Straatrat | ✔

Hoofdstuk 14. | Je bent niet onverslaanbaar

∞
A L E X A N D R O

Met een klap gooi ik de deur achter me dicht en gooi mijn jas en schoenen op de grond. De kapstok hangt focking zielig nog half aan de muur, dus met een jas eraan, valt hij direct naar beneden. Ik open de deur en ruik direct een vreemde geur. Ook zie ik een paar lege flesjes op de tafel voor de bank liggen. Wie the fuck is hier binnen geweest? Ik vorm een vuist van mijn handen en loop dan door het huis. Met al die junkie vrienden van mijn moeder en Jamar wordt het misschien tijd dat ik een nieuw pistool aanschaf, die ik hiervoor had heeft Jamar gepikt en verkocht aan een vriend van hem.

Ik hoor een duidelijk geritsel van verpakkingen die opengemaakt worden dat uit de slaapkamer van mijn moeder komt. Ik loop naar die deur en maak hem heel voorzichtig open. Junks hebben geen snel reactievermogen en dus letten ze ook minder goed op, perfect voor momenten zoals nu. Ik maak de deur open en zie nu een schim in een compleet donkere kamer staan. Ik gok erop het licht niet aan te doen, maar direct naar het persoon toe te lopen. Als ik achter hem sta, leg ik met een snelle beweging een arm om de hals van de inbreker, die zich direct doodschrikt.

"Alex, laat me godverdomme los," zegt hij, ik hoor duidelijk aan zijn stem dat hij lucht verliest en het benauwd krijgt. Ook hoor ik door de stem wie het is, Jamar.

"Laat me los, tyfushond," zegt hij tien seconden later. Ik doe mijn arm alleen maar sterker om zijn hals heen en zijn handen proberen uit alle macht om me los te krijgen, maar ik geef hem geen kans. Het voelt zo facking goed om eindelijk een keer de macht over hem te hebben, om zijn leven in mijn handen te hebben zoals hij ook altijd bij mij heeft. Ik kan hem nu laten opdraaien voor alle tering shit hij mijn moeder altijd aangedaan heeft. Dit verdiend hij, dit is zijn verdiende fucking loon. Beelden van alle afgelopen maanden gaan door mijn gedachten en dat zorgt ervoor dat mijn greep alleen maar sterker wordt.

"Alex..." Hij houdt mijn armen vast en probeert zich nog steeds los te maken. Dan pas lijk ik uit de trans te ontwaken. Meteen laat ik hem los en stap van hem weg. Ik was hem aan het vermoorden. Ik zou hem vermoord hebben, ik zou hem godverdomme vermoord hebben als daar nog vijf seconden langer had gestaan. Wat the fuck is er mis met me? Wat voor kronkel zit er in m'n hersenen?

"Waar the fuck ben je?!" hoor ik Jamar door het appartement roepen. Hij drukt alle lampen van alle kamers aan en ziet me dan in de keuken staan terwijl ik een sigaret aan het roken ben. Ik bereid me voor op vele klappen, maar ben dit keer niet bang om terug te slaan. Maar er komt niks. Ik zie de razende woede in Jamar, maar hij raakt me met geen vinger aan.

"Wat doe je hier? Je zat toch in de bak?" snauw ik naar hem.

"Beetje fucking meer respect," reageert hij direct kwaad. "Niet dat het jou aangaat, maar ik moet m'n rechtszaak thuis afwachten." Vandaar dat hij me geen klappen geeft, als iemand daar achter zou komen zou dan heel slecht uitkomen voor zijn zaak.

"Wat heb je geflikt dan?" vraag ik.

"Gaat je niet aan." Hij duwt me aan de kant en pakt een biertje uit de koelkast waar hij de dop afhaalt met zijn vinger wat me lichamelijk onmogelijk lijkt, en neemt direct een grote slok ervan. "Trouwens, je moet doen alsof je m'n stiefzoon bent en je moeder alsof we al jaren een relatie hebben zonder problemen. Dat is goed voor m'n zaak."

"Echt niet, fuck dat," zeg ik meteen. Mooi niet dat ik hem ga coveren, beter als hij in de bak gaat. Zijn m'n moeder en ik eindelijk van hem af.

"Wil je dood?" vraagt hij dreigend. Ik negeer zijn bedreiging. Het is niet alsof hij me gaat vermoorden terwijl hij onder toezicht van de reclassering staat. Volgens mij zie ik zelfs een enkelband om zijn been. Hij moet het wel heel erg opgefokt hebben.