Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

31. Νύχτα με άρωμα Ιταλίας!

Νάντια!

Λίγες μέρες μετά...

"Δεν έχω άδικο που σε αποκαλώ πριγκίπισσα!" Είπε ο Βίκτωρ μπαίνοντας στο δωμάτιο. Σήκωσα το πάνω μέρος του σώματός μου και το τοποθέτησα στο μαξιλάρι. "Κάτσε να σε βοηθήσω." Είπε εκείνος φτιάχνοντας το κρεβάτι και ύστερα κάθισε δίπλα μου.

"Καλημέρα Βίκτωρ..." Είπα και του χαμογέλασα περισσότερο με τα μάτια. Αυτός ο άνθρωπος μου έβγαζε πάντα ένα δυνατό και ζεστό συναίσθημα ,αδύνατον να αντισταθείς. "Δεν έπρεπε να αφήσεις τις δουλειές σου για εμένα !" Έλεγα και εκείνος μου κράτησε το χέρι.

"Αν δεν σηκωθείς από αυτό το κρεβάτι εγώ δεν πάω πουθενά. " μου τόνισε και ύστερα το βλέμμα μας έγινε πιο φλογερό. Τα δάχτυλά του μπλέχτηκαν στα δικά μου κάνοντας το κράτημά του πιο ισχυρό. Χάιδευε όπως μπορούσε πιο τρυφερά το χέρι μου και τα μάτια μας εστίασαν εκεί. "Θα γυρίσουμε μαζί στην Ιταλία και εκεί η πρώτη μέρα θα είναι αφιερωμένη σε εσένα. Αν το θες ακόμα... " είπε εκείνος και μόλις έβηξα ελάχιστα με βοήθησε να πιω λίγο νερό .

"Θα συνεχίσω την δουλειά μου Βίκτωρ... Την έχω ανάγκη αυτή την στιγμή. " τον κοίταξα στα μάτια χωρίς να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλον. Ο γιατρός μπήκε στο δωμάτιο και μας διέκοψε.

"Πως είναι η ασθενής μας;" ρώτησε και ο Βίκτωρ σηκώθηκε όρθιος. "Είναι έτοιμη να σηκωθεί και να περπατήσει;" έλεγε εκείνος κάνοντας νόημα στον Βίκτωρ και αμέσως μόλις έκανα την πρώτη προσπάθεια, εκείνος ήρθε δίπλα μου. Πέρασε το χέρι του απλά στην μέση μου για να με στηρίξει και να με βοηθήσει να σταθώ στα πόδια μου.

"Είμαι εδώ! Μην ανησυχείς!" Έλεγε εκείνος και εγώ έκανα το πρώτο βήμα αρκετά ανυπόμονα. Είχα βρει την ισορροπία μου και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να φύγω το γρηγορότερο από αυτό το νοσοκομείο. Δεν έβλεπα την ώρα.

"Πιο αργά..." μου ζήτησε ο γιατρός όσο έκανε βήματα προς τα πίσω και το βλέμμα μου έπεσε στον Κρίστιαν που μας παρακολουθούσε από το μικρό τζάμι του δωματίου μου. Διέκρινα πως ήταν αρκετά χαρούμενος για μένα και πως μου χαμογελούσε ακόμα και αν δεν ήθελε να είναι μακριά μου. Τα μάτια μου βούρκωσαν και δεν είχα την δύναμη να συνεχίσω.

"Μπράβο ομορφιά μου..." διάβασα τα χείλη του.

"Είσαι καλά; Μήπως ζαλίζεσαι ακόμα ;" με ρώταγε ο Βίκτωρ που δεν έφευγε από το πλάι μου.

"Είμαι καλά... αλήθεια!" Προσπαθούσα να τον πείσω. Όταν επέστρεψα το βλέμμα μου πίσω, ο Κρίστιαν δεν ήταν εκεί. Είχε φύγει.