Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

23. Η Νάντια στα χέρια του Κρίστιαν!

Κρίστιαν!

Βρισκόμουν στην αίθουσα συσκέψεων της Όξφορντ και κοιτούσα ένα νέο σχέδιο με τον Μάριο. Η Νάντια δεν βρισκόταν δίπλα του αυτό το πρωινό και εγώ δεν μπορούσα να πάψω να ανησυχώ για εκείνη. Ξεφύσησα δυνατά καθώς χαλάρωνα τον κόμπο στην μαύρη μου γραβάτα. Ήθελα να ελπίζω πως ερευνούσε την υπόθεση. Αν δεν την έβλεπα όμως δεν θα ηρεμούσα. Πετάχτηκα όρθιος και έτριψα το μέτωπό μου. Η Νάντια δεν θα άφηνε στην μέση καμία υπόθεση ότι και να γινόταν. Το ήξερα καλά. Το ένιωθα βαθιά μέσα μου πως εκείνη διέτρεχε κίνδυνο. Οι χτύποι της καρδιάς μου, μου το επιβεβαίωναν. Δεν θα άντεχα να της συμβεί τίποτα κακό και μάλιστα εξαιτίας μου.

"Κρίστιαν ήθελα να σου μιλήσω με την ευκαιρία..." μου είπε και εγω του έδωσα όλη μου την προσοχή, σε περίπτωση που μάθαινα κάτι για εκείνη. "Απέδειξες πως είσαι εκατό τις εκατό αφοσιωμένος στον όμιλο Οξφορντ ,ύστερα από τα αποτελέσματα του διαγωνισμού. Όμως τώρα η Νάντια είναι μαζί μου και δεν θέλω να υπάρξουν παρεξηγήσεις. " είπε και απλώς τον αγνόησα. Έπαιζε με την αγωνία μου αυτός ο άνθρωπος.

Το κινητό μου χτύπησε ξαφνικά και αυτό μεγάλωσε τους φόβους μου. Με γρήγορες και απότομες κινήσεις απάντησα. Δεν περίμενα κάποιο τηλεφώνημα από εκείνον." Κρίστιαν;" είπε αναστατωμένος ο αρχηγός της. " Η Νάντια κινδυνεύει! " με ενημέρωσε εκείνος και εγώ βγήκα τρέχοντας από την αίθουσα.

"Τι έπαθε η Νάντια;" τον ρώτησα εγώ τρελαμένος.

Πατούσα δίχως σταματημό το κουμπί του ασανσέρ προσπαθώντας να το καλέσω. Μα δεν είχα υπομονή και χρόνο στην διάθεσή μου για να το περιμένω. Κατέβηκα τις σκάλες αρκετά γρήγορα για να βγω στο γκαράζ. Μόλις μου εξήγησε, πέταξα το κινητό στο κάθισμα του συνοδηγού και ξεκίνησα για να πάω κοντά της με μεγάλη ταχύτητα. Το πόδι μου γλίστρησε στο γκάζι με όλη την δύναμη της καρδιάς μου. Έβγαλα την γραβάτα μου εντελώς αυτή την φορά γιατί δεν ανέπνεα. Ήθελα να δω πως εκείνη είναι καλά για να είμαι και εγώ.

"Έρχομαι ομορφιά μου... Κάνε υπομονή. Έρχομαι! Δεν θα επιτρέψω ποτέ να σου συμβεί τίποτα. Περίμενέ με αγάπη μου... Έρχομαι!" έλεγα μετατρέποντας τον δρόμο σε πίστα ράλι. Προσπερνούσα αυτοκίνητα, που είχα μπροστά μου, για να φτάσω εγκαίρως σε εκείνη και ετοίμαζα το όπλο μου. Οδηγούσα με τα μάτια μου στραμμένα στον δρόμο. Χωρίς να με νοιάζει τίποτα άλλο. Βρισκόμουν μακριά της. Και η εθνική έμοιαζε ατελείωτη για την ψυχή μου. Πως οδηγώ σε μία διαδρομή χωρίς τέλος.