Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

22. Η Νάντια αντιμέτωπη με τον κίνδυνο!

Νάντια!

Τα δάκρυά μου είχαν κολλήσει στο πρόσωπό μου. Άνοιξα την πόρτα με τα κλειδιά του Μάριου αρκετά αδύναμη. Άφησα τον εαυτό μου επάνω της επειδή ήμουν διαλυμένη. Δεν μπορούσα να το κρύψω άλλο. Αντί να τον μισώ εγώ τον αναζητώ περισσότερο, κάθε λεπτό που περνάω χωρια του. Ψάχνω έναν τρόπο για να αναπνεύσω τον ίδιο αέρα μαζί του. Και όσο βρίσκομαι σε αυτήν την πόλη, η κατάστασή μου χειροτερεύει.

Προχώρησα ως το δωμάτιό μου με αργά βήματα και έβγαλα την τσάντα μου με απαλές κινήσεις. Το ίδιο και το παλτό μου. Στάθηκα στο παράθυρό μου και άρχισα να χαϊδεύω τις μικρές χιονιφαδες πάνω στο τζάμι. Τα δάκρυά μου προσγειώνονταν με τον ίδιο ρυθμό που το χιόνι στόλιζε το Λονδίνο. Πότε δυνατά και πότε σιωπηλά. Έτρεμα από τους λυγμούς μου. Ήθελα να ελευθερωθω από αυτόν τον πόνο , να καταφέρω να φωνάξω το σε μισώ. Εγώ εδώ , εκείνος εκεί... Ένα τσιγάρο διαδρομή.

"Σε αγαπάω! " κούνησα μόνο τα χείλη μου." Με όλη μου την καρδιά σε αγαπώ!" Έλεγα κλαίγοντας απαρηγόρητα και χτυπώντας το χέρι μου στο σκληρό γυαλί.

Προσγειώθηκα στο πάτωμα χαϊδεύοντας το τζάμι με την πλάτη μου. Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα. Και το ξημέρωμα με βρήκε στην ίδια θέση. Πλέον τα πάντα ηταν ντυμένα στα λευκά. Η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου.

Ένα αναπάντεχο πρωινό τηλεφώνημα από τον αρχηγό είχε άλλα σχέδια για εμένα. "Καλημέρα κορίτσι μου. Πες μου πως έχουμε κάποιο νέο;" με ρώτησε εκείνος μόλις απάντησα.

"Τίποτα παραπάνω από μία ύποπτη συνομιλία του Μάριου στο κινητό. Κανείς δεν έχει κάνει κάποια κίνηση εναντίων του." Του ανέφερα μέχρι που παρατήρησα ένα σημείωμα δίπλα από την κανάτα με το νερό, στο κομοδίνο μου. Συνοφρειωσα τα φρύδια μου επειδή εχθές το βράδυ δεν το είχα προσέξει καν. Που μυαλό;

"Το F.B.I. ανάκρινε τον μάρτυρα της δολοφονίας του Μακενα. Αυτός που πλήρωσε τον δολοφόνο του ήταν το ίδιο του το παιδί. Αυτά ήταν τα λόγια που του μετέφεραν όταν τον δηλητηριαζαν με την δική του ουσία. " είπε και έγω άνοιξα τα μάτια μου ορθάνοιχτα.

"Παιδί;" επανέλαβα μόλις το άκουσα. Όμως έδεναν πολλά." Γιατί οι Τζάστις δεν γνώριζαν για την ύπαρξη αυτού του παιδιού;" αναρωτήθηκα δυνατά.

"Επειδή δεν το αναγνώρισε ποτέ. Μεγάλωσε σε ίδρυμα. Και στον όμιλο της Οξφορντ υπάρχει ένα μέλος που υιοθετήθηκε από μία οικογένεια με μεγάλο κύρος στην Ιταλία και στην Ευρώπη. "