Straatrat | ✔

Hoofdstuk 28. | 1391

∞
A L E X A N D R O

Ik gooi de gekleurde was in de wasmachine en doe daarna de wasmiddel erbij. Ik gooi het deurtje weer dicht en zet hem aan. Vervolgens loop ik het washok weer uit, over het matras waar ik nu al een paar dagen slaap. Ik pak een nieuw zwart t-shirt die ik net uit de wasmachine heb gehaald en trek die aan, samen met een zwarte joggingsbroek. Daarna loop ik met mijn irritante natte haar door de douche die ik net hem genomen, naar de keuken toe, waar mijn oma weer een gigantisch uitgebreid ontbijt heeft gemaakt.

"Buenos días, Alexandro. ¿Dormí bien? (Goedemorgen Alexandro, goed geslapen?)" zegt mijn oma glimlachend. Ik knik en ga aan tafel zitten. Direct gaat ze erbij zitten en schenkt me een zelfgemaakte smoothie in. "Voy a extrañar esto, muchacho. Desayuno juntos. Tu abuelo siempre sale tan temprano al trabajo, nunca desayunamos juntos. (Dit ga ik wel missen hoor, jongen. Samen ontbijten. Je opa is altijd al zo vroeg weg voor werk, we ontbijten nooit samen)"

Ik knik, omdat als ik eerlijk ben, ik het ook ga missen. Vanavond gaat ze weer terug naar Colombia en dan ben ik weer hier alleen met Manuel, die trouwens nog op zijn luie reet in bed ligt. Ik heb echt geen idee hoelang ik het dan ga volhouden om hier te zijn, hij is facking irritant. Ik kan hem nog steeds wel voor z'n kop slaan dat hij zo fucking dom tegen Mia ging praten.

"¿Mia vendrá contigo? Al aeropuerto esta noche. Me gustaría saludar a tu novia (Mia gaat wel mee toch? Naar het vliegveld vanavond. Ik wil zo graag nog even gedag zeggen tegen je vriendin)" zegt ze alsof ze doorheeft dat ik net aan Mia dacht. Ik probeer zo weinig mogelijk emotie te tonen wanneer ik haar naam hoor, maar dat lukt niet echt. Ik mis haar nog steeds zo facking veel, ook al is dit pas de tweede dag zonder haar. Ik heb geen idee hoe lang ze met deze afstand bullshit wil doorgaan, maar ik ga het sowieso niet lang volhouden.

Ik heb het mijn oma niet verteld. Waarom zou ik? Ze is nu zo gelukkig en blij dat ik met Mia omga dat ik dat niet de dag voor ze weggaat, ga verpesten. Dan is gelijk haar hele bui opgefokt en gaat ze zich de hele tijd kut voelen als ze weer in Colombia is en dat wil ik ook niet. Maar ja, hoe moet ik haar nu gaan uitleggen dat ze niet mee gaat?

"No, lo siento abuela. No tuvo tiempo, (Nee, sorry oma. Ze had geen tijd)" zeg ik mompelend wanneer ik de laatste hap neem van de fruitsalade die ze had gemaakt. Ik denk dat ik voor dat mijn oma in Nederland was, nog nooit zo lekker had gegeten als alles wat zij maakt.

"¿Qué? ¿Estás seguro? ¿No puedes preguntarle de nuevo? Tengo tantas ganas de volver a verla (Wat? Weet je dat zeker? Kan je haar niet nog een keer vragen? Ik wil haar zo graag nog een keer zien)" zegt mijn oma nogal teleurgesteld. Ze kijkt me met een droevige blik aan waardoor ik me bijna schuldig voel. "Por favor, Alexandro. Yo soy tu abuela, (Alsjeblieft, Alexandro. Ik ben je oma)"

Ik zucht even. Eigenlijk geeft me dit wel een heel goed excuus om met Mia te praten en stel dat ze ja zegt, een hele avond met haar door te brengen. En als ze nee zegt, dan heb ik haar in ieder geval gesproken. Dat wat Manuel zei over lot en voorbestemd is namelijk bullshit, de enige reden hoe ze bij me terug komt is als ik dichtbij haar blijf, anders ziet ze in een seconde nog dat haar leven zonder mij beter is en gaat ze met die fucking Samuel.

"Está bien, abuela. Veré qué puedo hacer, (Oké, oma. Ik zal kijken wat ik kan regelen)" zeg ik. Daarna sta ik op en loop naar de gang waar ik mijn schoenen aantrek. "Solo tengo poco tiempo para ir a la escuela, luego vendré a ayudarte a empacar tus cosas, ¿de acuerdo? (Ik hoef maar heel kort naar school, daarna kom ik helpen met het inpakken van uw spullen, oke?)"

"Eso es dulce de tu parte, chico. Saluda a Mia, (Dat is lief van je, jongen. Doe de groetjes aan Mia)" zegt ze glimlachend. "Dime que estoy deseando verla esta noche, (Zeg maar dat ik er naar uit kijk om haar vanavond te zien)"