Η ΚΑΤΆΣΚΟΠΟΣ!

21. Η γνωριμία με τον Βίκτωρ Φερράρι!

Νάντια!

Το επόμενο πρωί άνοιξα τα μάτια μου αρκετά ιδρωμένη και διψασμένη. Δεν είχα συνειδητοποιήσει το πότε αποκοιμήθηκα. Είχα μονάχα ένα μαξιλάρι αγκαλιά. Σήκωσα το πάνω μέρος του σώματός μου και αφού ήπια αρκετό νερό, έτριψα εξωτερικά τον λαιμό μου. Άφησα το ποτήρι στην άκρη του κομοδίνου στα τυφλά. Ένιωθα μία μικρή και ξαφνική ζαλάδα και έτσι αυτό έπεσε κάτω και έσπασε.

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα για να συνέλθω. Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρά μου και άφησα προσεχτικά το κρεβάτι. Έπλυνα το πρόσωπό μου με κρύο νερό γιατί το δέρμα μου ήταν χλωμό και αφού ντύθηκα , βγήκα από το δωμάτιο. Ήθελα να βρω κάτι για να μπορέσω να μαζέψω τα γυαλιά με ασφάλεια.

Καθώς προχωρούσα στον διάδρομο ,παρατήρησα τον Μάριο να μιλάει στο τηλέφωνο. Κρύφτηκα πίσω από την μεγάλη κολώνα , που μπορούσε να με καλύψει αρκετά, για να κρυφακούσω την συζήτηση. Δεν μπορούσα να ξεχάσω τα λόγια του αρχηγού. Όλοι είναι ύποπτοι. ούτε τον λόγο που βρίσκομαι εδώ.

"Τα πράγματα αλλάζουν! Δεν μπορούμε να το διακιντυνέψουμε. Ίσως... Δεν ξέρω... Όμως φαντάζομαι πως γνωρίζει τα πάντα." έλεγε με έναν καχύποπτο και ανήσυχο τόνο στην φωνή. "Θέλω να προσέχεις! " είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Αμέσως έφυγα από εκεί για να μην με καταλάβει.

Επέστρεψα στο δωμάτιο και έκλεισα την πόρτα σιγά. "Τα πράγματα αλλάζουν;" επανέλαβα από μέσα μου καθώς τα λόγια του είχαν εντυπωθεί στο μυαλό μου. Τώρα ήμουν εγώ ανήσυχη και καχύποπτη. Θυμόμουν ακόμα και εκείνο το έγγραφο στην αποθήκη εμπορευμάτων. Όλα ξεκινούσαν από εδώ.

Μέχρι και το σύμπαν συνωμοτούσε εναντίων μου.

Το χτύπημα στην πόρτα με ταρακούνησε και με έκανε να ανασηκώσω τους ώμους μου ξαφνιασμένη. " Νάντια ; να περάσω;" είπε εκείνος και εγώ του άνοιξα. " Είσαι υπέροχη σήμερα..." είπε με δυσκολία και προσπάθησε να χαμογελάσει. Οι απότομες και ξαφνικές αλλαγές στην συμπεριφορά του με έκαναν να αγχώνομαι αρκετά.

"Ευχαριστώ..." είπα εντελώς τυπικά και φόρεσα το δερμάτινο μπουφάν μου για να τον ακολουθήσω.

Η Λιμουζίνα του σταμάτησε αυτή την φορά μπροστά από ένα μεγάλο στάδιο αγώνων αυτοκινήτων. Ο ήχος από τις εξατμίσεις και του γκαζιού που ετοιμαζόταν να πάρει φωτιά, ηχούσε έντονα σε όλον τον χώρο. " Αυτή την φορά δεν πρόκειται για μία ακόμα βαρετή κοσμική εκδήλωση. Διαγωνίζεται το δικό μου αμάξι. Ελπίζω να σου αρέσουν τα γρήγορα αυτοκίνητα." Μου έλεγε εκείνος καθώς μου έδινε ευγενικά το χέρι του για να κατέβω από το όχημα.