δικό του αυτοκίνητο.

Εγώ δεν της απάντησα. Άφησα την Νάντια στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου προσεχτικά και αμέσως ξεκίνησα για το κοντινότερο νοσοκομείο. Οδηγούσα χωρίς να αφήνω το χέρι της. Ήθελα να ξέρει πως είμαι δίπλα της, πως δεν την αφήνω ξανά και πως δεν είναι μόνη της.

" θα γίνεις καλά. Στο υπόσχομαι. Αγάπη μου θα γίνεις καλά. Δεν σε αφήνω!" Έλεγα καθώς οδηγούσα σαν τρελός. "κρατήσου αγάπη μου. Φτάνουμε!" Συνέχισα να της λέω τρομάζοντας με τα δευτερόλεπτα που περνούσαν. Δεν μπορούσα να ξέρω τι θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Σκούπιζα τα μάτια μου για να μπορέσω να φτάσω στο νοσοκομείο.

Και μόλις έφτασα έξω από αυτό, σταμάτησα το αυτοκίνητο απότομα. Κατέβηκα χωρίς να χάνω χρόνο και την έφερα και πάλι στην αγκαλιά μου." Γρήγορα! Χρειάζομαι βοήθεια! " φώναζα στους γιατρούς στα επείγοντα. " έχει δηλητηριαστεί από ναρκωτικά. Σώστε την ! Σας παρακαλώ." Τους έλεγα καθώς την μετέφεραν σε ένα άδειο φορείο και με αυτό στην εντατική. Την συνόδευσα ως εκεί γιατί δεν ήθελα να φύγω από το πλευρό της, μα ύστερα εκείνοι μου απαγόρευσαν την είσοδο. Με άφησαν πίσω στον διάδρομο. Στην αναμονή." Είναι έγκυος!" Τους είπα μην πιστεύοντας πως έλεγα αυτές τις λέξεις. Αυτή την στιγμή. Μία τέτοια στιγμή! Έτρεξα πίσω από τις κλειστές πόρτες. Μία στιγμή να καταλάβει πως είμαι εδώ. Να μην φοβηθεί. " σε αγαπάω! Νάντια μην με αφήνεις. Ομορφιά μου... Ομορφιά μου..." έλεγα συντετριμμένος. Έπρεπε να με ακούσει. Το ήξερε πως είμαι εδώ.