Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

1. Έτσι ξεκινούν όλα!

Νάντια!

Πως μπορείς να ενώσεις τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς σου όταν αυτή έχει ραγίσει; Όταν το μοναδικό πράγμα που φοβάται είναι το σκοτάδι; μπορείς να την ξεγελάσεις; Όχι! Ποτέ... Μπορείς να ξεπεράσεις το παρελθόν; Να εμπιστευτείς κάποιον άλλον πέρα από την μοναξιά; Ποιος μπορεί να σου πει ότι αυτό είναι εύκολο; Ασφαλές; πως δεν θα προδοθείς ξανά;

Και αν αυτό που πραγματικά θες και χρειάζεσαι ανήκει στα απαγορευμένα; τότε αξίζει να παίξεις ενάντια στους κανόνες. Τους δικούς σου ή αυτούς που ή άλλοι επέβαλαν για εσένα. Να δοκιμάσεις τις αντοχές σου και τα όριά σου. Να πάρεις το ρίσκο για να νιώσεις ελεύθερος και ζωντανός. Να πέσεις και να ξανά σηκωθείς. Δεν μοιάζει εύκολο αλλά επώδυνο και τρομακτικό. Όμως από κάθε επιλογή που κάνεις , μαθαίνεις. Τα λάθη φτιάχτηκαν για να αναγνωρίζεις το σωστό και το κακό για να μην ξεχάσεις ποτέ το καλό. Ακόμα και σε έναν κόσμο που η εξουσία, η φήμη και η νύχτα συμβολίζουν την δύναμη και την αυτοπεποίθηση. Γιατί έτσι είναι η ζωή και οι άνθρωποι. Γιατί το παράνομο και το αδύνατον είναι μία γλυκιά αμαρτία.

Αντέχεις να διαλέξεις την αμαρτία; Ή είσαι αποφασισμένος να παίξεις εκ του ασφαλούς;

Είμαι η Νάντια Γουαιτ! Και είμαι κατάσκοπος. Αυτή είναι η δουλειά μου και η ζωή μου όλη. Να ξεσκεπάζω τα ψέματα και να αποδίδω δικαιοσύνη πίσω από κάθε έγκλημα. Κάποιες φορές αυτό έχει ως αποτέλεσμα η προσωπική μου ζωή να μένει πίσω. Επειδή είμαι υπερχρεωμένη να ακολουθώ δύο κανόνες. Απαραβίαστους και απαραίτητους! Να μην αποκαλύψω ποτέ την πραγματική μου ταυτότητα και να μην ερωτευτώ. Λένε όμως πως αν κάνεις αυτό που αγαπάς και ονειρεύεσαι αξίζει κάθε θυσία. Δεν έχω πολλούς φίλους, αλλά αρκετούς εχθρούς. Η μητέρα μου συνήθιζε να λέει πως μου αρέσουν οι μπελάδες. Και νομίζω πως σε αυτό είχε απόλυτο δίκιο.

Ο δείκτης στο κοντέρ του αυτοκινήτου μου ήταν η απόδειξη. Πατούσα το γκάζι και ένιωθα να αφήνομαι. Κρατούσα το τιμόνι στα χέρια μου σταθερά και απολάμβανα τον αέρα να χαϊδεύει τα μαλλιά μου από το ανοιχτό παράθυρο. Στην δική μου γραμμή τερματισμού, έστριψα απότομα το αυτοκίνητό μου αφήνοντας το σημάδι μου στην άσφαλτο. Τράβηξα χειρόφρενο μόλις σταμάτησα και κατέβηκα , πατώντας σταθερά στα ψηλά και άνετα δερμάτινα μποτάκια μου.

"Την βαλίτσα!" Είπα πλησιάζοντας εκείνον τον τύπο με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα. Είχα φτάσει στο τέλος.