Adrian Evans' POV
"Happy birthday to me," Bulong ko pa sa aking sarili habang ginuguhit ang isang birthday cake sa lupa. Nagpepretend pa ako na totoo yung mga birthday candles na drinawing ko rin at kaagad pa itong inihipan.
Kasabay ng pag-ihip ko nito ay kusa nalang nawala ang ginuhit kong mga birthday candles. Kung sana totoo lang yan na mga birthday candles, paniguro kahit abutin pa ako ng fifty years old di yan mawawala.
But, yan lang kaya kong maafford sa ngayon eh. Wala rin naman din akong pera para pambili ng birthday cake ko. I am still a kid and I don't have a job to earn money.
Nakakainggit nga din minsan dahil kung ang ibang bata, pinagcecelebrate ng kanilang mga magulang ang birthday nila, ako? Mukha yatang taon-taon nila itong nakakalimutan.
Ni kahit nga pagbati nalang sa akin ng 'Happy Birthday, Anak' wala rin. Ano pa bang bago? Ganito naman lagi. They treat me that I don't exist at home.
Sadyang napapansin lang naman nila ako pag may nagawa akong mali o di kaya gusto nila akong abusuhin.
Nakakapagod na nga eh. Kahit sa mismong birthday ko rin, wala silang pili basta kung galit sila, ako agad ang kanilang paglalabasan ng mga poot na kanilang nararamdaman.
I am already twelve years old and this year and I finally realized everything. Kung noong bata pa ako, hindi ko napagtanto na may mali sa ginagawa nila Mama at Papa sa akin.
Na akala ko ginagawa lang nila yun dahil isa talaga akong pabigat sa bahay namin, o di kaya'y gusto lang nila akong matuto ng leksyon para di na ulitin ang lahat ng ginawa ko, ngayon napagdidikit dikit ko na lahat.
They did not do that to me because they want me to realize my mistakes, but they did that to me out of intention. Hindi sila nabubuhay na hindi ako abusuhin araw-araw. At bakit din ba ako nika binuhay kung sasaktan lang naman nila ako?
They should have just abort me nung nasa sinapupunan pa lang ako ni Mama. I hate my birthday. I hate it to the point na parang naiisip ko nalang na sana wag na dumating tong araw na to every year.
But as a twelve year old, I should just greet myself a 'happy birthday'. At least naman may sarili pa akong nakakaalala na nabuhay ako sa araw na ito. But it feels so lonely.
For once, gusto kong macelebrate ang birthday ko. Kasama ng mga taong mahal ko sa buhay ko--Ay mali. Kahit naman pqla mag celebrate ako ng birthday ko, wala akong maituturing na mahal sa buhay.
Sina Mama at Papa di nga ako mahal. Di ko na kailangan marinig sa kanila yang mga salitang 'di ka namin mahal', Kasi kung mahal pa nila, dapat ginawa nila ang mga bagay sa akin katulad ng dapat ginagawa ng isang tunay na magulang.
Love and care for their children is what a real parent should do. Alam ko rin na pwede kang pagalitan ng mga magulang mo but not to the point that they will hurt you a lot.
Minsan nga napapatanong pa ako sa sarili ko kung sila nga ba ang totoo kong mga magulang?
I mean if they are, they wouldn't treat me this way. Abusing me verbally, mentally and physically. But it sucks that they are my real parents. Nakakapagod at nakakaiyak sa parte ko.
All my life, I have been suffering the same issue over and over again. They are giving me all the childhood trauma that I don't want to experience again.
Yung pinaka-ayaw ko pa sa lahat ay yung ikinukulong nila ako sa madilim na kwarto buong magdamag habang umuulan. Kumukulog at kumikidlat pa. I hate that.
ВИ ЧИТАЄТЕ
The Only Bottom At Section Top | BxB (ONGOING)
Підліткова література(Updates once or twice a week) Dahil sa isang napakatraumatikong insidente na nangyari sa buhay ni Adrian Evans sa pananatili niya sa bubong ng kanyang mga magulang ay napilitan siyang umalis sa puder nila at nagdesisyong suportahan ang kanyang sar...
