Straatrat | ✔

Hoofdstuk 14. | Je bent niet onverslaanbaar

"Waar is m'n moeder?" vraag ik. Ik heb haar de hele dag niet gezien en eerlijk gezegd maak ik me best weel zorgen om haar. Normaal komt ze in de ochtend wel weer thuis, zodat ze snel weg is voor de vrouw van de man waarmee ze heeft geneukt thuis is van een zakenreis of een vakantie met vriendinnen. Soms zelfs een nachtdienst van het werk.

"Weet ik veel, vraag het aan haar," antwoord hij. Het lijkt niet alsof het hem veel kan boeien, hij drinkt zijn bier gewoon verder zonder nog verder over mijn moeder na te denken.

"Als ze fucking vermist is, is dat niet heel goed voor je cover-up van het perfecte gezinnetje, vind je niet?" snauw ik.

"Fuck," zegt hij als hij het kennelijk door heeft. "Ik ga d'r wel halen." Hij gooit het flesje in de wasbak en loopt daarna het appartement uit. Hij is tering kwaad, misschien had ik beter mijn moeder kunnen gaan zoeken. Maar ik had geen idee waar ik zou moeten zoeken, ik weet al haar adresjes niet. Hij wel.

Ik ga op de bank zitten met een fles bier en tik op het glas van het flesje en prutst aan het etiket. Ik weet echt niet wat ik ervan vindt dat Mia nu van Cedro's bestaan weet. Eigenlijk wilde ik hem voor iedereen verborgen houden zodat hij nooit gekoppeld kon worden aan mij. Stel dat ooit gepakt zou worden met m'n shit, dan zou hij daar ook voor altijd op aangekeken worden en dat wil ik absoluut niet. Hij heeft nog een kans om iets van zijn leven te maken doordat hij nog jong bij een pleeggezin terecht is gekomen dat het prima voor elkaar heeft. Die kans had ik nooit en ik ga niet liegen, daar ben ik blij om. Anders had mijn moeder Cedro alsnog wel gekregen na mij en had hij nu mijn leven gehad terwijl hij zoveel beter verdiend. Alles wat ik in mijn leven gedaan heb is voor hem geweest, voor zijn toekomst en zijn leven. Ik ben blij om mezelf op te offeren als hij daardoor een goed leven krijgt met een goede studie, later een vrouw en kinderen. Dat verdiend hij, meer dan ik ooit zal doen.

Maar nu is hij officieel bekend in mijn leven, door Mia. En ik heb geen idee of dat een domme zet of een goede zet was. Ze is inderdaad niet het persoon die het aan de eerste de beste persoon zou doorlullen, als ze dat wel was had ik het haar ook nooit verteld. Ik denk wel dat ik haar kan vertrouwen, ten slotte is ze de enige persoon die ik niet focking erg haat op die hele school. Samen met mijn vrienden dan. En misschien is het ook wel goed voor Cedro om wat nieuwe mensen te leren kennen, hij is een erg verlegen en soms zelfs bang kind. Dat is iets wat hij heeft overgehouden aan de traumatische jaren toen hij nog bij mijn moeder woonde. Alle mannen die ze heeft gehad hebben ons vreselijk behandeld, en hoe vaak ik ook alle klappen voor mijn broertje opving, waarschijnlijk heeft een van die mannen hem ook wel eens een klap gegeven. Een gedachte die ik direct moet verwijderen uit mijn gedachten omdat ik mezelf anders nog meer ga haten door alle schuld die ik voel.

Maar dat is nu verleden tijd. Hij heeft nu twee adoptieouders die genoeg geld hebben en in een prachtig huis wonen in een mooie buurt in de stad. Zijn adoptievader werkt als cao bij een gigantisch bedrijf dat miljoenen omzet maakt en zijn adoptiemoeder is makelaar. Cedro heeft dus ook een grote kamer met heel veel speelgoed. Vooral veel autootjes waar hij altijd veel van gehouden heeft. Elk jaar, ook al had ik niet veel geld, kocht ik een nieuw autootje voor hem. En hoe fucked up zijn leven ook was, hij was er altijd facking dankbaar voor. Nog steeds heeft hij alle autootjes op zijn kamer staan, precies uitgestald op zijn vensterbank waar iedereen ze kan zien.

Eigenlijk, toen ik dertien was en erachter kwam dat mijn moeder zwanger was, was dat het meest kutste nieuws dat ik ooit had gekregen. Mijn leven was toen op zo'n fucked up punt, ik moest elke week op gesprek naar Jeugdzorg en elke week kwam er een maatschappelijk werkster langs. Ik ben meerdere keren naar een dokter geweest en daar hadden ze ook wel gezien dat ik allemaal blauwe plekken had, maar nooit deden ze er iets aan. Nooit hebben ze me bij mijn moeder weggehaald. Oprecht, Jeugdzorg is zo'n shit organisatie.