Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

52. Η επιλογή!

Κρίστιαν!

"Θα τα καταφέρει!" Μου είπε ο αρχηγός της και εγώ σήκωσα αργά το βλέμμα μου σε εκείνον.

Ζούσα ξανά τις ίδιες εφιαλτικές στιγμές. Την αγωνία που πόναγε αλύπητα την καρδιά μου και τον φόβο που την έκανε να αιμορραγεί. Καθόμουν σε μία από τις καρέκλες του διαδρόμου, απέναντι από το χειρουργείο και περίμενα. Μονάχα περίμενα. Ο χρόνος περνούσε από δίπλα μου με μεγάλη ταχύτητα. Το ίδιο και οι γιατροί με τους νοσοκόμους. Προσπαθούσαν να βοηθήσουν την Νάντια. Το βλέμμα μου ήταν προσηλωμένο στο κενό. Δεν άκουγα και δεν έβλεπα κανέναν. Δεν μιλούσα και δεν αντιδρούσα... Μπροστά στα μάτια μου έχασα τον Ρομπέρτο και τώρα την γυναίκα που αγαπώ. Το σώμα μου ,το μυαλό μου και όλες οι αισθήσεις μου είχαν μουδιάσει.

"Η Νάντια είναι εδώ!" Μου έλεγε , μα εγώ συνέχιζα να μην δίνω σημάδια ζωής. "Δεν σε εγκατέλειψε Κρίστιαν, όπως δεν το έκανες ποτέ και εσύ! Ο γιατρός είπε πως χρειάζεται ξεκούραση και να κάνει προσεκτικές κινήσεις για ένα διάστημα. Η σφαίρα δεν πείραξε κάποιο ζωτικό όργανο..." Έλεγε εκείνος και τότε σηκώθηκα από την θέση μου αργά και ήρεμα.

Έπιασα το σακάκι μου από το μπράτσο της καρέκλας και πλησίασα το δωμάτιο στο οποίο την είχαν μεταφέρει. Την κοίταξα από μακριά γιατί ο γιατρός δεν με άφησε να πάω κοντά της. Και εγώ συνέχισα να περιμένω. Αυτή την φορά, έξω από την πόρτα της. Μόνο όταν θα άνοιγε τα μάτια της εγώ θα ξυπνούσα ξανά. Δεν θα βιαζόμουν και πάλι. Έσφιξα το ρούχο μου στα ματωμένα μου χέρια και τότε ακούστηκε κάτι μικρό να καταλήγει στο γκρίζο πάτωμα.

Μόλις έσκυψα και το μάζεψα, συνειδητοποίησα πως ήταν ένας μικροσκοπικός μαύρος κοριός. Έτσι με βρήκε... Ήταν σίγουρη πως από την βιασύνη μου θα φορούσα τα πρώτα ρούχα που θα έβρισκα μπροστά μου. "Η όμορφη κατάσκοπός μου. " είπα εγώ χαμογελώντας αμυδρά μα ζεστά. Αυτό αποτέλεσε μία ρωγμή στον πάγο μέσα μου. Το έκρυψα πίσω στην τσέπη μου και έγειρα στον τοίχο, με τον ώμο μου. Έτριβα το πρόσωπό μου χωρίς δυνάμεις.

"Κύριε Ρος;" είπαν δύο αστυνομικοί ελπίζοντας πως θα μου τραβήξουν την προσοχή. " Πρέπει να μας συνοδεύσετε στο τμήμα! Θα σας παρακαλούσαμε να μην προβείτε σε καμία αντίσταση." Έλεγαν όσο τους κοιτούσα και παρέμενα σιωπηλός και σε άσχημη κατάσταση. "Θεωρείστε βασικός ύποπτος για την δολοφονία του Αντριαν Τζάστις!" Είπαν εκείνοι καθώς ετοιμάζονταν να μου περάσουν χειροπέδες.

"Ο Κρίστιαν Ρος είναι αθώος!" Είπε ξαφνικά ο αρχηγός της και με το σήμα του , τους απομάκρυνε. "Η Νάντια Γουαιτ πυροβόλησε το θύμα για να το σταματήσει. Βρισκόταν σε αυτοάμυνα. " τους εξηγούσε και πριν προλάβω να αντιδράσω εκείνος με σταμάτησε. "Ήταν ή δεν ήταν καταζητούμενος ο Αντριαν Τζάστις; εξαιτίας δικού σας λάθους, μία από τις καλύτερες κατασκόπους της Αμερικής βρίσκεται αυτή την στιγμή σε αυτό το κρεβάτι. Ο άντρας της δεν έχει να πάει πουθενά. Τον χρειάζεται στο πλευρό της. Και τώρα αν έχετε την καλοσύνη, μπορείτε να πηγαίνετε. Η Νάντια χρειάζεται αγάπη και ηρεμία. " Τους είπε και μόλις εξαφανίστηκαν κοιταχτήκαμε.