Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

11. Η επιστροφή!

Κρίστιαν !

Έφτασα στον όμιλο Τζαστις αμέσως μόλις το αεροπλάνο μου προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης. Οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν αυτόματα και εγώ άρχισα να κατευθύνομαι προς την αίθουσα συσκέψεων χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον θυμό μου. Θυμόμουν την προγραμματισμένη συνάντηση και προχωρούσα προς τα εκεί. Η γραμματέας του Αντριαν προσπάθησε να με εμποδίσει, μα εγώ δεν σταματούσα. Το βλέμμα μου γεμάτο με οργή.

Όρμησα στην αίθουσα, ανοίγοντας την πόρτα με δύναμη και αφήνοντάς την να χτυπήσει στον τοίχο. " Κρίστιαν;" είπε ο Αντριαν αρκετά έκπληκτος που με έβλεπε μπροστά του και σηκώθηκε όρθιος.

"Δεν με περίμενες , σωστά; Σου χαλάει τα σχέδια η παρουσία μου εδώ !" Είπα εγώ με τα χέρια μου στις τσέπες του παντελονιού μου και το βλέμμα μου στο παράθυρο. Η φωνή μου ήρεμη και ειρωνική, ενώ όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου θυμωμένα. " αφήστε μας μόνους!" Είπα σε όσους βρίσκονταν στην αίθουσα και χωρίς να έχω υπομονή." Τώρα έξω! Όλοι σας..." άρχισα να φωνάζω δυνατά για να εξαφανιστούν και αμέσως μετά άρχισα να σκορπάω τα χαρτιά από το τραπέζι και να διώχνω τις καρέκλες από τον δρόμο μου.

"Κρίστιαν τι συμβαίνει ; ξέρεις ότι προσπαθώ να σώσω τον όμιλο... τι συμπεριφορά είναι αυτή; " Μου είπε εκείνος με τα χείλη του να τρέμουν.

"Τώρα θα καταλάβεις τι συμβαίνει !" Του είπα και τον χτύπησα δυνατά με μία γροθιά στο πρόσωπο. "Η δική μου συμπεριφορά ή η δική σου; Πως το έκανες αυτό σε εμένα; Ποιος είμαι ρε εγώ για εσένα; ένας ξένος; όχι ο αδερφός σου; όχι ο φίλος σου;" φώναζα τρελαμένος και τον σήκωσα από τον γιακά του πουκαμίσου του. Τον χτύπησα ξανά μέχρι που έπεσε κάτω. Εκείνος κρατούσε την μύτη του που αιμορραγούσε και εγώ προσπαθούσα να ελέγξω τις δύσκολες, θυμωμένες και γρήγορες αναπνοές που έπαιρνα. Ο θυμός που έβραζε μέσα μου, έπνιγε κάθε τι. "Με πούλησες που να πάρει η οργή! Αν το ξέχασες, να σου θυμίσω πως μεγαλώσαμε από παιδιά μαζί. Ενώ εγώ προσπαθούσα να σώσω το δικό σου τομάρι , εσύ με πρόδιδες με τον χειρότερο τρόπο!" Έλεγα μην μπορώντας να ηρεμήσω από το χαμόγελό του , που ήταν γεμάτο θράσος. Ούρλιαζα κάθε λέξη που έλεγα.

"Την φίλησα..." Έλεγε καθώς σηκωνόταν και προκαλώντας με ακόμα πιο πολύ, λέγοντάς μου κάτι που δεν γνώριζα. "Της έκλεψα ένα φιλί με το ζόρι και δεν πρόκειται να το μετανιώσω ποτέ. " είπε και εγώ τον έσπρωξα με δύναμη πάνω στο τραπέζι. Εκείνος προσπάθησε να μου κρατήσει τα χέρια για να αμυνθεί.