Chapter 030: Address

596 54 69
                                    

Adrian Evans' POV

A bright light shone from the distance and it almost blinded my half awake eye. What's going on? The light wasn't that too bright to begin with but it's enough to make my visions starts seeing some architectures surrounding me.

Meron pa akong nakikitang mga puno, may mga bahay pa doon sa hindi kalayuan, a slide, a seesaw, swings, monkey bars and there are even lots of people where I'm at right now--or more like children for the most of them.

Kinusot-kusot ko pa ang mga mata ko. Napatingin pa ako kung saan nangagaling ang liwanag kanina and it was just from the sun, almost setting down behind those two mountains miles away from me--Teka?

Saan ba ako?

What is going on? I immediately look at the sky, now colored with different shades of red and orange. Like a sea of northern lights. It was a sign that it's almost night time. The lamp post surrounding the area are also starting to lit up one by one.

Meron pa akong nakikitang mga batang naglalaro sa kung saan-saan dito sa lugar kung saan ako ngayon. Kadalasan sa kanila naghahabol-habolan, nagtatawanan, nag-uusapan at yung iba naman hinahatak na ng kanilang mga magulang pauwi at umiiyak pa. Probably dahil pinapagalitan na sila. How nice.

Isang mapait na ngiti nalang ang kumurba sa aking labi habang pinagmamasdan ang mga iba't-ibang bata na nandirito.

Ano kaya ang pakiramdam na merong mga kalaro noong bata ka pa? Is it fun? Happy? Memorable? Hindi ko alam. After all, maliban sa pang-aabuso ng mga magulang ko sa akin, di ko naman yan naranasan.

Nakakainggit.

Mabuti pa yung ibang bata, they all play with their hearts content. If only I get to do these kind of stuffs with other kids back when I was little, I would surely be one of the happiest kids on earth. Sana lahat, diba?

And even if some of them are going home knowing that they'll get scolded at their homes, at least naman may magandang rason ang kanilang mga magulang.

Just like how real parents should treat to their children. Yung tipong papagalitan lang nila ang kanilang mga anak dahil meron silang totoong rason, hindi katulad sa akin.

They don't have any reasons to hurt me physically, mentally and emotionally. It's all in purpose. Basta may mapaglalabasan sila ng mga galit nila, wala silang pakialam kahit nasasaktan pa yung ibang tao. Even if it's their own child.

Nakakaiyak at nakakasakit isipin sa tuwing naglalaro saking memorya ang nakaraan ko. Inaabuso, sinasaktan ng paulit-ulit at kinukulong pa sa isang madilim na kwarto.

Napahinga nalang ako ng malalim at inalis muna sa aking pag-iisip ang mga magulang ko. They won't do any good for me anyway. Everything has changed now, Adrian. Natakasan ko na ang mapang-abusong buhay na yun and I really swear of not going back. I will live on my own, even if it's hard.

Pero saan ba ako?

Dahan-dahan ko pang inilakbay ang mga paningin ko at tiningnan kung saang lugar ako naroroon ngayon. Napakunot noo pa ako nang makaramdam ako ng isang pamilyar na sensasyon na naglalakbay sa buong katawan ko. Why am I feeling this?

I checked around the place and realized that it was a playground on a park--Teka? This isn't just a playground. This is--

The more I scanned the playground I am in, the more it hits me that I have been here before--Or wait? Did I? Kailan ba ako nakapunta dito? Hindi ako sigurado sa mga iniisip ko pero sobrang pamilyar ng playground na to sakin. But, I don't remember?

The Only Bottom At Section Top | BxB (ONGOING)Where stories live. Discover now